Νοµίζω ότι κανείς δεν µπορεί να υποψιάζεται τον Κ. Σηµίτη ότι µεθοδεύει την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ (όπου αυτός την έχει βάλει…), ότι είναι αντίθετος µε τον εκσυγχρονισµό της κοινωνίας (τον οποίο ο ίδιος υπηρέτησε πεισµατικά…) ή ότι (τώρα στα γεράµατα) ανακάλυψε τη γοητεία του λαϊκισµού.

Ετσι λοιπόν έχει ιδιαίτερη σηµασία όταν ο συγκεκριµένος Σηµίτης γράφει τον επικήδειο του µνηµονίου µε τρεις απλές λέξεις: «Πολιτικά µοιραίο λάθος».

Ενα λάθος δηλαδή που βούλιαξε µία χώρα, κατέστρεψε µία κυβέρνηση και διέλυσε µία παράταξη.

Και το οποίο, κατά τον Σηµίτη, προέκυψε επειδή δεν υπήρξε «ικανοποιητική προετοιµασία» και έτσι οι συντάκτες του µνηµονίου δεν είχαν την προνοητικότητα να συναρτήσουν τους στόχους από τις πραγµατικές εξελίξεις στην οικονοµία. Το αποτέλεσµα ήταν ότι το µνηµόνιο όχι µόνο δεν θεράπευσε την κατάσταση αλλά την επιδείνωσε.

Σύµφωνα µε όσα ανακοινώθηκαν, τη διάγνωση αυτή θα αναπτύξει ο Σηµίτης σε ένα συνέδριο για την Ελλάδα που γίνεται αύριο στο Βερολίνο – στη φωλιά του λύκου δηλαδή…

Επί της ουσίας όµως έρχεται µόλις µερικά εικοσιτετράωρα µετά την αµέριστη αυταρέσκεια, τον ανυπόκριτο αυτοθαυµασµό και την παντελή διάθεση αυτοκριτικής που επέδειξε από το βήµα του Εθνικού Συµβουλίου του ΠαΣΟΚ ο άνθρωπος που οδήγησε τη χώρα στο µνηµόνιο, ο Γ. Παπανδρέου. Και ο οποίος εξακολουθεί να επαίρεται ότι (µε κάποιον τρόπο που διαφεύγει των υπολοίπων) έσωσε την Ελλάδα.

Λογικό, θα µου πείτε. Η αφετηρία τους δεν είναι ίδια. Ο ένας έχει την πολυτέλεια να κρίνει ψύχραιµα και αντικειµενικά τα αποτελέσµατα µιας πολιτικής. Ο άλλος προσπαθεί να υπερασπιστεί την πρωθυπουργική θητεία του, άρα τον εαυτό του – άλλο τώρα αν το κάνει εφευρίσκοντας συµψηφισµούς, εµπόδια, εχθρούς ή ελαφρυντικά.

Με άλλα λόγια, ουδείς µπορεί να αµφισβητήσει τη διάγνωση του Σηµίτη. Αλλά όλοι κατανοούµε τη δυσκολία του Παπανδρέου να τη συµµεριστεί.

Αυτό όµως δεν είναι το ζητούµενο. Το ζητούµενο είναι αν ο Παπανδρέου, τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, έχουν την αντικειµενική δυνατότητα να αντιληφθούν γιατί διέπραξαν αυτό το «πολιτικά µοιραίο λάθος».

Να εξηγήσουν τι έφταιξε, τι πήγε στραβά και τι έγινε στραβά. Να δώσουν (µεταξύ άλλων) µια εύλογη απάντηση στην παρατήρηση του Σηµίτη ότι το µνηµόνιο επιδείνωσε την κατάσταση επειδή δεν συνάρτησε τους στόχους που έθετε από τις πραγµατικές εξελίξεις στην οικονοµία.

Προς το παρόν, δεν δίνουν την εντύπωση ότι έχουν τέτοια διάθεση – φάνηκε και στο Εθνικό Συµβούλιο.

Η άµυνά τους έχει οργανωθεί σχεδόν πεισµατικά πίσω από κάποιες απροσδιόριστες «περιστάσεις», οι οποίες σχεδόν αυτόµατα επέβαλλαν πάντα εκείνο που τελικά αποδέχτηκαν. Με άλλα λόγια, η υπερασπιστική γραµµή τους συνοψίζεται περίπου στο αναπόδεικτο ελαφρυντικό ότι υπήρξαν «θύµατα των περιστάσεων» – πριν υπάρξουν «θύµατα συµφερόντων»…

Είναι προφανές ότι η εξήγηση αυτή δεν είναι ούτε επαρκής ούτε πειστική. Και ότι στον δρόµο προς τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ οφείλει είτε να αναζητήσει µια πιο ουσιαστική υποστήριξη επιλογών που αποδείχθηκαν αποτυχηµένες είτε να οδηγηθεί (µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο…) στην αποκήρυξή τους.

∆εν είναι δυνατόν δηλαδή να µην εξηγήσει στους ψηφοφόρους γιατί τον Νοέµβριο του 2011 παρέδωσε µια Ελλάδα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτήν που παρέλαβε τον Οκτώβριο του 2009. Και ούτε µπορεί να αποφύγει την απόδοση ευθυνών στους µοιραίους ανθρώπους που οδήγησαν στα µοιραία λάθη.

Ούτως ή άλλως, οι εκλογικές προοπτικές της σηµερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας µοιάζουν ζοφερές. Αλλά η πρόγνωση ουδόλως παρακάµπτει την ανάγκη να αντιµετωπιστεί το πρόβληµα.

∆ιότι µια µεγάλη παράταξη δεν κρίνεται άπαξ και τελεσίδικα σε µία εκλογική αναµέτρηση. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να υποστεί στις ερχόµενες εκλογές το κόστος των πρόσφατων επιλογών του, µπορεί να σηκώσει το βάρος µιας καταστρεπτικής (για το ίδιο και για τον τόπο…) διετίας, µπορεί να πληρώσει βαριά το «πολιτικά µοιραίο λάθος» (που λέει κι ο Σηµίτης ), αλλά η πολιτική έχει πάντα και µία επόµενη µέρα ή µία άλλη ευκαιρία.

Την οποία το ΠΑΣΟΚ ως παράταξη θα µπορέσει να διεκδικήσει µόνο αν λογαριαστεί ανοιχτά, έντιµα και ειλικρινά πρώτα µε τον εαυτό του – κι ύστερα φυσικά µε την κοινωνία.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