Η Αμελί κερδίζει το «Κλάμα»

Κατά τις 8 το βράδυ του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου (Παρασκευή ήταν) ιδιοκτήτης πολυκινηματογραφικού συγκροτήματος της Πατησίων τηλεφωνεί σε συνάδελφό του, ιδιοκτήτη μιας και μοναδικής αίθουσας στο κέντρο της πόλης, και χωρίς δεύτερη κουβέντα τον ρωτά με αγωνία: «Κοπανάς μύγες;». Ο δεύτερος, ο ερωτηθείς, του απαντά με ύφος ανθρώπου που συνειδητοποιεί πως μόλις έχει πιάσει τον πρώτο αριθμό του Λαϊκού: «Τρελάθηκες; Η ουρά φθάνει ως την Ιπποκράτους και σκέφτομαι να βάλω σκαμνάκια». Το παραπάνω περιστατικό μοιάζει με εικονογράφηση ­ διά χειρός Μητρόπουλου ­ του αισώπειου μύθου με τον λαγό και τη χελώνα. Διότι ο μεν πρώτος ιδιοκτήτης, από τους μεγαλοπαράγοντες του χώρου, είχε ποντάρει εκ του ασφαλούς στον ελληνικό λαγό με τον τίτλο «Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο», η δε χελώνα παίζει το γαλλικό αουτσάιντερ με την ονομασία «Αμελί». Η σύγκριση ανάμεσα στον ελληνικό λαγό και στη γαλλική χελώνα επί αθηναϊκού εδάφους μοιάζει με θρίαμβο του Πανιωνίου (φέρ’ ειπείν) επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: μέσα σε διάστημα μόλις 10 ημερών (από την Παρασκευή 19 ως και την Κυριακή 28 Οκτωβρίου) ο… Πανιώνιος, η «Αμελί» που λέγαμε, προσείλκυσε 50.300 θεατές σε εννέα όλες κι όλες αίθουσες. Αντιθέτως, η προοριζόμενη για περίπατο και σίγουρο θρίαμβο Ρεάλ των Ρέππα – Παπαθανασίου, η ομάδα που επρόκειτο να τους παίξει όλους μονότερμα, έκοψε μέσα σε διάστημα πέντε ημερών 59.500 εισιτήρια σε 34 αίθουσες!

Για να αντιληφθεί κανείς όλο το εύρος του σαρωτικού θριάμβου της χελώνας αξίζει να ρίξει μια γρήγορη ματιά σε μερικές λεπτομέρειες:

Λεπτομέρεια πρώτη. Η «Αμελί» τρέχει ­ και, όπως μαθαίνω, εξακολουθεί να τρέχει ­ με τον ίδιο ρυθμό: Παρασκευή (19) 4.300 εισιτήρια, Σάββατο 7.750, Κυριακή 6.950, Δευτέρα 3.200, Τρίτη 3.250, Τετάρτη 3.400, Πέμπτη 3.600, Παρασκευή (Αγίου Δημητρίου) 3.850, Σάββατο 7.250 και Κυριακή (28) 6.750.

Λεπτομέρεια δεύτερη. Είναι από τις ελάχιστες, τις ελαχιστότατες, φορές στα χρονικά των κινηματογραφικών ταμείων που μια ταινία τη δεύτερη εβδομάδα κόβει τον ίδιο αριθμό εισιτηρίων σε σχέση με την πρώτη εβδομάδα. Συνήθως ­ εννιάμισι φορές στις δέκα ­ η μικρότερη πτώση είναι της τάξεως του 10% και τότε οι αιθουσάρχες τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση.

Λεπτομέρεια τρίτη. Τις καθημερινές όλες οι αίθουσες που δεν είχαν… χελώνα κοπάναγαν μύγες. Ακόμη και αυτές με τη… Ρεάλ των Ρέππα – Παπαθανασίου. Ως και την Παρασκευή (26/10) η κατάσταση ήταν απελπιστική. Πάνω από τα κεφάλια των προπονητών και των ιδιοκτητών της Ρεάλ άρχισε να πλανάται το φάσμα ενός επερχόμενου… άνθρακα. Τα λεφούσια του Σαββατοκύριακου όμως επανέφεραν την καρδιά στη θέση της.

