Στο Τσιάνγκ Μάι έφτασα «ένα βράδυ που ‘βρεχε, που ‘βρεχε μονότονα». Και που η υγρασία σε «άρπαζε από τα μούτρα» προτού καν βγεις από το αεροπλάνο. Η βροχή συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση σε όλη τη διαδρομή ως το ξενοδοχείο. Εξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, αριστερά και δεξιά στον δρόμο, ρυάκια, καταρρακτάκια, και ξυπόλυτα μουλιασμένα παιδάκια. Ετσι μουλιασμένα βρήκα και τα ρούχα μου όταν άνοιξα τη βαλίτσα μου στο ξενοδοχείο. Μόνο τα ρούχα; Ακόμη και στο σακουλάκι με τις μπατονέτες είχε εισχωρήσει η υγρασία, μετατρέποντάς τες σε έναν αηδιαστικό πολτό που σε τίποτε δεν θύμιζε το made in Greece λευκό και αστραφτερό βαμβάκι.
Αρχισα να απλώνω σορτσάκια, μακό και εσώρουχα στις καρέκλες και στις πολυθρόνες του δωματίου ελπίζοντας ότι την επομένη θα τα έβρισκα στεγνά. Ποτέ δεν στέγνωσαν. Και τις επτά ημέρες της παραμονής μου παρέμειναν υγρά, αλλά, τι να κάνω, τα φορούσα και κυκλοφορούσα όπως όλοι οι άλλοι, ντόπιοι και τουρίστες: σαν να είχα ντυθεί χωρίς να σκουπιστώ, αμέσως μετά το ντους. Με είχαν προειδοποιήσει: «η περίοδος των βροχών δεν είναι η καλύτερη εποχή για να επισκεφθείς την Ταϊλάνδη». Ηταν όμως η πιο φτηνή εποχή, καθώς οι τιμές στα ξενοδοχεία αλλά και τα αεροπορικά εισιτήρια έπαιρναν τον κατήφορο. Πήρα κι εγώ τα ρίσκα μου και έτσι, μια Κυριακή πρωί βρέθηκα βρεμένος από την κορυφή ως τα νύχια σε μια βάρκα στον ποταμό Μεκόνγκ, εκεί, στον Βορρά, στο «Χρυσό Τρίγωνο», όπως ονομάζεται η περιοχή όπου η Ταϊλάνδη συναντά τη Βιρμανία και το Λάος. Με την υγρή ζέστη να δυσκολεύει την ανάσα μου, με το υγρό μπλουζάκι να κολλάει στο σώμα μου και να γίνεται διαφανές αναδεικνύοντάς με στον απόλυτο… playmate της ζούγκλας, και με τα απόνερα της βάρκας παρασυρμένα από τον αέρα (δεν έβρεχε μόνο, φύσαγε κιόλας) να προσθέτουν επιπλέον δροσιά στην πλάτη μου. Ισως το χειρότερο κλίμα που έχω συναντήσει στη ζωή μου! Αλλά το τοπίο γύρω μου… Πυκνή καταπράσινη βλάστηση. Ανάμεσά της ναοί με χρυσά αγάλματα και πολύχρωμα πλακάκια, ξύλινες παράγκες με ορχιδέες να κρέμονται γύρω από τα παράθυρά τους και γυναίκες να ξεπλένουν τα πιάτα τους στο νερό του ποταμού συνηθισμένες και αυτές στο άλλο νερό, το εξ ουρανού, που έπεφτε με τους κουβάδες στα κεφάλια τους. Η αμερικανίδα τουρίστρια δίπλα μου έκλαιγε την πανάκριβη φωτογραφική μηχανή της που είχε σταματήσει να λειτουργεί – θύμα, πιθανώς και εκείνη της βροχόπτωσης – ενώ ο σύζυγός της προσπαθούσε να προφυλαχτεί κάτω από το αδιάβροχό του. «Δεν μπορείς να κρυφτείς από τη βροχή, παραδώσου, θα σου αρέσει» του είπε ο ξεναγός μας γελώντας, όπως