Ο,τι συνέβη την προηγούμενη Κυριακή στη Γαλλία –και ό,τι πρόκειται στη συνέχεια να ακολουθήσει –δεν αποτελεί εσωτερική της υπόθεση. Αισθανόμαστε να μας αφορά όλους. Και αυτό είναι ίσως και η απόδειξη της συμβολικής ενότητας της Ευρώπης.
Δύο παραδοσιακά κόμματα εκτοπίζονται από κάποιον που εγκαίρως είχε προβλέψει ότι ένας νεωτερικός λόγος πέρα από τις ιστορικές επωνυμίες Αριστερά –Δεξιά θα αποτελούσε ευπρόσδεκτη πρόταση στο αίτημα του γαλλικού λαού για μια άλλης ποιότητας πολιτική εξουσία.
Ετοιμάζεται τώρα –στις εκλογές του Ιουνίου –να ζητήσει την όσο γίνεται ευρύτερη ανανέωση της Εθνικής Συνέλευσης, ώστε νέοι άνθρωποι να διασφαλίσουν μια σύμμαχη προς τις ιδέες του νομοθετική λειτουργία.
Στοχεύει στην επανασυγκρότηση της Ευρώπης. Μόνο που αυτό πρέπει να συνδυασθεί με μια αναπτυξιακή πολιτική της οποίας η κοινωνική διάσταση δεν μπορεί να είναι απούσα, μόνο έτσι η κοινωνία θα συμμαχήσει με την πολιτική και η ύβρις του 34% θα μπορέσει να περιορισθεί. Οχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε κάθε άλλο μέλος της Ενωσης όπου τα νεοφασίζοντα υπόλοιπα είναι παρόντα. Μπορεί να μην καταλάβουν ποτέ την εξουσία, αλλά «μετέχουν» ουσιαστικά σε αυτήν επηρεάζοντας τη λειτουργία του συνόλου του πολιτικού συστήματος. Και το κάνουν στο μέτρο που επιτρέπουν σε κάποιους να προσφεύγουν σε υπερδεξιόστροφες κορόνες, ώστε να καρπούνται διάφορες απαράδεκτες… πολυσυλλεκτικές αποδόσεις.
Αν η νέα γαλλική κυβέρνηση αλλά και όλες οι άλλες αντιληφθούν ότι έχουν χρέος να αντιστοιχήσουν προς τις κοινωνίες τους, μόνο τότε η Ευρώπη θα ξανασυναντηθεί με την προοπτική που υπαγόρευσε την ίδρυσή της. Και τότε μόνο θα αποκτήσει τη διεθνή ανεξαρτησία που επιβάλλεται να έχει ώστε να συμπράττει αποτελεσματικά στη διάδοση της δημοκρατίας και στη διατήρηση της ειρήνης. Η δεύτερη δεν εξαρτάται ιδιαιτέρως από την πρώτη;
Απέναντι στις αντιπαραθέσεις των πολύ μεγάλων αυτοκρατορικών δυνάμεων η Ευρώπη διαθέτει αξίες στις οποίες οι πολίτες όλου του κόσμου είναι ευαίσθητοι. Εστω και εξ αντικειμένου.
Μια τέτοια πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση ο Εμανουέλ Μακρόν οφείλει να προσφέρει στην Ευρώπη. Αν ναι, πρέπει ταυτόχρονα να διεκδικήσει και την εσωτερική θεσμική ανασυγκρότησή της. Κάτι που δεν θα γίνει βέβαια χωρίς αντιδράσεις ενδοευρωπαϊκές.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς, επίτιμος καθηγητής Πανεπιστημίων, είναι τακτικό μέλος της Academie Europeenne Interdisciplinaire des Sciences.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
