Πριν από μερικές ημέρες στην Πόλη του Φωτός, η οποία πραγματικά δικαιολόγησε με το παραπάνω το… χαϊδευτικό της, αφού λουζόταν αδιάκοπα από έναν λαμπρό ήλιο, περίπου 15.000 σύνεδροι –μια ολόκληρη κωμόπολη στην καρδιά του Παρισιού –συγκεντρώθηκαν από κάθε γωνιά της Γης, και συγκεκριμένα από 130 χώρες, για να φωτίσουν τα (εν πολλοίς) παραμελημένα ρευματικά νοσήματα, τα οποία όμως δεν… αμελούν σε καθημερινή βάση να στερούν ποιότητα αλλά και χρόνια ζωής από εκατομμύρια ανθρώπους. Από τις 11 ως τις 14 Ιουνίου, στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου Ρευματολογίας της EULAR (European League Against Rheumatism), ειδικοί παρουσίασαν το παρόν σκιαγραφώντας παράλληλα μέσα από τις μελέτες τους το μέλλον στην αντιμετώπιση αυτών των νόσων που… γονατίζουν τον πληθυσμό. «Το Βήμα» παρακολούθησε τις εργασίες του συνεδρίου και σας μεταφέρει σήμερα τα τελευταία νέα από ένα πεδίο που είναι πραγματικά «καυτό» –τόσο ερευνητικά όσο και κυριολεκτικά, αφού (σιγο)καίει τις ζωές ανθρώπων και των οικείων τους -, αλλά δυστυχώς, όπως αναφέρουν οι ειδήμονες, πολλές φορές το ίδιο το σύστημα το βάζει στον… πάγο.
Οι ασθένειες με το μεγαλύτερο κόστος


Τα ρευματικά νοσήματα «κατοικούν» μόνιμα σε εκατομμύρια σπίτια σπέρνοντας πόνο και αναπηρία, ακόμη και καταστρέφοντας οικογένειες, αλλά και τα ίδια τα συστήματα υγείας, και για τον λόγο αυτόν τούς αξίζει ιδιαίτερη προσοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με στοιχεία της EULAR οι ρευματικές και μυοσκελετικές παθήσεις συνδέονται με τις υψηλότερες δαπάνες στα δημόσια συστήματα υγείας, αφού μόνο για την αντιμετώπισή τους τα ευρωπαϊκά κράτη δαπανούν κάθε χρόνο περισσότερα από 240 δισ. ευρώ σε υγειονομική περίθαλψη, αναρρωτικές άδειες και πρόωρη συνταξιοδότηση. Είναι αξιοσημείωτη μελέτη η οποία παρουσιάστηκε στο συνέδριο από ειδικούς του Πανεπιστημίου του Μάαστριχτ και έδειξε ότι τα μυοσκελετικά προβλήματα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η ρευματοειδής αρθρίτιδα, συνδέονται με 50% μεγαλύτερο κόστος υγειονομικής φροντίδας σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα υγείας, συμπεριλαμβανομένων του διαβήτη, των καρδιαγγειακών νοσημάτων, των αναπνευστικών νοσημάτων, ακόμη και του καρκίνου. Το τεράστιο αυτό βάρος αναμένεται μάλιστα να γίνει ακόμη μεγαλύτερο την επόμενη δεκαετία εξαιτίας της γήρανσης του πληθυσμού αλλά και των αλλαγών προς το χειρότερο στον τρόπο ζωής (ποσοστά παχυσαρκίας που εκτοξεύονται, καθιστική ζωή κ.τ.λ.). Είναι λοιπόν σημαντικό το ότι, όπως ανέφερε στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος του εφετινού συνεδρίου, καθηγητής Ρευματολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας και πρόεδρος του Διεθνούς Συνδέσμου Ενώσεων Ρευματολογίας (ILAR) Μαουρίτσιο Κούτολο, μέσα από αγώνες η EULAR πέτυχε πρόσφατα να αναγνωριστούν οι ρευματικές παθήσεις ως μία από τις πέντε μεγαλύτερες χρόνιες «πληγές» της υγείας του πληθυσμού (μαζί με τον καρκίνο, τις καρδιοπάθειες, τις ψυχικές νόσους και τον διαβήτη) στο πλαίσιο του Horizon 2020, του μεγαλύτερου προγράμματος έρευνας και καινοτομίας που έχει ποτέ υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση και το οποίο ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 2014.
Ποια είναι τα ρευματικά νοσήματα


