Μπορεί να μην είναι η καλύτερη στιγμή για να «ξανα» ζητήσουμε τα Γλυπτά του Παρθενώνα πίσω,μπορεί όλα τα μέσα να έχουν ατονήσει τη δράση τους, μπορεί να μην υπάρχει ούτε το διαθέσιμο κονδύλι για μια διεθνή- όπως θα πρέπει να είναι- εκστρατεία υπέρ της επιστροφής τους,μπορεί…πολλά ακόμη.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μαζί με τα λεφτά χάσαμε και την αξιοπρέπειά μας,τους εθνικούς στόχους και τις επιδιώξεις μας.Η υπόθεση βρίσκεται σε βαθύ λήθαργο από το 2004 και μετά- οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας ξυπνούσαν σχεδόν με το ζόρι όταν ξένοι ανταποκριτές ζητούσαν επιμόνως μια δήλωση – αλλά τώρα; Πάλι τα ίδια θα έχουμε; Κουράστηκα να περιμένω μια νέα στρατηγική,σοβαρή,υπεύθυνη και αποφασιστική (αντί για διάφορες σκόρπιες και αμφιλεγόμενες δηλώσεις) από τη σημερινή ηγεσία του ΥΠΠΟ. Αντίθετα,η σιωπή τους προς απάντησή μας.Και επειδή φοβάμαι πως βλέπουν το δέντρο αλλά έχουν χάσει το δάσος,ας το πω και αλλιώς: Τι θέλει ο άνθρωπος για να πάρει τα πάνω του στους δύσκολους καιρούς; Δεν είναι κουίζ.Οσοι έχουν μελετήσει στρατηγικές επικοινωνίας ξέρουν.
