– Ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις;

– Είναι πολλά… Είναι μεγάλη η φτώχεια και υπάρχουν πολλά προβλήματα και αναγκάζομαι να δουλεύω.

– Και πότε διαβάζεις;

– Τα βράδια. Ανάβω τη λάμπα και διαβάζω.

– Τί θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

– Νοσοκόμα. Για να βοηθάω ιατρικά την οικογένειά μου και όλο τον κόσμο.

– Εμάς τους λευκούς πώς μας βλέπεις;

– Εχετε άλλο χρώμα, εσείς είστε λευκοί κι εμείς μαύροι. Αλλά όλοι είμαστε ένα, είμαστε το ίδιο.

Ο παραπάνω διάλογος μεταξύ μίας μικρής μαθήτριας στην περιοχή της Σιέρα Λεόνε και της υπεύθυνης Δημοσίων Σχέσεων της Action Aid ήταν ένα μόνο απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ «One love team» που τεκμηριώνει το συμπέρασμα πως έχουμε να κάνουμε με πολύ καλή τηλεόραση. Με τηλεόραση που ξεδιπλώνει ευαισθησίες και αυθεντικά συναισθήματα, που διαδίδει ιδέες σημαντικές και θετικά μηνύματα, μία τηλεόραση που απλά επιλέγει τις ανθρώπινες σχέσεις ως θεματική, με στόχο την ανάδειξη της ισότητας, της προσφοράς και της αγάπης.

Η ουσία του ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το βράδυ της Δευτέρας από τον ΑΝΤ1 και επιμελήθηκε ο Αντώνης Κανάκης ήταν να φανεί μία άλλη πλευρά του κόσμου. Ενός κόσμου που ζει σε συνθήκη απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης αλλά χαμογελά, ελπίζει, προσπαθεί και δεν εκδικείται τους γύρω για την δυστυχία του. Κι ενός άλλου, έστω μιας μικρής μερίδας του, που έρχεται να προσφέρει.

Οι εικόνες με το σχολείο να ξαναχτίζεται, με όλους να προσπαθούν και να συνεργάζονται δυστυχώς είναι πια σπάνιες, σχεδόν πρωτοφανείς. Αυτό που έμενε χαραγμένο στην οθόνη ήταν τα χέρια: που δούλευαν, που εξέφραζαν συναισθήματα, που έβρισκε το ένα το άλλο, που απλώνονταν σε μία έκφραση επιθυμίας αποφυγής του αποχωρισμού.

Ενδεχομένως θα ήταν μια καλή ιδέα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ να προβαλλόταν πειραματικά σε κάποια σχολεία. Απλή συνταγή με πολλά μηνύματα.