Τα φλεγμονώδη ρευματικά νοσήματα, ένα σύνολο χρόνιων παθήσεων που σχετίζονται με το ανοσοποιητικό σύστημα και περιλαμβάνουν τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, την ιδιοπαθή νεανική αρθρίτιδα, την αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα και την ψωριασική αρθρίτιδα, αποτελούν μια «σιωπηλή μάστιγα» στον πληθυσμό. «Σιωπηλή» διότι ενώ προκαλούν απίστευτη ταλαιπωρία και πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους παραμένουν σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι για το πλατύ κοινό αντί να μετατρέπονται σε… κραυγή. Οσο για τη «μάστιγα», ας αφήσουμε τους αριθμούς να μιλήσουν: Υπολογίζεται πως το 1/4 του ευρωπαϊκού πληθυσμού, περί τα 100 εκατομμύρια άτομα, πάσχει από κάποιο ρευματικό νόσημα. Μόνο από ρευματοειδή αρθρίτιδα πάσχει ένας στους 100 ανθρώπους –η νόσος μάλιστα είναι κυριολεκτικώς γένους… θηλυκού, αφού προσβάλλει τρεις φορές πιο συχνά τις γυναίκες σε σύγκριση με τους άνδρες. Οσο για τη χώρα μας, περί τα 150.000 άτομα εμφανίζουν ρευματικά νοσήματα (με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα να έχει τα σκήπτρα και να ακολουθούν η αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα και η ψωριασική αρθρίτιδα).
Και δεν είναι μόνο οι αρθρώσεις των ασθενών που… υποφέρουν. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι πάσχοντες παρουσιάζουν δερματικά συμπτώματα, αλλά και συμπτώματα από το καρδιαγγειακό σύστημα, το γαστρεντερικό σύστημα, τους οφθαλμούς, τους πνεύμονες, το νευρικό σύστημα, το αίμα, το ήπαρ και τους νεφρούς.

Μάστιγα η… υποδιάγνωση


Και όμως o τόσος πόνος χρονίζει και υποδιαγιγνώσκεται –με ευθύνη και των γενικών γιατρών που αργούν σημαντικά να παραπέμψουν τους ασθενείς στους αρμόδιους ρευματολόγους -, με αποτέλεσμα όταν πλέον ο πάσχων φθάσει στον (πραγματικά) ειδικό η κατάστασή του να είναι προχωρημένη. Ωστόσο το σύγχρονο φαρμακευτικό οπλοστάσιο υπόσχεται καλύτερη αντιμετώπιση ακόμη και των πιο προχωρημένων περιπτώσεων (χωρίς βέβαια να αλλάζει η ανάγκη για πρώιμη διάγνωση, η οποία συνεπάγεται και καλύτερη αντιμετώπιση). Τα αναλγητικά, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και τα κορτικοστεροειδή μπορεί να μειώνουν τον πόνο και τη δυσκαμψία, ωστόσο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του, δεν εμποδίζουν δηλαδή την καταστροφή των αρθρώσεων ούτε επιβραδύνουν την εξέλιξη των ρευματικών παθήσεων. Αυτό το έργο αναλαμβάνουν τα τροποποιητικά της νόσου αντιρευματικά φάρμακα –τα οποία οδηγούν σε ύφεση των συμπτωμάτων ενώ καθυστερούν ή και βάζουν φρένο στην εξέλιξη των παθήσεων. Τα παραδοσιακά τέτοια φάρμακα όπως η ουσία μεθοτρεξάτη είναι αποτελεσματικά αλλά συνήθως όχι μακροπρόθεσμα, καθώς κάποια στιγμή η πλειονότητα των ασθενών παρουσιάζει δυσανεξία ή σταματά να αποκρίνεται σε αυτά. Συγχρόνως ορισμένοι ασθενείς δεν έχουν εξαρχής απόκριση στις παραδοσιακές θεραπείες.
Βιολογικοί παράγοντες: μια επανάσταση σε εξέλιξη


