Η ώρα είναι 20.30 και βρίσκομαι στην πλατεία Συντάγματος μαζί με τους «Αγανακτισμένους» που για δέκατη συνεχή ημέρα συγκεντρώνονται εδώ για να εκφράσουν την οργή τους για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Πριν περίπου μία ώρα στην πλατεία έφτασε και η πορεία που είχε οργανώσει το ΠΑΜΕ, μέλη του οποίου έχουν κάνει κατάληψη στο υπουργείο Οικονομικών. Η συνάντηση ανάμεσα στα δύο «ρεύματα» υπήρξε αμήχανη.
Σήμερα στην πλατεία τα πράγματα είναι υποτονικά. Μετά από 10 μέρες είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Όπως λένε αρκετοί από όσους βρίσκονται εδώ οι περισσότεροι κρατούν τις δυνάμεις τους για την Κυριακή, που όλοι ελπίζουν να «βουλιάξει» το Σύνταγμα.
Πιάνω κουβέντα με τον Σταύρο Πανά, έναν 25χρονο νεαρό που βλέπω σχεδόν καθημερινά. Τον ρωτάω για τα προχθεσινά επεισόδια με τη φυγάδευση των βουλευτών από το κοινοβούλιο. «Νομίζω ότι τα ΜΜΕ υπερβάλλουν. Αν η δημοκρατία κινδυνεύει επειδή 300 άτομα γιουχάρουν τους πολιτικούς κάτι δεν είναι και τόσο στέρεο σε αυτή τη δημοκρατία» λέει.
Στην κουβέντα μας παίρνει μέρος και η Ελευθερία Πανοπούλου, «αυτό που γίνεται στην πλατεία και που οι πολιτικοί αρχικά το υποτίμησαν, όπως πάντα, μέσα σε ελάχιστες μέρες έχει γίνει ένας μοχλός πίεσης. Αναρωτιέμαι αν οι 18 βουλευτές του Πα.Σο.Κ. θα πίεζαν το κόμμα τους για να κάνει απολογισμό και να δώσει εξηγήσεις για τον ένα χρόνο της κρίσης αν δεν υπήρχαν οι αγανακτισμένοι. Επίσης εντελώς ξαφνικά οι διανοούμενοι που τόσο καιρό σώπαιναν βρήκαν επιτέλους τη φωνή τους. Δυστυχώς αυτά που είπαν ήταν απογοητευτικά».
