Η Εμα Ντόναχιου εμπνέεται από την υπόθεση Φριτζλ, τον αιμομίκτη πατέρα που απέκτησε με την κόρη του επτά παιδιά, αλλά και από το μυθιστόρημα του Κόρμακ Μακ Κάρθι «Ο δρόμος», όπου πατέρας και γιος πασχίζουν να επιζήσουν σε ένα καμένο τοπίο, για να δημιουργήσει μια συγκλονιστική ιστορία εγκλεισμού.

«Εγώ σ΄ έφερα κι εγώ θα σε βγάλω από ΄δώ· απόψε» λέει η Μαμά στον πεντάχρονο γιο της, τον Τζακ, αποκαλύπτοντάς του το σχέδιο που σκαρφίστηκε προκειμένου να αποδράσουν από το Δωμάτιο ύστερα από επτά χρόνια εγκλεισμού. Το Δωμάτιο είναι μια αποθήκη στον κήπο ενός σπιτιού κάπου στην Αμερική που μετατράπηκε σε μια ασφυκτική φυλακή μόλις 11 τετραγωνικών, όταν ο Σατανίκ απήγαγε με δολιότητα τη μητέρα του Τζακ στα 19 της χρόνια. Το Δωμάτιο είναι για τη Μαμά ένας ζωντανός εφιάλτης, το μέρος όπου βιάζεται κατ΄ εξακολούθηση (έχασε και ένα μωρό) και υφίσταται την καταπίεση ενός παρανοϊκού δυνάστη που δίνει μονάχα τα απαραίτητα προς επιβίωση στους τροφίμους του. Το Δωμάτιο όμως για τον Τζακ είναι κυριολεκτικά ο κόσμος του.

Ο Τζακ δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το Εξω, γεννήθηκε εκεί μέσα και εκεί μεγαλώνει με τη φροντίδα της Μαμάς του. Στο Δωμάτιο, το συναρπαστικό αυτό μυθιστόρημα της Εμα Ντόναχιου, που μπήκε στη βραχεία λίστα για το βραβείο Μan Βooker 2010 και σημείωσε τέτοια επιτυχία που εξέπληξε ακόμη και την ίδια τη συγγραφέα, ο μικρός Τζακ αρχίζει να μας διηγείται, την ημέρα των πέμπτων γενεθλίων του, μια ιστορία με ένα αναμφίβολα σκληρό και σκοτεινό πλαίσιο, που όμως φυλάει για τον αναγνώστη έναν πλούσιο συναισθηματικό πυρήνα: την ιστορία της σχέσης με τη Μαμά του και τον κόσμο που του έλαχε να ζήσει, να γνωρίσει και εκ των συνθηκών να δημιουργήσει με τη φαντασία και την αθωότητά του.

Ο διάφανος Φεγγίτης του Δωματίου παρέχει την υποτυπώδη επικοινωνία με τον έξω κόσμο, το Απώτερο Διάστημα, για τον Τζακ και τη μητέρα του. Από αυτόν εισέρχεται το κίτρινο και το ασημένιο φως του Θεού, οι ακτίνες του ήλιου και του φεγγαριού που φωτίζουν τον περιορισμένο χώρο όπου ζουν οι δυο τους. «Ο Σατανίκ φέρνει τα ψώνια και το Κυριακάτικο Δώρο και εξαφανίζει τα Σκουπίδια, αλλά δεν είναι άνθρωπος όπως εμείς» λέει ο μικρός, αφηγούμενος σε πρώτο πρόσωπο τα γεγονότα και τις εμπειρίες από τη δική του πρωτότυπη και ιδιαίτερη σκοπιά. Κάθε βράδυ, όταν έρχεται ο Σατανίκ για να «τραντάξει το Κρεβάτι» μαζί με τη Μαμά του επάνω, εκείνος κλείνεται στην Ντουλάπα, καθώς έχει συμφωνήσει με τη μητέρα του να μη δει ποτέ το πρόσωπό του ο απαγωγέας και βιαστής πατέρας του.