Εδώ στο πλάνο μπαίνουν τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια οι βιολογικοί παράγοντες, οι οποίοι έχουν φέρει επανάσταση στη θεραπεία των ρευματικών νοσημάτων. Πρόκειται για μονοκλωνικά αντισώματα –μεγάλα μόρια τα οποία, σε αντίθεση με τα συμβατικά φάρμακα που αποτελούν ως επί το πλείστον μικρά μόρια και δημιουργούνται χημικά, προέρχονται από κύτταρα. Περισσότεροι από 350 εκατομμύρια ασθενείς παγκοσμίως έχουν λάβει βιολογικά φάρμακα για την αντιμετώπιση παθήσεων όπως ο διαβήτης, ορισμένοι καρκίνοι, η νόσος του Crohn αλλά και η ρευματοειδής αρθρίτιδα. Το συγκεκριμένο πεδίο βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση και δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα περισσότεροι από 650 νέοι βιολογικοί παράγοντες αναπτύσσονται για την αντιμετώπιση περισσότερων από 100 νόσων.
Στην περίπτωση των ρευματικών νοσημάτων οι βιολογικοί παράγοντες που χρησιμοποιούνται μπλοκάρουν την κυτταροκίνη ΤΝF (Τumor Necrosis Factor), η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στην εκδήλωση και εξέλιξη της φλεγμονής στα φλεγμονώδη νοσήματα. Οι παράγοντες αυτοί είναι ενέσιμοι –οι εγχύσεις ορισμένων γίνονται στο νοσοκομείο, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι που παρέχουν στους ασθενείς τη δυνατότητα αυτοχορήγησης με υποδόρια ένεση. Πρέπει να σημειωθεί ότι πρόκειται για άκρως ακριβά φάρμακα (κοστίζουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως για τον κάθε ασθενή), ωστόσο, κατά τους ειδικούς, το κόστος χορήγησής τους αντισταθμίζεται από τη μείωση σε άλλες δαπάνες υγείας, όπως η νοσηλεία και οι χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά και από τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πασχόντων, η οποία μεταφράζεται σε μεγαλύτερη παραγωγικότητα και λιγότερες απουσίες από την εργασία.
Βιοομοειδή, μια νέα λέξη στη ζωή μας


