Οι ταινίες της εβδομάδας – Ο Σέρλοκ Χολμς καουμπόι και αμαρτωλές καλόγριες   

—————————————

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

 «Η εξουσία του σκύλου» («The power of the dog», Αγγλια/ Νέα Ζηλανδία/ Αυστραλία/ ΗΠΑ, Καναδάς, 2021)

Ενας σκληρός κτηνοτρόφος «βυθισμένος» στα βάθη του  τοπίου της κεντροδυτικής Αμερικής των αρχών του 20ού αιώνα, δεν είναι ακριβώς ο ρόλος στον οποίο το μυαλό σου πηγαίνει όταν σκέφτεσαι τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς,  έναν ηθοποιό που έγινε διάσημος ανά τον πλανήτη δίνοντας μια πολύ ιδιαίτερη, προσωπική και εκμοντερνισμενη εικόνα πάνω στον ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς στην επιτυχημένη σειρά του BBC «Σέρλοκ».

Αυτός ο καουμπόι, ένας τόσο ακραίος ρόλος για τον Κάμπερμπατς μπορεί να γίνει δίκοπο μαχαίρι. Γιατί αν κάτι στραβώσει, στην πορεία το αποτέλεσμα ενδέχεται να αγγίξει την καρικατούρα, κάτι που έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει (όσο θυμάμαι τον Αντονι Χόπκινς ως Νίξον ή τον Κόλιν Φάρελ ως Αλέξανδρο ανατριχιάζω).

Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ στην ταινία της Τζέιν Κάμπιον όπου ο Κάμπερμπατς υποδύεται τον προαναφερθέντα κτηνοτρόφο, τον Φιλ, που μαζί με τον αδελφό του τον Τζορτζ (Τζέσι Πλέμονς) διαχειρίζονται το επιτυχημένο αγρόκτημά τους στην Μοντάνα του 1925.

Ναι, είναι ως και συναρπαστικό να παρακολουθείς έναν τόσο καθαρόαιμο Βρετανό να φτιάχνει με τόση ακρίβεια και προσοχή στην λεπτομέρεια, την εικόνα ενός καουμπόι της παλιάς κοπής – τραχύς, προσβλητικός (αποκαλεί διαρκώς τον αδελφό του fatso), που θεωρεί ότι το μπάνιο είναι για τα μαμόθρεφτα, που κυκλοφορεί φορώντας διαρκώς τις μπότες του, και που είναι πραγματικά ευτυχής μόνον όταν διασχίζει τις πεδιάδες με άλογο (ακόμα και τότε όμως η έκφρασή του κάθε άλλο  παρά χαρούμενη είναι).

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο η απόφαση του αδελφού του όχι απλώς να παντρευτεί (την Κίρστεν Ντανστ) αλλά να φέρει στο αγρόκτημα και τον γιό της γυναίκας του (Κόντι Σμιτ-ΜακΦί), θα αλλάξει τον χαρακήρα του Φιλ – και φυσικά προς ποια κατεύθυνση θα είναι αυτή η αλλαγή;

Εκεί η «Εξουσία του σκύλου» αρχίζει σιγά –σιγά να δείχνει τις κρυφές διαθέσεις της, ένα βαθιά ψυχαναλυτικό δράμα, όχι μακρινό από την «λογική» των «Μαθημάτων πιάνου» της ιδίας σκηνοθέτριας που εδώ και μετά από πάρα πολύ καιρό, μας προσφέρει μια πραγματικά καλή, ουσιαστική ταινία.

Βαθμολογία: 3

——————————————————–

«Μπενεντέτα» («Benedetta», Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, 2021)

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, έτσι όπως κατ’ αρχάς τα αποτύπωσε στο ιστορικό, μη μυθοπλαστικό βιβλίο της, «Immodest Acts: The Life of a Lesbian Nun in Renaissance Italy», η Τζούντιθ Μπράουν, η τελευταία ταινία του Πολ Βερχόφεν  πραγματεύεται την ζωή μιας καλόγριας του 17^ου  Αιώνα, της Μπενεντέτα (Βιρζινί Εφιρά) η οποία όχι μόνο θεωρούσε ότι έβλεπε τον Ιησού Χριστό αλλά ότι ήταν και νύφη του.

Τόσο η φιλοδοξία της να ανεβεί στη ιεραρχία των καλογριών, όσο και τα ομοφυλοφιλικά γούστα της στο σεξ, μετατρέπουν την Μπενεντέτα σε μια χυμώδη κινηματογραφική ηρωίδα γιατί δεν μπορείς ποτέ να είσαι βέβαιος για το τι θα περιμένεις από αυτήν.

Οσοι γνωρίζουν την πορεία του συγκεκριμένου Ολλανδού σκηνοθέτη («Ολική επαναφορά», «Βασικό ένστικτο», «ShοwgirIs», «Μαύρο βιβλίο», «Εκείνη»), μπορούν να αντιληφθούν ότι μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο που περιγράφηκε παραπάνω, ο Βερχόφεν μπορεί να κάνει ένα κινηματογραφικό πάρτι διαστροφής.

Ιδίως από τη στιγμή που μπαίνει στην ιστορία ο παράγοντας μιας άλλης καλόγριας, της Μπαρτολομέα, νεότερης της Μπενεντέτα. Αυτό το σεξουαλικό ηφαίστειο  έχει τέτοια ενεργεια που μπροστά της η Μπενεντέτα μοιάζει με κοριτσάκι του κατηχητικού. Πολύ καλή στιγμή για την Δάφνη Πατακιά, Ελληνίδα ηθοποιό και τραγουδίστρια η οποία ακολουθεί αξιόλογη καριέρα στο εξωτερικό – και κυρίως στην Γαλλία.

Η ταινία περιέχει εξαιρετικά προκλητικές σεξουαλικές σκηνές διανθισμένες με το γνωστό, βιτριολικό  χιούμορ του σκηνοθέτη της. Στην πιο χαρακτηριστική (και την πιο χιουμοριστικά βλάσφημη) οι δύο καλόγριες κάνουν σεξ χρησιμοποιώντας ως «εργαλείο» ένα ξύλινο αγαλματίδιο της Παναγίας. Δεν ξέρεις αν θες να γελάσεις ή να θυμώσεις.

Και αυτό το θεωρώ επιτυχία στην τόσο ιδιαίτερη και εντελώς μη πολιτικά ορθή τούτη ταινία που αδίκως αγνοήθηκε πλήρως στα βραβεία του τελευταίου φεστιβάλ των  Κανών.

Βαθμολογία: 3

————————————————–

«Οι Αγιοι της μαφίας» (The Many Saints of Newark, HΠΑ, 2021)

Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι «Sopranos». Σε ό, τι έχει να κάνει με όλους αυτούς τους Iow Iife ψυχοπαθείς ιταλιάνους «ψιλικατζήδες» γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης και των περιχώρων της, τα «Καλά παιδιά» μου έφταναν και μου περίσσευαν.

Και θεωρώ ότι το σινεμά και η τηλεόραση έχουν εξωραϊσει σε βαθμό χυδαιότητας και σημείο απελπισίας αυτό το μάτσο αποβράσματα, ούλα κατευθείαν για το άσυλο. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η κρίση μου απέναντι στους θα πρέπει ντε και καλά να είναι αρνητική μόνο και μόνο επειδή αυτή η ταινία αναφέρεται στους «Sopranos».

Εντάξει, μια προκατάληψη την είχα.  Όμως στ’ αλήθεια, πέραν αυτής της ελαφριάς προκατάληψης, τίποτα δεν λειτουργεί καλά σ’ αυτήν την ταινία.

Κατ’ αρχάς αν δεν έχεις υπόψη σου την σειρά δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι ποιος. Όλα είναι δεδομένα. Γιατί; Είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε τους «Sopranos»; Αλλά πες ότι αυτό το ξεπερνάμε. Ποια είναι η υπόθεση; Υποτίθεται ότι παρακολουθούμε το υπό ποιες συνθήκες μεγάλωσε και έγινε το «κτήνος» που έγινε ο Τόνι Σοπράνο (ρόλος ζωής για το Τζέιμς Γκαντολφίνι στη σειρά).

Το θέμα δηλαδή είναι η παιδική ηλικία ενός μελλοντικού κτήνους. Η αλλιώς ώστε να ξαναδούμε, για χιλιοστή φορά στη ζωή μας, αγράμματους αγροίκους της πόλης να μιλάνε φτύνοντας, να κάνουν κρύα αστεία μεταξύ τους, να ρεύονται, να πέρδονται, να φωνάζουν χωρίς λόγο με αυτή την απαίσια προφορά των ιταλοαμερικανών και να σκοτώνονται μεταξύ τους επίσης χωρίς λόγο.

Δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αυτή η ασταμάτητη διαδοχή στιγμιότυπων άνευ λόγου βίας τα οποία βιώνει ο απροσάρμοστος, στα όρια του αυτιστικού, Τόνι (ο πραγματικός γιός του Τζέιμς Γκαντολφίνι, Mάικλ) και στα οποία πρωτοστατεί ο θείος του  (Αλεσάντρο Νίβολα): ένας κοκέτης με i.q. υπό του μηδενός που ενώ δίνει συμβουλές στον ανιψιό του, σκοτωνει τον ίδιο τον πατέρα του (Ρέι Λιότα) ανοίγοντας το κεφάλι του σαν καρπούζι από τα χτυπήματα στο βολάν του αυτοκινήτου.  Χάρισμά σας και  το καρπούζι και τα κουκούτσια του!

Βαθμολογία:0

————————————————————

«Karditsa forever» (Ελλάδα, 2021)

Δεν περίμενα κάτι περισσότερο από την τελευταία «κωμωδία» του Στράτου Μαρκίδη. Παραδέχομαι όμως ότι δεν περίμενα και κάτι λιγότερο από εκείνη της οποίας είναι κάτι σαν «συνέχεια». Θέλω να πω είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις μια ταινία χειρότερη από το «I Iove Karditsa». Θέλει κόπο, θέλει σχέδιο, θέλει προγραμματισμό,  θα μπορούσα να πω ότι θέλει πραγματικό πάθος. Πίστη. Και ναι, ο Μαρκίδης έχει πάθος, έχει πραγματικά πιστέψει ότι είναι ικανός να φτιάξει αυτή την ταινία όσο χειρότερη μπρεί να γίνει. Και μπράβο του. Τα κατάφερε.

Βαθμολογία:0

————————————————————

Προβάλλονται επίσης το ντοκιμαντέρ «Βαβέλ – Από τη Σιωπή στην Έκρηξη» του Μελέτη Μοίρα που αφορά την ιστορία του περιοδικού Βαβέλ και το ενάρετων μηνυμάτων, ινδικό σύγχρονο παραμύθι «ενηλικίωσης» του Μπραχμαάτ  Σινγκ «Φευγαλέα σπουργίτια» («Jhalki», 2019) με θέμα την προσπάθεια ενός κοριτσιού να βρει τον χαμένο, μικρότερο αδελφό της σε μια κοινωνία βίας, απάνθρωπων συμπεριφορών .και διακίνησης παιδιών.