Η Ελένη Ψυχούλη δεν είναι μόνο γευσιγνώστρια και κριτικός εστιατορίων. Έχει τις δικές τις… συνταγές όταν είναι σπίτι με αποτέλεσμα να περνάει αρκετές ώρες στην κουζίνα της.
Η δημοσιογράφος, συνεργάτιδα των περιοδικών Βημαgourmet και Βημαdonna, η οποία καθημερινά στη φετινή σεζόν παρουσιάζει τη δική της γαστριμαργική πρόταση μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα του Σκάι, αποκαλύπτει στο Βημαnight κάποια από τα μυστικά της όταν βρίσκεται κατ’ οίκον.
Διαβάστε όσα δεν ακούσατε
Το απρόοπτo που μπορεί να μου συμβεί αυτές τις πολύ λίγες βραδιές που μένω μέσα στο σπίτι είναι να με πάρουν τηλέφωνο και να με ξεσηκώσουν να βγω. Αν μου πουν ότι η παρέα έχει μαζευτεί κάπου έξω σε ένα ωραίο εστιατόριο, τότε μπαίνω στον πειρασμό και βγαίνω.
Άλλες φορές πάλι εκεί που έχω αποφασίσει να χαλαρώσω ή να κάνω συγκεκριμένες δουλειές στο σπίτι, έρχονται ξαφνικά φίλοι, οπότε ξαναμπαίνω στην κουζίνα να μαγειρέψω.
Τα φαγητά που μαγειρεύω για μένα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ετοιμάζω για τους φίλους μου.
Γιατί απλά αυτά που αρέσουν σε μένα είναι βραστά κολοκυθάκια, αβγό βραστό πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί, πράσινες σαλάτες, σούπες σε φακελάκια, κονσέρβες… δηλαδή πράγματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη προετοιμασία
Η αγαπημένη μου συνήθεια στο σπίτι είναι το δείπνο μπροστά στην τηλεόραση.
Εννοείται πως και ο γιος μου και εγώ δεν τρώμε ποτέ στο τραπέζι, αλλά πάντα στο κρεβάτι χαζεύοντας τηλεόραση και ποτέ σε πιάτο.
Πάντα σε ταπεράκια.
Φέτος «κόλλησα» με όλα αυτά τα μαγειρικά ριάλιτι, τα οποία παρακολουθούσα ανελλιπώς. Αγνοούσα ραντεβού και προσκλήσεις προκειμένου να μην χάσω επεισόδιο.
Λατρεύω τη μουσική, κυρίως την αραβική, η οποία με συντροφεύει όταν χαλαρώνω και φυσικά όταν μαγειρεύω.
Τα βιβλία είναι για μένα μια… θλιβερή ιστορία. Παρ’ όλο που είναι ό,τι πιο αγαπημένο έχω –από μικρή λάτρευα να διαβάζω- δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να το κάνω.
Ωστόσο, εξακολουθώ να αγοράζω πολλά με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τα διαβάσω.
Το μόνο όμως που καταφέρνω είναι να ξεκινάω τρία ταυτοχρόνως -ένα δύσκολο για το πρωί, ένα λιγότερο σοβαρό για το μεσημέρι και ένα πιο ελαφρύ για το βράδυ- τα οποία όμως δεν τελειώνουν ποτέ.
Περιμένουν για το Πάσχα, τα Χριστούγεννα ή το καλοκαίρι. Σε ένα φίλο αυτή την περίοδο θα πρότεινα το «Μαγειρεύοντας για Βασιλιάδες», Η Ζωή του Antonin Careme του πρώτου διάσημου σεφ (Ian Kelly, Εκδόσεις Εναλιός).
Έχω άγχος όταν μαγειρεύω για φίλους γιατί φτιάχνω τουλάχιστον δέκα φαγητά, από τα οποία τα περισσότερα έχουν δύσκολη προετοιμασία: πίτες για τις οποίες ανοίγω το φυλλο, μουσακά, ψητά, γεμιστά, τυλίγω ντολμαδάκια…
Γενικά οτιδήποτε μπορεί να με ταλαιπωρήσει.
Θεωρώ ότι πρέπει να τιμάμε τους καλεσμένους μας ακόμη κι αν πρόκειται για τους κολλητούς μας και όχι να τους ξεπετάμε με μια μακαρονάδα.
Την ώρα που μαγειρεύω παίρνω όλες τις αποφάσεις. Σκέφτομαι τη ζωή μου, τοποθετούμαι μέσα στα πράγματα. Δεν υπάρχει άλλη στιγμή μέσα στην ημέρα που να είμαι ήρεμη και χαλαρή.
Πάνω από τις κατσαρόλες προγραμματίζω, βάζω στόχους, αποφασίζω πως θα χειριστώ τις καταστάσεις.
Βρίσκω το κέντρο βάρους μου μέσα από την μαγειρική.