Και τώρα συγκρατήστε έναν όρο που σήμερα δεν τον γνωρίζουν πολλοί ασθενείς με ρευματικά νοσήματα αλλά σύντομα θα αρχίσει να αποτελεί μέρος του καθημερινού λεξιλογίου τους. Και το όνομα αυτού «βιοομοειδή» (biosimilars) –πρόκειται ουσιαστικώς για αντίγραφα των βιολογικών παραγόντων, τα οποία έρχονται πλέον στο προσκήνιο καθώς η πατέντα των πρωτοτύπων λήγει. Μέχρι στιγμής μόνο ένα τέτοιο φάρμακο έχει λάβει έγκριση από τον αρμόδιο Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (ΕΜΑ) για τη θεραπεία ρευματικών νοσημάτων –πρόκειται για το Infliximab (εμπορική ονομασία Remsima) –το οποίο δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει στη χώρα μας. Η συζήτηση για τα βιοομοειδή είναι μεγάλη σε επιστημονικό επίπεδο και δεν είναι τυχαίο ότι το συνέδριο του Παρισιού αφιέρωσε μια ολόκληρη προσυνεδριακή ημέρα για το ζήτημα. Για ποιον λόγο; Οπως εξηγεί μιλώντας στο «Βήμα» ένας πολύ καλός γνώστης του αντικειμένου, ο καθηγητής Κλινικής Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και μέλος της Επιτροπής Ιατροφαρμακευτικών Προϊόντων για Ανθρώπινη Χρήση (CHMP) του ΕΜΑ κ. Δημήτρης Κούβελας, «η πολυπλοκότητα των βιολογικών παραγόντων, για τη σύνθεση των οποίων απαιτείται μια διαδικασία με χιλιάδες βήματα, μεταφράζεται στο ότι είναι αδύνατο να συντεθεί ένα ταυτόσημο αντίγραφο ενός πρωτότυπου βιολογικού φαρμάκου. Αυτό πρακτικά σημαίνει αλλαγές στη δραστικότητα του παραγόμενου προϊόντος αλλά και πιθανές παρενέργειες, ακόμη και σοβαρές, καθώς ο μεταβολισμός του φαρμάκου από τον οργανισμό μπορεί, ακόμη και λόγω μιας πολύ μικρής αλλαγής στη σύνθεσή του, να δώσει διαφορετικά μεταβολικά προϊόντα με αποτέλεσμα την πρόκληση ανεπιθύμητων ενεργειών».
Ετσι οι αρμόδιοι στην Ευρώπη έχουν καταλήξει στο ότι, σε αντίθεση με τα γενόσημα φάρμακα, σε ό,τι αφορά τα βιοομοειδή πρέπει τα κριτήρια πριν από την κυκλοφορία τους να είναι πιο αυστηρά και έτσι να διεξάγονται κλινικές δοκιμές. Ωστόσο σύμφωνα με τον κ. Κούβελα «δεν γίνονται ολοκληρωμένες μελέτες. Δεν γίνονται κατ’ αρχάς προκλινικές δοκιμές, ενώ και οι δοκιμές περιλαμβάνουν μόνο λήψη του φαρμάκου από λίγους ασθενείς, οι οποίοι μάλιστα μπορεί να εμφανίζουν συννοσηρότητες, να πάσχουν δηλαδή και από άλλα νοσήματα, γεγονός που είναι πιθανό να έχει αντίκτυπο στην υγεία τους. Δεν είναι τυχαίο ότι από λήψη βιοομοειδών φαρμάκων σε άλλες νόσους έχουν προκύψει πολλές ανεπιθύμητες ενέργειες στους νεφρούς αλλά και στο νευρικό σύστημα». Ποια θα ήταν η λύση; ρωτήσαμε τον καθηγητή. Οπως απάντησε, είναι βασικό να μη γίνεται από τους ειδικούς εύκολα η θεραπευτική εναλλαγή μεταξύ πρωτοτύπων βιολογικών προϊόντων και βιοομοειδών. «Δεν πρέπει να σταματάμε σε έναν ρυθμισμένο ασθενή τον βιολογικό παράγοντα που λαμβάνει για να αρχίσει τη λήψη ενός φαρμάκου που σίγουρα δεν θα είναι ταυτόσημο με αυτόν. Αντιστοίχως αν κάποιος ασθενής λαμβάνει ένα βιοομοειδές και πηγαίνει καλά με αυτό, δεν πρέπει να αλλάζει θεραπεία για να λάβει το πρωτότυπο. Διότι πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι οι συγκεκριμένοι ασθενείς χρειάζονται πολύ χρόνο και κόπο για να ρυθμιστούν». Το «σίριαλ» των βιοομοειδών στα ρευματικά νοσήματα μόλις ξεκίνησε και ελπίζουμε ότι δεν θα μετατραπεί σε… «βιο» και Πολιτεία εις βάρος των ασθενών.
Εξατομίκευση της θεραπείας


