Οταν το avant-garde γίνεται mainstream πολλοί είναι οι χαμένοι. Διότι είναι πλάνη το γεγονός ότι η επιτυχία μόνο θετική ερμηνεία εμπεριέχει. Η τέχνη όταν καταξιωθεί από μεγάλα ακροατήρια χάνει κάτι απ΄ την πρωτογενή δύναμή της. Πάρτε για παράδειγμα τους Τiger Lillies ή και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, δύο hot θεάματα αυτή την εποχή στην πόλη. Και οι δύο από αλλού ξεκίνησαν, σε άλλους απευθύνθηκαν, άλλοι τους αγάπησαν, αλλά πλέον άλλοι τους χειροκροτούν. Για να αφορούν τους πολλούς και οι δύο έγιναν πιο ευέλικτοι, λιγότερο σημειολογικοί, περισσότερο ψυχαγωγικοί. Ο Παπαϊωάννου στο Παλλάς, οι Τiger Lillies στο Βadminton: χώροι λαμπεροί, μεγάλοι, καταξιωμένοι. Η Αθήνα φιλοξένησε πριν από λίγες ημέρες την πρεμιέρα του «Freakshow», της καινούργιας παράστασης των Τiger Lillies. Κόσμος πολύς, ντυμένος σένια, χαμόγελα και φλας. Οπως στις πρεμιέρες του Παπαϊωάννου. «Πάω για να με δουν»! Σπάνια καλλιτέχνες από τον χώρο της πρωτοπορίας κατάφεραν να διαχειριστούν την επιτυχία τους υπέρ του αρχικού στόχου τους. Συνήθως το «κόβω εισιτήρια» λειτουργεί υπέρ ταμείου αλλά κατά καλλιτεχνικού ιδεώδους. Σε αυτές τις περιπτώσεις το αρχικό κοινό απομακρύνεται, ψάχνει σε άλλες γειτονιές ώσπου να ανακαλύψει τη νέα τέχνη, να τη στηρίξει και να τη δει μετά να χάνεται στο πολύβουο πλήθος. Η επιτυχία ή προς όφελος του καλλιτέχνη θα δουλεύει ή υπέρ του κοινού. Δεν μπορεί να «βολέψει» δύο πλευρές. Μακροπρόθεσμα, μάλιστα, δουλεύει υπέρ… κανενός.