Λίγο ποτό, λίγη θάλασσα και βραδινή αύρα. Αυτή την εικόνα πλάσαμε στο μυαλό μας με καλοκαιρινή διάθεση (είχε φθάσει τέλος Μαΐου γαρ) και αποφασίσαμε να της δώσουμε «σάρκα και οστά» κατηφορίζοντας ένα βράδυ προς τη Μαρίνα Ζέας στον Πειραιά.

Πρώτη στάση το Moby (λίγο μετά το Flocafé), ένα all day καφέ-μπαρ με τραπέζια έξω, σχεδόν επάνω στη θάλασσα, και εσωτερικό με industrial πινελιές. Χαρακτηριστικό της διακόσμησής του ένας κεντρικός εντυπωσιακός πολυέλαιος, φτιαγμένος από πνευστά (και συγκεκριμένα κόρνα) και γύρω πάγκοι και εμφανές μπετόν. Ωστόσο, δεν αρκεί ένας πολυέλαιος για να… φέρει την άνοιξη, αφού το Moby κινείται στους απρόσωπους mainstream ρυθμούς της εποχής, τόσο σε ατμόσφαιρα όσο και σε μουσική, χωρίς να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, και με τιμές ψιλοτσιμπημένες (ποτά 7 ευρώ, κοκτέιλ 9 ευρώ, όσο για τα κρασιά και τις μπίρες δεν καταφέραμε να μάθουμε ποτέ την τιμή τους αφού δεν υπήρχε κατάλογος για αυτά, όπως μας πληροφόρησαν). Η Τζιν παρήγγειλε ένα ουίσκι με κόλα, ενώ η Τόνικ αποφάσισε να πάρει ένα κοκτέιλ και συγκεκριμένα το Funky Cold Medina με σπιτική μαρμελάδα κάστανο, βασιλικό, apricot brandy και λάιμ. Οι μερίδες οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν γενναίες, ωστόσο δεν ήταν εξίσου γενναία η γεύση του κοκτέιλ που θύμιζε μάλλον «πετιμέζι». Στα συν, πάντως, η ευγένεια των σερβιτόρων και η θέα που φέρνει στον νου διακοπές.

Δεύτερη στάση μας το RockFellas – και πάλι μέσα στη Μαρίνα (Κτίριο Γ΄, κατάστημα Β10-Β11), ανεβαίνοντας την ανηφόρα ανάμεσα στο Flocafé και στο Moby. Μαύρο και κόκκινο στο φόντο, Chesterfield καναπέδες, ένας τοίχος γεμάτος εξώφυλλα του περιοδικού «Rolling Stone» και πίσω από την μπάρα ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Τζόνι Κας. Εξω, μακρόστενοι πάγκοι που έχουν ως θέα όχι πλέον τη θάλασσα (λόγω εμποδίων) αλλά τουλάχιστον τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών. Σε έναν από αυτούς τους πάγκους βολευτήκαμε και εμείς και παραγγείλαμε στρέιτ ποτά (επίσης στα 7 ευρώ) – ουίσκι και βότκα – που ταιριάζουν με τον χαρακτήρα του μαγαζιού. Αλλωστε, όπως μας είπε ο ευγενέστατος σερβιτόρος, οι επιλογές στα κοκτέιλ είναι πολύ συγκεκριμένες και κλασικές. Οσο για τις τιμές των υπόλοιπων ποτών, θα μας πιάσετε πάλι αδιάβαστες – βλέπετε, είναι μάλλον χαρακτηριστικό της περιοχής να μην υπάρχει κατάλογος. Στο RockFellas, πάντως, δείχνει να κυριαρχεί η καλή ροκ μουσική, η οποία μας κράτησε στις θέσεις μας ως αργά τη νύχτα.

Συμπέρασμα: Αν ξαναβρισκόμασταν στην περιοχή, θα επιλέγαμε μάλλον να ροκάρουμε, αν και ένα ποτό μπροστά στην προβλήτα αποτελεί πάντα σταθερή αξία όσο και η θάλασσα.

RockFellas