Λεπτομέρεια τέταρτη. Εκ της εισιτηριακής συγκρίσεως αποδεικνύεται περιτράνως ότι η γαλλίδα γκαρσόνα (η Αμελί φυσικά) έχει μεγάλο εύρος ζωής που ίσως ξεπεράσει τα Χριστούγεννα συνεχίζοντας να επελαύνει και κατά τον πρώτο μήνα του 2002, ενώ ο ελληνικός λαγός εξαντλεί όλες τις δυνάμεις του το τριήμερο και μετά πέφτει χάμω με τη γλώσσα έξω. Μάλιστα ο Φράνσις Φορντ Κόπολα όταν αναφέρεται σε αντίστοιχους χολιγουντιανούς λαγούς (blockbusters ονομάζονται), αντί του νεοελληνικού χαρακτηρισμού «αρπαχτή», αρέσκεται να χρησιμοποιεί τον ορισμό «ταινίες του τριημέρου». Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.

Λεπτομέρεια πέμπτη. Η διαφημιστική εκστρατεία της «Αμελί» είναι τεχνολογίας Ινδιάνων. Στη γλώσσα της πιάτσας ονομάζεται «από στόμα σε στόμα». Ας πούμε: «Δεν το είδες; Χάνεις!». Αντιθέτως, ο καταιγιστικός ρυθμός της διαφημιστικής εκστρατείας του λαγού θυμίζει ­ τηρουμένων των αναλογιών ­ τα μέσα και τα τσουβάλια με δολάρια των βομβαρδιστικών του αμερικανικού «ιππικού» του στρατηλάτη Ντόναλντ Ράμσφελντ. Επί παραδείγματι, λέγεται ότι η διαφημιστική εκστρατεία και το κόστος που προέκυψε από τις δεκάδες κόπιες του «Κλάματος» έχουν διπλασιάσει τον προϋπολογισμό της παραγωγής.

Λεπτομέρεια έκτη. Αρχικώς, όταν επισφραγίστηκε η συμφωνία με τους δύο «προπονητές» του λαγού, οι παραγωγοί έκαναν την ακόλουθη ευχή: Θεούλη μου, βάλε το χεράκι σου να πιάσουμε 1,5 εκατ. εισιτήρια για να ισοφαρίσουμε το «Safe sex». Οταν προβλήθηκε η ταινία σε εορταστική αβάν πρεμιέρ (με μαζορέτες, επισήμους και όλες τις αρχές), η ευχή τροποποιήθηκε ως εξής: Θεούλη μου, βάλε το χεράκι σου να πιάσουμε το 1 εκατ. Η τρίτη τροποποίηση επήλθε τις πρώτες ημέρες που ο λαγός άρχισε να τρέχει στην πιάτσα. Αντε να πιάσουμε τα μισά από το «Sex», δηλαδή 800.000 εισιτήρια. Ο αριθμός αυτός δεν είναι καθόλου τυχαίος. Εγκυρες πηγές από κύκλους των παραγωγών ισχυρίζονται ότι «μόνο αν η ταινία κόψει 880.000 εισιτήρια, θα βγάλει τα λεφτά της». Αλλιώτικα… και κλάμα η κυρία. Θα τα βγάλει; «Οχι» λένε αιθουσάρχες της «κυρίας». «Αν φθάσει το μισό εκατομμύριο, θα ανοίξουμε σαμπάνιες».

Λεπτομέρεια έβδομη. Ουδείς Ελλην ­ πλην μιας παρέας ειδημόνων ­ είχε ακούσει το όνομα του γάλλου σκηνοθέτη Ζαν-Πιερ Ζενέ και πολύ περισσότερο το όνομα της πρωταγωνίστριάς του Οντρεΐ Τοτού, η οποία υποδύεται την Αμελί. Τουναντίον, ακόμη και οι κάτοικοι του τελευταίου ακριτικού σημείου της ελληνικής επικρατείας έχουν αποστηθίσει όλες τις τηλεοπτικές επιδόσεις των δύο πρωταγωνιστριών του λαγού, της Μίρκας Παπακωνσταντίνου και της Αννας Παναγιωτοπούλου. Ασε το χειρότερο: η χελώνα όχι μόνο δεν είναι αμερικανική ή έστω αγγλοσαξονική αλλά… γαλλική. Ο,τι χειρότερο για τα ταμεία της εγχώριας πιάτσας. Γαλλική; Ασε καλύτερα!

Λεπτομέρεια όγδοη και τελευταία (διατυπωμένη από τα χείλη συναδέλφου του οικονομικού ρεπορτάζ): «Ξέρεις τι έμαθα; Πως ο… (τάδε μεγαλοβιομήχανος) ύστερα από 20 χρόνια που είχε να πάει σινεμά πήγε και είδε την «Αμελί»». Και τι σου είπε; «Βγήκε άλλος άνθρωπος. Φαντάσου, ξέχασε ακόμη και το Χρηματιστήριο!».