Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τους νέους. Οι οποίοι τελούν (υποτίθεται) σε κατάσταση «κοινωνικής εξέγερσης» λόγω αβεβαιότητας για το παρόν και φόβου για το μέλλον.
Αν είναι έτσι, να ξεκαθαρίσω κάτι: έχουν απόλυτο δίκιο. Ορθώς αισθάνονται αβέβαιοι για το παρόν και ορθότατα φοβούνται το μέλλον. Αλλά γιατί; Επειδή η κοινωνία των γονιών τους, η δική μας κοινωνία, αρνείται να τους προετοιμάσει σωστά και για το παρόν και για το μέλλον.
Σύμφωνα με τη Εurostat, το 25,2% στις ηλικίες 15-24 ετών είναι άνεργοι (2006). Ο ένας στους τέσσερις νέους δεν εργάζεται! Είναι καταστροφικό και ευλόγως οι νέοι φοβούνται μήπως βρεθούν σε αυτή τη θέση.
Πώς θα εργαστούν όμως; Μόνο αν το εκπαιδευτικό σύστημα συνδεθεί με τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας, μόνο αν οι ανώτατες σχολές παραγάγουν ικανά και εξειδικευμένα στελέχη τα οποία θα χρησιμοποιήσουν οι επιχειρήσεις, μόνο αν οι νέοι άνθρωποι καταβάλουν προσπάθεια και επιδείξουν ικανότητες που θα τους καταστήσουν περιζήτητους στην αγορά εργασίας. Προσωπικά, άλλη μέθοδο δεν γνωρίζω- εκτός αν τους καταστήσουμε όλους εισοδηματίες, δύσκολο… Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Για να κυμαίνεται η ανεργία τους σε τέτοια επίπεδα, αυτό σημαίνει ότι οι προϋποθέσεις που αναφέραμε δεν συντρέχουν. Και αν αγαπάμε τους νέους, πρέπει να συντρέξουν επειγόντως. Αύριο, σήμερα, κατά προτίμηση χθες.
Ελα όμως που οι ίδιοι που καπηλεύονται την ανασφάλεια των νέων είναι εκείνοι που διασφαλίζουν την αναπαραγωγή της. Είναι αυτοί που εμποδίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα να συνδεθεί με τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας, είναι αυτοί που αποσυνδέουν τα πανεπιστήμια από την αγορά εργασίας, είναι αυτοί που δεν θέλουν αξιολογήσεις ή αναβαθμίσεις και που φωνάζουν «έξω οι επιχειρήσεις από τις σχολές»… Λες και οι νέοι άνθρωποι δεν προορίζονται να δουλέψουν σε επιχειρήσεις αλλά σε κολχόζ.
Περιέργως, δηλαδή, εκείνοι που διαιωνίζουν τους φόβους και την ανασφάλεια των νέων είναι οι ίδιοι που πρωτοστατούν και στην κολακεία τους. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη «γενιά των 700 ευρώ», όταν εκείνοι την έχουν απαξιώσει και εκείνοι την έχουν καταδικάσει να μην αξίζει περισσότερο.
Γι΄ αυτό θεωρώ ότι οι νέοι έχουν απόλυτο δίκιο. Ορθώς αγανακτούν. Ορθώς διαμαρτύρονται. Αλλά τα πράγματα είναι χειρότερα και απ΄ όσο νομίζουν. Και αυτό επειδή όσοι τους κολακεύουν, όσοι τους χαϊδεύουν και όσοι προσπαθούν να τους οικειοποιηθούν είναι πιο επικίνδυνοι απ΄ όσο και το πιο αρρωστημένο μυαλό ενός νέου ανθρώπου θα μπορούσε να φανταστεί.
jpretenteris@dolnet.gr
