Ένας καλός τρόπος να μετρήσεις τις αντοχές της κοινωνίας είναι τα ποσοστά της τηλεθέασης. Σοβαρολογώ. Θυμηθείτε για παράδειγμα τις αντιδράσεις στο φιλί μεταξύ δύο ανδρών στο «Kλείσε τα μάτια» το 2003. Γι’ αυτό τον λόγο, νιώθω ανακουφισμένη που ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν έχει καταπιαστεί με την κωμωδία. Γιατί φοβάμαι πως αν αποφάσιζε να γυρίσει την ελληνική εκδοχή του «Modern Family», οι κατάρες θα έγραφαν τους τίτλους τέλους πριν καν αρχίσει η σειρά. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η εξέλιξή μας ως κοινωνία ρέει μέσα στα αυλάκια που έχει χαράξει ο συντηρητισμός. Και για να ξεφύγεις από αυτά, θα πρέπει πρώτα να μπορείς να πιαστείς από κάπου. Αλλά από πού; Όταν ακόμη δεν έχει κατοχυρωθεί νομικά το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αντιλαμβάνεστε πως ο Κάμερον και ο Μίτσελ, το gay ζευγάρι της σειράς, θα ζουν για πάντα με ελληνικούς υπότιτλους.
Με τους ίδιους υπότιτλους ζει και ο Στέφανος. Μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά. Ένα αγόρι που το όνειρό του να παντρευτεί ζωντάνευε κάθε Αποκριά. Εγώ φορούσα γενειάδα και εκείνος ένα λευκό σεντόνι. Εγώ παπάς και εκείνος νύφη. Για γαμπρό επιστρατεύαμε άλλοτε την σφουγγαρίστρα κι άλλοτε μια καρέκλα. Πάντοτε αντικείμενα, ποτέ κανέναν άνθρωπο. Όταν ενηλικιωθήκαμε και φύγαμε από το νησί, μου υποσχέθηκε πως την επόμενη φορά που θα τον δω, θα είναι μπροστά σε πραγματικό ιερέα. Του απάντησα πως τότε δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά. Και είχα δίκαιο. Χαθήκαμε. Μέχρι πριν λίγες μέρες που μου τηλεφώνησε. «Είδες τις διαδηλώσεις στην Γαλλία; Ζηλεύω. Έχω βρει πια την καρέκλα μου, έχει ονοματεπώνυμο. Και δεν ζητάω πολλά. Απλώς για μια φορά στην Ελλάδα, να αγωνιστούμε για την κατσίκα του γείτονα και ας μην έχουμε οι ίδιοι». Γέλασα. Από αμηχανία κυρίως. Στην χώρα που ένα απλό ομοφυλοφιλικό φιλί επισύρει πρόστιμα από το ΕΣΡ, είναι σίγουρο πως η κατσίκα του γείτονα θα μείνει για πάντα ανύπαντρη.
