Στην προσπάθεια μείωσης των δημοσίων δαπανών θα πρέπει να μπει «βαθιά το μαχαίρι» στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό με καθαρό δανεισμό 12 δισ. ευρώ ετησίως (υποχρεώσεις μείον ταμειακά διαθέσιμα) και δεν προσφέρουν κανένα ανταποδοτικό όφελος στην οικονομία και στην κοινωνία. Τα δάνεια των προβληματικών ΔΕΚΟ είναι οκταπλάσια των εσόδων, το δε 38% των εσόδων πηγαίνει για εξυπηρέτηση τόκων. Στα 125 εκατ. ευρώ ανήλθε η επιχορήγησή τους μόνο για εφέτος από τα κονδύλια του τακτικού προϋπολογισμού. Το μέσο επίπεδο μηνιαίων μισθών των προνομιούχων υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ανέρχεται στις 3.000 ευρώ, μιάμιση φορά πάνω από τον μέσο μισθό των ιδιωτικών υπαλλήλων.

Είναι εμφανής ο διαχωρισμός και η αντιμετώπιση των ιδιωτικών υπαλλήλων ως πολιτών δευτέρας κατηγορίας. Βλέπετε, όμως, ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει «προστάτες», δεν τον υπερασπίζεται κανένας, παρά το ότι είναι ο μόνος που δημιουργεί προστιθέμενη αξία, λειτουργεί παραγωγικά και παρέχει πολλαπλασιαστκά οφέλη στην οικονομία.

Κατά τα άλλα, ισχύει το Σύνταγμα που μιλάει για την ισότητα όλων των Ελλήνων έναντι του νόμου. Ενώ κάποιοι άλλοι που κατείχαν δημόσια αξιώματα και κυβερνητικές θέσεις όταν τις εγκατέλειψαν, αυτοί οι ίδιοι που έπαιρναν αποφάσεις για λογαριασμό μας, επέλεξαν τη μονιμότητα και σιγουριά του Δημοσίου και της Βουλής αφήνοντας το ρίσκο σε όλους εμάς τους υπολοίπους.

Οι σωρευμένες εγγυήσεις των ελλειμματικών ΔΕΚΟ για το 2009 ανέρχονται στα 13 δισ. ευρώ, οι οποίες βέβαια λόγω ελλειμματικότητας θα καταπέσουν και θα κληθεί το έρμο το κράτος να τις καλύψει εκδίδοντας ομόλογα και αυξάνοντας δραματικά το δημόσιο χρέος.

Από την άλλη, τυχόν αποκλίσεις στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος ως ποσοστού του ΑΕΠ, είτε ως διαπίστωση 13,8% για το 2009 είτε ως επίτευξη 8,1% για το 2010, καθιστούν επιτακτική αυτή τη φορά από την κυβέρνηση τη λήψη σοβαρών επιτέλους μέτρων για την περιστολή των δημοσίων δαπανών με λουκέτο στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, καθώς και αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας που ανέρχεται στα 65 δισ. ευρώ ετησίως.

Αυτό που κατάφεραν οι πολιτικοί μας με μεγάλη εμβρίθεια ήταν να κατασπαταλήσουν και να παγιδέψουν τόσα χρόνια τους παραγωγικούς πόρους της χώρας μας σε δραστηριότητες που είχαν μηδενικό αποτέλεσμα. Πρέπει να κατανοήσουν έστω αυτή την ύστατη ώρα ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να συμβάλει στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και να παρέχει σοβαρό αντισταθμιστικό πλεονέκτημα στη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή στην οποία υποβάλλεται η χώρα.

Ο κ. Α. Ζαΐρης είναι γενικός διευθυντής του ΣΕΛΠΕ.