«Βailaor» λέγεται στην Ισπανία ο χορευτής του φλαμένκο. Το όνομα του Αντόνιο Κανάλες αξίζει και με το παραπάνω να συνοδεύεται από αυτόν τον χαρακτηρισμό, καθ’ ότι συγκαταλέγεται στους διασημότερους ερμηνευτές του παθιασμένου αυτού χορού. Μια προσωπικότητα που απασχολεί εδώ και δύο δεκαετίες το διεθνές κοινό με τις παραστάσεις του (και με το φλογερό ταμπεραμέντο του εν γένει). Λίγο προτού έρθει στην Αθήνα, μας μίλησε για τη ζωή και την τέχνη, απέφυγε μόνο να σχολιάσει αν θεωρεί τον Χοακίν Κορτές πραγματικά καλό χορευτή.


Ξεκινήσατε την καριέρα σας ως κλασικός χορευτής. Το φλαμένκο το διαλέξατε εσείς ή σας διάλεξε εκείνο, σενιόρ Κανάλες; «Δεν μπορώ να απαντήσω. Ο χορός υπήρχε πάντα μέσα μου, από τους προγόνους μου, κυλούσε στο αίμα μου. Αποτελεί τον τρόπο ζωής μου και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζομαι. Είναι θρησκεία. Ενα τραγούδι για τη βουβή ομορφιά του πόνου. Μια πρόκληση απέναντι στη βαρύτητα… Ενα πάθος αδηφάγο και υπέροχο. Το καλύτερο όχημα για να επικοινωνώ με τον κόσμο και με το πνεύμα μου».
Γιατί πιστεύετε ότι το φλαμένκο έχει γίνει τόσο δημοφιλές σε όλον τον κόσμο, ακόμη και σε κουλτούρες όπως η ιαπωνική, που δεν φημίζεται για την εξωστρέφειά της; «Διότι το ψέμα δεν έχει θέση στο φλαμένκο. Ολα σχετίζονται με τον ρυθμό και πηγάζουν από το πιο αγνό, βαθύ συναίσθημα του χορευτή».
Εχετε έρθει καθόλου σε επαφή με τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς; «Ο Μορίς Μπεζάρ χορογράφησε τους «Επτά ελληνικούς χορούς» του Θεοδωράκη. Η Ελλάδα είναι η Μεσόγειος. Είμαστε όλοι οι λαοί της Μεσογείου ενωμένοι για να τραγουδάμε στον ήλιο και να γιορτάζουμε τη θάλασσα».
Διανύουμε, ωστόσο, μια δύσκολη κοικωνικοπολιτική περίοδο. Θα μπορούσε η τέχνη να προσφέρει παρηγοριά και καταφύγιο; «Μα μόνο η τέχνη μπορεί να πολεμήσει την άγνοια. Ο χώρος μας βάλλεται από παντού με νέα μέτρα και φορολόγηση, στην Ισπανία είναι αφόρητη η κατάσταση, όμως θα πρέπει να απαντούμε με ακόμη περισσότερη δημιουργία. Το κοινό δικαιούται τη χαρά, για να ξεχνάει τους κλέφτες που μας κυβερνούν».
Μια από τις πιο διάσημες παραστάσεις σας λεγόταν «Torero» και είχε ως θέμα τους ταυρομάχους. Είστε υπέρ ή κατά των ταυρομαχιών; «Οι ταυρομαχίες είναι μια αρχαία, αυθεντική τέχνη. Αποτελεί πολυτέλεια ότι μπορούμε σήμερα να συλλογιζόμαστε με αφορμή την πάλη του ανθρώπου με ένα μυθικό ζώο. Σε αυτή τη μάχη βρίσκεται η ουσία της τέχνης, του ρυθμού και των χρωμάτων, του duende και του μυστηρίου».


Αυτό το duende που τόσο συχνά αναφέρεται σχετικά με το φλαμένκο τι είναι τελικά; Η ψυχή; «Είναι απλώς ο οργασμός του Θεού».
Ποιο είναι το πιο σπουδαίο μάθημα που σας έχει διδάξει η ζωή; «Οτι ο κόσμος μου είναι αυτός της τέχνης, ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την τέχνη».
Υπάρχει κάποιο αστείο που σας κάνει να γελάτε κάθε φορά που το ακούτε; «Οτιδήποτε πηγάζει από την παιδική αθωότητα».
Αν η ζωή είναι «μια σειρά από απογοητεύσεις», όπως έχετε πει σε παλιότερη συνέντευξή σας, τι είναι αυτό που κάνει το ταξίδι να αξίζει; «Βιώνει κανείς στη ζωή του μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων: αγάπη, πόνο, ικανοποίηση. Ζει στιγμές επιτυχίας, αλλά και μερικές αποτυχίες. Θα ήθελα στον τάφο μου να γράψουν «Μην κλαίτε, με στενοχωρείτε». Είκοσι ένα χρόνια στο φλαμένκο, 70 χορογραφίες που τις έχω σαν κόρες μου, και είμαι ακόμη εδώ, σαν ηφαίστειο. Εχω κάνει κάποιες παύσεις δύο ή τριών ετών, αλλά δεν σκοπεύω να το επαναλάβω. Αποφάσισα ότι θα χορεύω ώσπου να μην αντέχω πια, και ας ξέρω ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ο χορός σε προσγειώνει με δύναμη. Με λίγη τύχη, με περιμένουν ακόμη τρία-τέσσερα χρόνια ώσπου να χρειαστεί να αποσυρθώ, μετά θα αφοσιωθώ στη σκηνοθεσία. Είμαι 51 ετών, ένας νεαρός βετεράνος».
*Το πνεύμα της Ανδαλουσίας μεταφέρεται στις 5 Οκτωβρίου στο Gala Flamenca, στο Θέατρο Badminton, με τη συμμετοχή του Αντόνιο Κανάλες. Δίπλα του, τρεις σπουδαίοι χορευτές της νέας γενιάς: η Καρίμ Αμάγια, ο Κάρλος Ροντρίγκεζ και ο Χεσούς Καρμόνα.

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