Σε κάθε περίπτωση, όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς της Ιατρικής αυτόν τον καιρό, απώτερος στόχος των επιστημόνων δεν είναι άλλος από την εξατομίκευση της θεραπείας ώστε να είναι κάποια ημέρα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του κάθε ασθενούς. Στο πλαίσιο αυτό ερευνητές ανά τον κόσμο αναζητούν βιοδείκτες που θα τους δείξουν τα «τερτίπια» του εκάστοτε νοσήματος και την απόκριση που μπορεί να έχει ο ασθενής στις θεραπείες. Τους μέχρι στιγμής καρπούς των προσπαθειών τους παρουσίασαν ομάδες και στο Παρίσι.
  • Ερευνητές του Πανεπιστημίου Ερλάνγκεν-Νυρεμβέργης ανακάλυψαν σύνδεση μεταξύ της ύπαρξης τριών micro RNAs (miRNAs), και συγκεκριμένα των let-7e, miR-454 και miR-885, στο αίμα και της ανάπτυξης σοβαρής οστεοαρθρίτιδας στο γόνατο και στο ισχίο, η οποία απαιτεί αρθροπλαστική.
  • Ειδικοί του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο στις ΗΠΑ επικεντρώθηκαν στην αναζήτηση βιοδεικτών οι οποίοι θα προβλέπουν την εξέλιξη της νεανικής ιδιοπαθούς αρθρίτιδας σε ορίζοντα 12 μηνών από τη διάγνωση. Οπως εξήγησε στους δημοσιογράφους ο επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Τζέιμς Τζάρβις, η νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα είναι πιο κοινή ρευματική πάθηση στην παιδική ηλικία, η οποία πλήττει 16-150 παιδιά ανά 100.000. Για να ανακαλύψουν τους υποψήφιους βιοδείκτες οι ειδικοί έλαβαν δείγμα DNA από 52 παιδιά στις ΗΠΑ και ανέλυσαν το γονιδιακό προφίλ τους. Μέσω της ανάλυσης κατέληξαν σε κάποιους υποψήφιους δείκτες, οι οποίοι όμως τώρα χρειάζεται να μελετηθούν σε μεγαλύτερους πληθυσμούς παιδιών από περισσότερες ηπείρους.
  • Σε ό,τι αφορά τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, από μελέτη ειδικών του Κέντρου Γενετικής και Γενωμικής του οργανισμού Arthritis Research UK στο Μάντσεστερ προέκυψε ότι αμινοξέα που βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις (11,71 και 74) στο γονίδιο HLA DRB1, το οποίο είχε ήδη συνδεθεί με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, αποτελούν τους ισχυρότερους δείκτες που μαρτυρούν ποια άτομα κινδυνεύουν από σοβαρές βλάβες στις αρθρώσεις, από πρόωρο θάνατο, αλλά και ποιοι ασθενείς είναι πιθανότερο να αποκριθούν στις anti-TNF θεραπείες.
  • Η απόκριση στις βιολογικές θεραπείες μπορεί να προβλεφθεί και μέσω επιγενετικών παραγόντων, όπως η μεθυλίωση του DNA, ανέφερε στο συνέδριο η Εϊμι Γουέμπστερ από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Η ερευνητική ομάδα από το Μάντσεστερ εντόπισε μεθυλίωση σε γονίδια όπως τα CRYZ και TYW3, τα οποία έχουν συνδεθεί στο παρελθόν με φλεγμονές αλλά και με τον διαβήτη.
Οπως βλέπετε, το ερευνητικό πεδίο για τις ρευματικές νόσους που σκοτώνουν αργά και βασανιστικά εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως είναι λαμπρό και αναμένεται να γίνει ακόμη λαμπρότερο, με στόχο να δημιουργηθεί μια ημέρα μια «ασπίδα του θριάμβου» ενάντια σε αυτές τις αυτοάνοσες σοβαρές παθήσεις για όλους όσοι την έχουν ανάγκη.

