Ήταν, για δυο δεκαετίες, το πρόσωπο της ελληνικής μετανάστευσης στη Γερμανία. Ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (ΟΕΚ) για 21 χρόνια (1982-2003), ο Κώστας Παππάς, που πέθανε την Πέμπτη σε ηλικία 65 ετών, είχε γίνει αρκετά γνωστός και στην Ελλάδα.
Κι αυτό με διπλό τρόπο: Πρώτον, ως εκφραστής ενός νέου τύπου ελληνικών κοινοτήτων στο εξωτερικό, που διακρίνονταν για την πλήρη δημοκρατικότητά τους. Και δεύτερον, ως εκπρόσωπος μιας μετανάστευσης, που όντας ακόμη αποκλεισμένη από την πολιτική ζωή της Γερμανίας, διεκδικούσε άμεση συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας – τόσο μέσα από την κομματικοποίηση και τη μαζική της κάθοδο στην Ελλάδα, όποτε γίνονταν εκλογές, όσο και από το μόνιμο (και μέχρι τώρα ανεκπλήρωτο αίτημά της) να μπορεί να ψηφίζει τα ελληνικά κόμματα στο εξωτερικό.
Ο Κώστας Παππάς ήταν μεθοδικός εργάτης – διαφορετικά δεν θα μπορούσε να διευθύνει για τόσο μεγάλο διάστημα μια ομοσπονδία που στις καλές της εποχές είχε στους κόλπους της περισσότερες από 100 κοινότητες σε όλη τη Γερμανία. Ως Σοσιαλδημοκράτης δεν ήταν ένας απλός εντολοδόχος του ΠαΣοκ στην Αθήνα. Μπολιασμένος από τις αρχές της αριστερής γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας είχε ως πυξίδα την αυτοοργάνωση και αυτονομία του κοινοτικού κινήματος. Στα χρόνια της προεδρίας του, η ΟΕΚ γνώρισε μια από τις καλύτερες περιόδους του.
Η επιτυχία του θα ήταν ίσως μεγαλύτερη, αν δεν τύχαινε να «μπλέξει» με ένα ξένο προς τη δημοκρατική μετανάστευση σώμα: Το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού ΣΑΕ, ένα γραφειοκρατικό τερατούργημα, που έχει στόχο τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των ανά την γη Ελλήνων από το ΠαΣοκ και τη Νέα Δημοκρατία – σε ένα βαθμό μάλιστα με συνενοχή του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμμετοχή του σε αυτό για ένα ορισμένο διάστημα ως αντιπρόεδρος ήταν πηγή πάμπολλων πολιτικών και προσωπικών απογοητεύσεων.
Ο Κώστας Παππάς ενσάρκωνε κατά κάποιο τρόπο στο εξωτερικό τη χρυσή εικοσαετία του ΠαΣοΚ. Η αποχώρησή του από την προεδρία της ΕΟΚ, το 2003, σήμανε τέλος εποχής: Καταρχάς για το Πασοκ Γερμανίας (η ηγεσία της Ομοσπονδίας περιήλθε στη συνέχεια στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας) και ύστερα (τυχαία φυσικά) για το ελλαδικό κέντρο αυτού του κόμματος.
Εξίσου τυχαία είναι και η σύμπτωση του θανάτου του με την επιταχυνόμενη διάλυση του ΠαΣοΚ – αν και ούτε από αυτό λείπει κάποιος υψηλός συμβολισμός.
