Τρίτη 03.04.2012, μπροστά στον υπολογιστή μου, ώρα 22.30
Το καλύτερο νέο που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό; Θα θεωρείται ποινικό αδίκημα η ενοικίαση ακινήτων σε παράνομους μετανάστες και θα διώκονται οι ιδιοκτήτες. Και θα μπορούμε να τους καταγγέλλουμε.
Χρόνια αναρωτιέμαι πώς γίνεται και ενώ όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν κάτι να πουν για τις πολυκατοικίες στο κέντρο που σε κάθε διαμέρισμά τους κοιμούνται μέχρι και 40 άτομα, οι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων διαμερισμάτων μένουν στο απυρόβλητο. Και δεν εννοώ μόνον το ποινικό του θέματος.
Το μαύρο και αδήλωτο χρήμα που εισπράττουν από κάθε «κεφάλι» που κοιμίζουν, δεν απασχόλησε καμία εφορία;
Η δημόσια υγεία; Ούτε αυτή απασχολεί κανέναν; Έπρεπε να επιστρέψουν ασθένειες από δεκαετίες εξαφανισμένες από τη χώρα για να ασχοληθούμε;
Και γιατί το κέντρο έχει αδειάσει; Ποιος νουνεχής συγκάτοικος θα παραμείνει σε μια πολυκατοικία που κυριολεκτικά βρωμάει, αφού οι διαφορετικής κουλτούρας συνένοικοι έχουν άλλη άποψη για την καθαριότητα και το πού, ας πούμε, μπορούν να αφοδεύουν;
Μιλώ εξ ιδίας πείρας. Έχω στο δικό μου σπίτι ακούσει την απάντηση «Αφού παίρνω το ενοίκιο, τι με νοιάζει εμένα πόσοι μένουν μέσα;».
Έχω υποστεί σπασμένες εισόδους, τζάμια, κατεστραμμένα ασανσέρ. Οι κοινόχρηστοι χώροι έχουν συχνά μεταβληθεί σε εστία σοβαρών μολύνσεων.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτε με τους συνιδιοκτήτες; Μέχρι τώρα, στην πράξη, ελάχιστα πράγματα. Διότι, εάν δεν υπάρξει νομοθετικό πλαίσιο, άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Έχω ακούσει και άλλο σχόλιο: «Ποιος σου είπε να μείνεις εδώ;». Όπου εδώ, εννοούμε την πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, εδώ, εννοούμε το κέντρο της πόλης στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Οι γονείς μου έχουν να με επισκεφθούν πάνω από χρόνο και οι φίλοι περνούν το κατώφλι της πολυκατοικίας με περίσσιο θάρρος μόνο μεσημέρι Κυριακής. Δεν τους αδικώ, όταν δεν ξέρεις τα χούγια μιας περιοχής, τα πάντα φαντάζουν δυο φορές πιο επικίνδυνα.
Εκείνο που απαντώ σε όλους, όσοι έχουν την απορία γιατί παραμένω «εδώ», είναι ότι αγόρασα το σπίτι μου γιατί αγαπώ αυτήν την πόλη, γιατί πιστεύω ότι το κέντρο είναι η καρδιά και η ζωή της.
Αγαπώ και τους γείτονές μου. Το ζεύγος των Αλβανών που έχουν τα μαγαζάκια που καθημερινά με εξυπηρετούν, τον Πολωνό συγκάτοικο που βρήκα ήδη στην πολυκατοικία όταν πήγα, τον νεαρό Αλί με τη γυναίκα του, τη λατρεμένη μου Λιούμπα που μετακόμισε στο Παγκράτι γιατί πια δεν ένιωθε ασφαλής να επιστρέφει μόνη της το βράδυ στο σπίτι και άλλους πολλούς.
Δεν αγαπώ την έλλειψη σεβασμού, την παράνομη κερδοσκοπία, τα σκλαβοπάζαρα που φοράνε μάσκες ανθρωπισμού, όποιες κι αν είναι αυτές.
Δεν αγαπώ και δεν δέχομαι να μου κουνάνε το δάχτυλο συμπολίτες που δεν έχουν βρεθεί ούτε σε ακτίνα χιλιομέτρου από το «ανιστόρητο» κέντρο.
Όμως σε αυτούς ειδικά απευθύνω πρόσκληση ανοιχτή να μείνουν μία εβδομάδα εδώ γύρω και έπειτα να κάνουμε κουβέντα.