ΕΚΘΕΣΗ
Με τη ματιά της τέχνης
Μια διαφορετική «συνομιλία», πέρα από την καθαρά επιστημονική, με αντικείμενο φλεγμονώδη αυτοάνοσα νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα και η αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα άνοιξε με το κοινό η εταιρεία AbbVie (παρασκευάστρια του μονοκλωνικού αντισώματος ανταλίμουμαμπ –εμπορική ονομασία Humira –που χορηγείται ευρέως την τελευταία δεκαετία σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα αλλά διαθέτει πλέον ενδείξεις για τη θεραπεία άλλων εννέα αυτοάνοσων νοσημάτων). Η επιτυχημένη ιδέα αφορά μια έκθεση τέχνης –κατά κύριο λόγο ζωγραφικής αλλά και γλυπτικής, γραφιστικής, φωτογραφίας –με τίτλο «Perspectives – Art, Inflammation and Me», η οποία ταξιδεύει ανά τον κόσμο και παρουσιάστηκε στο Παρίσι τις ημέρες του συνεδρίου. «Πυλώνας» για τη δημιουργία της έκθεσης ήταν η «συνομιλία» καλλιτεχνών από διαφορετικές χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και δύο Ελληνες, οι Κωνσταντίνος Χατζόπουλος και Αριστείδης Ζηνέλης, με ασθενείς με φλεγμονώδη αυτοάνοσα νοσήματα. Το αποτέλεσμα ήταν πράγματι εντυπωσιακό –σε αυτό συνηγορούσε το γεγονός ότι κάποια έργα ήταν διαδραστικά και «ζωντάνευαν» με τη βοήθεια μιας ταμπλέτας –περνώντας στον καθένα την απόγνωση, τη μάχη με τη νόσο, τον εγκλωβισμό αλλά και την αισιοδοξία για τη συνέχιση του αγώνα (όπως συμβαίνει σε όλα τα άτομα με χρόνιες νόσους).

ΕΡΕΥΝΑ
Ευρήματα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά

Αντιφλεγμονώδης άσκηση

Ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου Wexner στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο ανακάλυψαν ότι η συστηματική άσκηση καταστέλλει τη φλεγμονή που συνδέεται με τις ρευματικές παθήσεις τόσο σε τοπικό όσο και σε συστημικό επίπεδο. Συγκεκριμένα οι ειδικοί αποκάλυψαν μέσω πειραμάτων σε ποντίκια τον μηχανισμό σε μοριακό επίπεδο με τον οποίον η άσκηση δρα ως… αντιφλεγμονώδες. Μέτρησαν την ενεργοποίηση του συμπλόκου πρωτεϊνών ΝF-kB, το οποίο ελέγχει πολλά γονίδια που εμπλέκονται στη φλεγμονή και έχουν συνδεθεί μεταξύ άλλων με τη φλεγμονώδη νόσο του εντέρου και την αρθρίτιδα. Προκάλεσαν φλεγμονώδη αντίδραση στα πειραματόζωα πριν και μετά την άσκηση μέσω της έγχυσης λιποπολυσακχαριτών. Οπως είδαν, στα ποντίκια που είχαν ασκηθεί πριν και μετά την έγχυση η ενεργοποίηση του συμπλόκου ΝF-kB ανεστάλη σημαντικά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Ωστόσο η ευεργετική επίδραση της άσκησης διαρκούσε μόνο επί 24 ώρες, γεγονός που σύμφωνα με τους ειδικούς μαρτυρεί ότι απαιτείται διαρκής άσκηση ώστε να υπάρχουν ευεργετικά αποτελέσματα ενάντια στις φλεγμονές.
Θεραπευτική διατροφή

Δύο διαφορετικές μελέτες έριξαν φως στη σύνδεση μεταξύ «συστατικών» της διατροφής και της δραστηριότητας διαφορετικών τύπων αρθρίτιδας. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οσάκα στην Ιαπωνία ανακάλυψαν ότι η καθημερινή πρόσληψη στο πλαίσιο της μεσογειακής διατροφής μονοακόρεστων λιπαρών οξέων, τα οποία περιέχονται κατά κύριο λόγο στο ελαιόλαδο αλλά και στα αμύγδαλα, τα καρύδια, το σουσάμι, το ταχίνι, συνδέεται με ύφεση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Από την πλευρά τους ερευνητές του Πανεπιστημίου Ράντμπουντ στο Ναϊμέχεν της Ολλανδίας είδαν ύστερα από πειράματα σε ποντίκια ότι διατροφή πλούσια σε χοληστερόλη αυξάνει τις φθορές στις αρθρώσεις που οδηγούν σε οστεοαρθρίτιδα.


ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Βράβευση με ελληνικά χρώματα
Στην εναρκτήρια τελετή του συνεδρίου, ο πρόεδρός του και καθηγητής Ρευματολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας Μαουρίτσιο Κούτολο βράβευσε έξι άτομα με ενεργό ρόλο τα τελευταία χρόνια στη EULAR ανακηρύσσοντάς τα επίτιμα μέλη της. Μεταξύ των βραβευθέντων ήταν δύο Ελληνες.


Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δημήτρης Μπούμπας. H βραβευθείσα εθελόντρια στον αντιρευματικό αγώνα κυρία Μαρία Μπάτζιου

Πρόκειται για τον καθηγητή Παθολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπεύθυνο της Μονάδας Ρευματολογίας – Κλινικής Ανοσολογίας στο Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Αττικόν» κ. Δημήτρη Μπούμπα, και την κυρία Μαρία Μπάτζιου, εθελόντρια επί έτη της Ελληνικής Εταιρείας Αντιρευματικού Αγώνα (ΕΛΕΑΝΑ) αλλά και της ΕULAR επί σειρά ετών. Και οι δύο Ελληνες προήδρευσαν τα τελευταία δύο χρόνια σε επιτροπές της EULAR και τώρα που η θητεία τους ολοκληρώθηκε τιμήθηκαν για τις υπηρεσίες και την προσφορά τους. Συγκεκριμένα ο κ. Μπούμπας ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαίδευσης των Ευρωπαίων Ρευματολόγων, ενώ η κυρία Μπάτζιου με σπουδές στη Θεολογία αλλά και μια αστείρευτη ζέση για προσφορά στους ασθενείς με ρευματικές παθήσεις, καθώς είναι και εκείνη μία εξ αυτών, προήδρευσε της Επιτροπής που αφορούσε το κομμάτι των Ενώσεων Ασθενών. Ο κ. Μπούμπας μιλώντας στο «Βήμα» σημείωσε: «Είναι σημαντικό πως η χώρα μας εκπροσωπήθηκε τόσο στο επιστημονικό σκέλος όσο και στο σκέλος των ασθενών της EULAR από δύο Ελληνες, ωστόσο το βασικότερο όλων είναι να δοθεί στα ρευματικά νοσήματα η σημασία που τους αξίζει». Η κυρία Μπάτζιου τόνισε: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει γενικώς ενημέρωση για τα ρευματικά νοσήματα, δεν υφίσταται όμως και ένα ισχυρό δίκτυο των Ενώσεων Ασθενών. Η «ισχύς εν τη ενώσει» είναι αυτή την περίοδο της κρίσης πιο αναγκαία από ποτέ, καθώς οι βιολογικοί παράγοντες, που είναι ακριβά νοσοκομειακά φάρμακα, παρότι καλύπτονται από τα Ταμεία, συνδέονται με μικρή προσβασιμότητα των ασθενών σε αυτούς. Πολλές φορές τα νοσοκομεία, ειδικά της περιφέρειας, δηλώνουν ότι δεν τα διαθέτουν, ενώ παράλληλα λείπει ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα οι αναμονές να είναι τεράστιες». Πριν από έναν μήνα με πρωτοβουλία της Ελληνικής Ρευματολογικής Εταιρείας και σε συνεργασία με τις Ενώσεις Ασθενών και ειδικούς επιστήμονες χαράχθηκε η προσπάθεια για την προώθηση ενός Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τις Ρευματικές Παθήσεις με στόχο την αφύπνιση της Πολιτείας και της κοινωνίας για την πρώιμη διάγνωση και την ορθή θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών. Στο Σχέδιο περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων η ενημέρωση του κοινού, η βελτίωση των παροχών υγείας και της προσβασιμότητας στα φάρμακα και η ανάπτυξη αρχείων καταγραφών ασθενών.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