γελάνε όλοι οι Ταϊλανδοί, ανοιχτόκαρδα. Και είναι το πράσινο της ζούγκλας, η υγρασία της ατμόσφαιρας αλλά και αυτό το χαμόγελο τα τρία σουβενίρ που πήρα μαζί μου από εκείνο το μουσκεμένο ταξίδι. Και μια συνταγή. Για Som Tam. Αλλιώς, ταϊλανδέζικη σαλάτα με πράσινη παπάγια. Exotic πιάτο. Τη δοκίμασα στον δρόμο, από μια κυριούλα που την έφτιαχνε στην αυτοσχέδια κουζινούλα της και την πωλούσε στους περαστικούς. «Φάε, είναι very yummy» μου είπε ο ξεναγός, και βλέποντας τον δισταγμό μου πρόσθεσε: «Μη σιχαίνεσαι, οι Ταϊλανδοί είμαστε πολύ καθαροί». Ηταν αλήθεια, καθαροί και μοσχομυριστοί, το είχα διαπιστώσει με τα ίδια μου τα μάτια όπου και αν είχαμε πάει. Διαθέτουν εξάλλου άφθονο νερό, μπορούν να κάνουν πάστρα όλη μέρα. Τη δοκίμασα λοιπόν τη Som Tam και μου άρεσαν πολύ και η δροσιά της που κυριεύει αμέσως το στόμα σου και το κάψιμο που έρχεται μετά. Την έφαγα ξανά σε ένα καλό εστιατόριο της Μπανγκόκ, στην πιο γκουρμέ εκδοχή της, ομολογώ όμως ότι η κυριούλα του δρόμου κέρδιζε τις εντυπώσεις. Δεν της ζήτησα τότε τη συνταγή, βρήκα όμως αρκετές σχετικές συνταγές στο Internet. Πειραματίστηκα και κατέληξα σε εκείνη που «φέρνει» περισσότερο στη Som Tam του Τσιάνγκ Μάι. Δοκιμάστε τη, τώρα που είναι καλοκαίρι. Η δροσιά της, αντίδοτο στις ζεστές νύχτες.
Σαλάτα πράσινης παπάγιας (Som Tam)
ΥΛΙΚΑ (για 4-5 άτομα)
1 μικρή σκελίδα σκόρδο
1 καυτερή πιπερίτσα (οι Ταϊλανδοί βάζουν 3-4)
1 πράσινη παπάγια, αρκετά σκληρή, ξεφλουδισμένη και τριμμένη στη μεσαία πλευρά του τρίφτη
1 καρότο, τριμμένο
1 κ.σ. μαύρη ζάχαρη
2 κ.σ. fish sauce (σάλτσα που θα βρείτε σε μαγαζιά με ασιατικά τρόφιμα και που στην Ταϊλάνδη χρησιμοποιείται πολύ)
χυμό από 1-2 λάιμ
μερικά αμπελοφάσουλα (ή λεπτά πράσινα φασολάκια) βρασμένα (να κρατάνε) και κομμένα σε σχετικά μικρά κομμάτια
3 κ.σ. καβουρντισμένα* κάσιους
4 ντοματίνια ξεσποριασμένα, κομμένα σε φέτες
1 μικρό αγγούρι, ξεσποριασμένο, ξυσμένο στον τρίφτη
EKTEΛΕΣΗ
Σε ένα γουδί πολτοποιούμε το σκόρδο και την πιπερίτσα. Προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά εκτός από τα φασολάκια, τα κάσιους, τα ντοματίνια και το αγγουράκι και τα χτυπάμε στο γουδοχέρι, ώστε να ανακατευτούν πολύ καλά.
Προσθέτουμε τα κάσιους (φροντίζοντας με το ανακάτεμα να σπάσουν σε μικρότερα κομματάκια). Τελευταία βάζουμε τα φασολάκια, το αγγουράκι και τα ντοματίνια. Ανακατεύουμε ελαφρά. Παγώνουμε στο ψυγείο και σερβίρουμε.
* Καβουρντίζουμε τα κάσιους σε αντικολλητικό τηγάνι χωρίς προσθήκη λιπαρής ουσίας, μέχρι να βγάλουν τα αρώματά τους.
Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 20 Ιουνίου 2014.
