Δεν νομίζω να τέθηκε ποτέ θέμα ματαίωσης των παρελάσεων στις 25 Μαρτίου. Αυτό δα έλειπε – αν και από τούτη την Πολιτεία όλα να τα περιμένεις… Το ερώτημα είναι πώς θα γίνουν. Υπό ποια μέτρα, δηλαδή, που θα αποτρέψουν ή θα καταστείλουν εκδηλώσεις αγανακτισμένων (ή απλώς «κτισμένων») πολιτών σε βάρος πολιτικών, δημάρχων κ.α…
Το περιστατικό της Θεσσαλονίκης, τον περασμένο Οκτώβριο, δεν επιτρέπει στις αρχές χαλάρωση, πολύ περισσότερο που σε δύο εβδομάδες θα βρισκόμαστε, εκτός απροόπτου, σε προεκλογική περίοδο. Ουδείς υποψήφιος ή απερχόμενος βουλευτής, υπουργός κ.α., επιθυμεί να διακινδυνέψει τη φήμη, τη σωματική του ακεραιότητα, ή έστω ένα καλοραμμένο κοστούμι, επειδή τα γιαούρτια και τα νεράντζια είναι της μόδας. Κατανοητό.
Υποθέτω ότι τα αστυνομικά μέτρα της 25ης Μαρτίου θα αποτελούν και μια πρόβα τζενεράλε εν όψει εθνικών εκλογών. Το μεγάλο άγχος των υποψηφίων των δύο μεγαλύτερων κομμάτων είναι ακριβώς ο φόβος εκτρόπων κατά τις εκδηλώσεις που θα προηγηθούν της κάλπης – ούτε για την εκλογή τους δεν αγχώνονται τόσο…
Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί, «όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν». Δεν διαφωνώ, μόνο που υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι: οι εκλογές γίνονται για να αναδειχθούν οι επόμενοι που θα μας κυβερνήσουν. Έχει, λοιπόν, ο καθένας την ευκαιρία να επιδοκιμάσει και να αποδοκιμάσει με την ψήφο του όποιον επιθυμεί – όπως και να κατέλθει ο ίδιος υποψήφιος αν πιστεύει ότι θα μας σώσει…
Κυρίως, όμως, έχει ο καθένας την υποχρέωση να σεβαστεί το αποτέλεσμά τους – εκτός αν είναι από εκείνους που θέλουν να κυβερνούν οι μειοψηφίες, ενίοτε και με τη χρήση βίας, οπότε μάλλον τζάμπα μιλάμε (τουλάχιστον, όμως, μπορούμε…).
Το αποτέλεσμα των εκλογών προκύπτει μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες, που προβλέπουν ο νόμος και η δημοκρατία μας. Αν δεν σέβεσαι τις διαδικασίες αυτές, δεν σέβεσαι ούτε τις εκλογές, δηλαδή την κρίση του λαού.
Μία από τις διαδικασίες των εκλογών είναι και οι προεκλογικές συγκεντρώσεις. Μικρές ή μεγάλες. Για δεκαετίες ταλαιπώρησαν τις αισθήσεις, την αισθητική και το περιβάλλον, αλλά τις ανεχόμασταν.
Τώρα, που ελπίζω ότι (λόγω κρίσης, αλλά και τεχνολογικών εξελίξεων) θα είναι πιο μαζεμένες, δεν αρκεί να τις ανεχθούμε. Επιβάλλεται να τις προστατέψουμε.
Όχι με «δρακόντεια» μέτρα, που θα προκαλέσουν και θα επιβαρύνουν τις δικές μας τσέπες, αλλά με συνείδηση της υποχρέωσης προστασίας της ελευθερίας του λόγου. Συν του ότι, σε αυτή τη χώρα, το δικαίωμα στο συναθροίζεσθαι το κατήργησαν μόνο οι χούντες και οι Ναζί.
Έτσι θα θωρακίσουμε τις εκλογές, τη Δημοκρατία και εν τέλει τη χώρα. Μαζί, και το «δικαίωμα» κάποιων να γιαουρτώνουν (και) στο μέλλον. Οξύμωρο; Καθόλου, αν αναλογιστείτε ποια είναι η εναλλακτική…
