Η αποφασιστική αντιμετώπιση από αρμόδια θεσμικά όργανα (κυβέρνηση, Αστυνομία, Δικαιοσύνη), οδηγεί –ελπίζουμε –σε ιδεολογική και πρακτική αποδυνάμωση του νεοναζισμού και των εγκληματικών δραστηριοτήτων του στην Ελλάδα. Είναι μια καλή αρχή για την καταστολή της βίας στη χώρα μας, που έχει μακρά ιστορία, πολύ προτού εκδηλωθεί και ως πρακτική της Χρυσής Αυγής.
Η κουλτούρα της βίας στη χώρα μας καλλιεργείται εδώ και δυο αιώνες και έχει αναχθεί σε συστατικό του DNA των Ελλήνων. Ιδιαίτερη απόληξή της η πολιτική βία, που κυριαρχεί τα τελευταία 40 χρόνια με πρωταγωνιστή από το 1975 την αιμοσταγή τρομοκρατική βία με δεκάδες νεκρούς και κάθε είδους καταστροφές.
Στις σκοτεινές και αιματοβαμμένες ατραπούς της πολιτικής βίας πολύ επίκαιρα μας ξεναγεί με τον πιο πειστικό και αποκαλυπτικό τρόπο το μόλις κυκλοφορήσαν βιβλίο του καθηγητή-δημοσιογράφου Δημήτρη Ψυχογιού «Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία» (Εκδόσεις Επίκεντρο). Απλό, σαφές, με ιδιαίτερη προσπάθεια αντικειμενικότητας, μας βοηθά σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή. Και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό καθώς ο συγγραφέας παραμερίζει την αριστερή κουλτούρα του, μια και υπήρξε ένας ανιδιοτελής αντιστασιακός που δεινοπάθησε από διώξεις αλλά δεν επεδίωξε μεταπολιτευτικά να τις «αξιοποιήσει».
Τώρα θα κριθεί αν η ελληνική πολιτική τάξη και η ελληνική κοινωνία θα σταθούν αντιμέτωπες με την κάθε είδους βία και θα αποβάλουν τη δική τους βίαιη συμπεριφορά, που ξεκινά από τα σχολεία, ανδρώνεται στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια και στα γυμναστήρια και επενδύεται με επίκληση υψηλών σκοπών ώστε να απενοχοποιείται με αγωνιστικά συγχωροχάρτια, ιδεολογικές φαντασιώσεις και εθνικιστικές εξάρσεις.
Για το πλεόνασμα της πολιτικής βίας το οποίο συνεχώς διογκώνεται, ο συγγραφέας προσδιορίζει ως αιτία κάτι μόνιμο, την κουλτούρα μας: «Η πολιτική βία διαιωνίζεται στην ελληνική κοινωνία επειδή αποθεώνεται η πολεμική βία των πραγματικών ή φανταστικών προγόνων μας. Πρόκειται για φαινόμενο που συνδέεται αλλά δεν ταυτίζεται με τον εθνικισμό, την αγωνιστική ανάγνωση της Ιστορίας, που η Δεξιά αναδεικνύει ως «πολεμική αρετή των Ελλήνων» και η Αριστερά ως «αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού»». Σε επίρρωση θα ήθελα να επισημάνω πως η αφετηρία της γραπτής κληρονομιάς που μας άφησε η αρχαία Ελλάδα είναι η Ιλιάδα του Ομήρου, που συνιστά επιτομή της κάθε είδους βίας, με θεία μάλιστα επίνευση και συμμετοχή. Υπενθυμίζω ότι η πρώτη λέξη με την οποία αρχίζει η Ιλιάδα είναι η μήνις (η οργή, ο θυμός) του Αχιλλέα στη μοιρασιά των παλλακίδων. Αυτή η μορφή βίας διαπρέπει ως και τις μέρες μας σταθερά και με υψηλές επιδόσεις που ανταγωνίζονται τη βία στα ποδοσφαιρικά γήπεδα και τις ασύδοτες θύρες των ομάδων και που ως φαίνεται είναι και βασικοί τροφοδότες της Χρυσής Αυγής (από ποδοσφαιρική αντιδικία ξεκίνησε η δολοφονία Φύσσα).
Ο συγγραφέας υπενθυμίζει ότι «τα τελευταία 40 χρόνια είχαμε 70 νεκρούς ως αποτέλεσμα της τρομοκρατικής (πολιτικής) βίας και επιπλέον εκατοντάδες τραυματίες από ένοπλες επιθέσεις, εκατοντάδες από συγκρούσεις σε διαδηλώσεις, καθώς οι έλληνες συνδικαλιστές έχουν πλήρως εγκολπωθεί την κουλτούρα της βίας. Επεσαν επίσης χιλιάδες βόμβες, δεκάδες χιλιάδες μολότοφ και είχαμε αμέτρητες καταλήψεις, διαδηλώσεις, αποκλεισμούς δρόμων, συγκρούσεις με την αστυνομία και τόνους χημικών ενάντια σε διαδηλωτές».
Και η ιδιαίτερα επίκαιρη διαπίστωση του κ. Ψυχογιού: «Κόμματα και συνδικαλιστές γνωρίζουν ή διαισθάνονται ότι αν συζητήσουν για το θέμα της τρομοκρατίας επί της ουσίας, χωρίς να κρύβονται πίσω από συνωμοσιολογικές θεωρίες περί προβοκάτσιας ή πρακτόρων ή εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου θα τεθεί το γενικότερο θέμα της πολιτικής βίας. Και αυτή τη συζήτηση δεν θέλουν να την κάνουν γιατί είναι οι κατ’ εξοχήν φορείς αυτής της βίας». Το αποδεικνύει και σήμερα η αποκλειστική στοχοποίηση του ρατσισμού και του νεοναζισμού.
Διαβάστε το βιβλίο και πιέστε να διδάσκεται στα σχολεία μας.
jmarinos@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
