Η Έλενα σπουδάζει χρόνια τσέλο. Είναι 12 χρονών και είχε όνειρο να μπει στο Μουσικό Γυμνάσιο. Η Νίκη ονειρευόταν να μπει στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο, στο τμήμα εικαστικών, είναι σπουδαία στο σχέδιο, επίσης 12 χρονών. Και οι δύο είχαν πυρετό λόγω κορωνοϊού την ημέρα των εξετάσεων. Δεν μπόρεσαν να δώσουν εξετάσεις.

Δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη για τα παιδιά που είχαν αυτήν την ατυχία. Και δεν χάνουν ένα εξάμηνο ή έναν χρόνο αλλά έξι χρόνια.

Αν δεν μπεις από την πρώτη Γυμνασίου σε αυτά τα σχολεία χάνεις  την ευκαιρία για όλα τα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου.

(Είναι πολύ σπάνιο να αποχωρήσει κάποιο παιδί μέσα στην χρονιά και να προκηρυχτεί εκ νέου η κενή θέση).

   Το Υπουργείο υποστηρίζει πως δεν προβλέπεται κάποια επαναληπτική εξέταση για λόγους αδιάβλητου και ισονομίας. Σωστή είναι αυτή η ανησυχία. Πόσο δίκαιο θα ήταν αν δεν εξετάζονταν όλα τα παιδιά στα ίδια θέματα;

   Από κει και πέρα όμως ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος και η αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντι σε δωδεκάχρονα παιδιά;

Είναι αρκετή η εξήγηση περί ισονομίας σε ένα παιδί που αισθάνεται πως δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστεί σε κάτι για το οποίο έχει κοπιάσει πάρα πολύ; Οι νόμοι και το περί δικαίου αίσθημα πρέπει να εξαντλούνται σε αυτές τις τόσο ευαίσθητες ηλικίες; Αυτό που αισθάνθηκαν η Έλενα και η Νίκη είναι πως το κράτος τις τιμώρησε που αρρώστησαν. Τις άθροισε με συνοπτικές διαδικασίες στις άτυχες αυτής της ζωής και δεν ασχολήθηκε περισσότερο. Και τους έδωσε κι ένα ακόμη μάθημα:  «Ο ανταγωνισμός είναι το άλφα και το ωμέγα του εκπαιδευτικού μας συστήματος».  Κανείς δεν θα σε πάρει από το χέρι να σου μάθει και άλλους τρόπους. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί αν δουλειά της Πολιτείας είναι να παρηγορεί,  η απάντησή θα μπορούσε να είναι  ένα τεράστιο «ΝΑΙ». Θα έπρεπε να είναι και η ενσυναίσθηση και η παρηγοριά το ζητούμενο για αυτές τις ηλικίες.

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε πως οι φετινές εξετάσεις διεξήχθησαν στην έναρξη ενός πολύ μεγάλου νέου κύματος της Πανδημίας, θα έπρεπε να βρεθεί ένας ελαστικός, εναλλακτικός τρόπος για αυτά τα παιδιά που έχασαν τη μία και μοναδική ευκαιρία τους. Τα τραύματα που τους δημιουργήθηκαν σίγουρα δεν αξίζουν λιγότερο από την ισονομία σε μία κοινωνία – που ίσως υπήρχε τρόπος να διασφαλιστεί κι αυτή- και την αυστηρή τήρηση ενός «νόμου». Γιατί  τα παιδιά μας είναι το μέλλον.