Η μητέρα, μέσα σε μια κατάσταση υπαρξιακής αγωνίας για την τύχη τους αλλά και το μεγάλωμα του παιδιού της, θέλει να δώσει στον Τζακ την αίσθηση ότι μεγαλώνει σε έναν καθ΄ όλα φυσιολογικό κόσμο. Εξαντλώντας τα όρια της αγάπης και της δημιουργικότητάς της στήνει ένα ολόκληρο πρόγραμμα εκπαιδευτικής και ψυχαγωγικής συμπόρευσης μαζί του, με μόνη βοήθεια τις εικόνες από τους «κόσμους» της Τηλεόρασης, που διαθλώνται και αναμειγνύονται με την εν πολλοίς προσομοιωμένη και περιορισμένη εκ των πραγμάτων εμπειρία του σπιρτόζου Τζακ, που όσο μεγαλώνει τόσο μαθαίνει, όπως ακριβώς και ο αναγνώστης του μυθιστορήματος. «Εσύ κι εγώ είμαστε σαν άνθρωποι σε βιβλίο… σ΄ ένα βιβλίο που αυτός δεν θ΄ αφήσει κανέναν άλλον να διαβάσει» διαπιστώνει η Μαμά σε μια στιγμή απογοήτευσης ανάμεσα στα αυτοσχέδια και επινοημένα παιχνίδια τους. Μαντεύουν, μεταξύ άλλων, ο ένας το τραγούδι που σιγοτραγουδά ο άλλος, είτε πρόκειται για κάποια γνωστή επιτυχία της Lady Gaga και του Εminem είτε για κλασικά παιδικά μελοποιημένα στιχάκια, φτιάχνουν «λεξόπιτες», προσποιούνται ότι αγωνίζονται στον στίβο ή παριστάνουν τους νεκρούς.

Πάντα όμως υπάρχει στον ξεχωριστό κόσμο τους, αυτής της ιδιωτικής στοργής και της αναγκαιότητας, η παρηγοριά και η ζωντάνια της αφήγησης καθαυτής: τα αμερικανικά και αγγλικά παραμύθια, ο «άλλος» Τζακ με τη φασολιά του, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λούις Κάρολ αλλά και Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ του Τζόναθαν Σουίφτ, επειδή «η υπερβολικά πολλή Τηλεόραση ίσως με μεταμορφώσει σε ζόμπι» που λέει και ο Τζακ.

«Το υπέροχο παράδοξο με τους αφηγητές-παιδιά» έγραφε η Εμα Ντόναχιου το καλοκαίρι στους «Ιrish Τimes» «είναι ότι ξέρουν λιγότερα πράγματα από τους μεγάλους, κάτι που όμως αφήνει στους αναγνώστες το περιθώριο να μαντεύουν και να φαντάζονται περισσότερα».Η Ντόναχιου αποκάλυψε πως είχε ερεθίσματα για το Δωμάτιο από τη ζωή αλλά και τη λογοτεχνία: την πρόσφατη υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης και εγκλεισμού στην Αυστρία από τον Γιόζεφ Φριτζλ (2008) σε βάρος της κόρης του,που βιαίως απέκτησε μαζί του επτά παιδιά, αλλά και από το περίφημο μυθιστόρημα του Κόρμακ Μακ Κάρθι Ο δρόμος (2006),όπου πατέρας και γιος πασχίζουν να επιζήσουν έξω,σ΄ ένα σκηνικό αίματος και στάχτης σε μια Αμερική του μέλλοντος.

To who is who της Εμα Ντόναχιου

Η Εμα Ντόναχιου γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1969 και είναι η μικρότερη σε μια οικογένεια με οκτώ παιδιά. O πατέρας της Ντένις ήταν κριτικός λογοτεχνίας, ενώ η ίδια πήρε με διάκριση το πτυχίο της στις Τέχνες από το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου και έκανε τη διδακτορική της διατριβή στο Κέιμπριτζ. Το 1998 μετακόμισε στον Καναδά και πήρε την καναδική υπηκοότητα το 2004. Σήμερα ζει στο Οντάριο με τον σύντροφό της και τα δύο παιδιά της. Οταν έγραφε το Δωμάτιο ο γιος της Φιν ήταν πέντε χρόνων,κάτι,που όπως έχει πει, τη βοήθησε να εφεύρει το πρώτο αφηγηματικό πρόσωπο του Τζακ, το τόσο πειστικό και σκαμπρόζικο, που είναι όλο το μεδούλι της δημιουργικής της προσπάθειας, να κάνει το δύσκολο και όχι το εύκολο, να δώσει μια «φωνή» στον Τζακ (η Εφη Τσιρώνη μας την παραδίδει στα ελληνικά με το ανάλογο νεύρο) και ταυτόχρονα να αποδώσει, σε δεύτερο επίπεδο, πώς λειτουργεί ένα είδος συμβολικής «μήτρας» στη σχέση μάνας και παιδιού.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