Δεν μπορούσα να φανταστώ κι εγώ ότι μια κουζίνα γεμάτη πράγματα που ένα κλασικό νοικοκυριό θα την έχει εξοπλίσει θα μπορούσε μερικές φορές να λειτουργήσει και σαν πρόχειρο φαρμακείο. Ψάχνοντας όμως βρίσκεις ότι καθημερινής χρήσης και φθηνά πράγματα μπορούν να βοηθήσουν.
Ας ξεκινήσουμε από την κανέλα που υπάρχει παντού. Οτι κάνει καλό στο ταραγμένο (ίσως και από το κακό φαγητό) στομάχι, ελαττώνει την πίεση, κατεβάζει τα ανεπιθύμητα τριγλυκερίδια και την κακή χοληστερόλη LDL ενώ δρα θετικά σε σχέση με τη σεξουαλική δραστηριότητα είναι δεδομένο. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εδώ είναι το ότι έχουν γίνει μελέτες σχετικά με την επίδρασή της, όταν καταναλώνεται μετά το φαγητό, στα επίπεδα του σακχάρου σε ασθενείς που υποφέρουν από διαβήτη τύπου 2. Μια μελέτη από το 2003 («Diabetes Care», Δεκέμβριος 2003) έδειξε τα παραπάνω υποβάλλοντας την ιδέα ότι τα κύτταρα με την επίδραση της κανέλας σε ποσότητα όχι παραπάνω από μισό κουταλάκι του γλυκού συνεργάζονται καλύτερα με την ινσουλίνη. Μάλιστα η πολύ συνηθισμένη και πολύ φθηνή ποικιλία από τη Cinnamomum Cassia ήταν η καλύτερη σε σχέση με την πιο ακριβή και ευγενέστερης καταγωγής Cinamomum Verum. Εδώ βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος της υπερκατανάλωσης, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι η κανέλα δεν διαλύεται εύκολα στο νερό και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα σε όργανα, όπως οι νεφροί. Γι’ αυτό συστήνεται να μην τρώμε περισσότερες από δύο κουταλιές του γλυκού την ημέρα αφού μαζί με την κανέλα συνταξιδεύει μια ουσία τοξική για τον άνθρωπο, η κουμαρίνη. Μπορούμε να απαλλαγούμε από την κουμαρίνη ρίχνοντας ζεστό νερό σε ένα από τα γνωστά χάρτινα φίλτρα όπου έχουμε βάλει κανέλα αντί για καφέ. Αυτό όλο υπάρχει και σε κάψουλες. Αλλά είπαμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε μόνοι μας, με ό,τι βρίσκεται στην κουζίνα μας. Και επειδή υπάρχει μια επιφύλαξη για την κακή επίδραση του σάλιου στις καλές ιδιότητες της κανέλας, μερικοί προσπαθούν να αποφύγουν την επαφή χρησιμοποιώντας ένα καλαμάκι για να περάσει γρήγορα το υδατικό αυτό διάλυμα, που πίνεται είτε μόνο του είτε μέσα σε κάποιο άλλο αφέψημα.
Ακόμη πιο κοινό σε μια κουζίνα είναι βέβαια το αλάτι. Παρ’ όλο που υπάρχει η έκφραση «αλάτι στις πληγές», ικανή να φέρει άσχημες εικόνες στο μυαλό, το αλατόνερο κάνει καλό σε διάφορες πληγές: από την πληγή που αφήνει ένα νεογιλό δόντι όταν φεύγει από το παιδικό στόμα ως ένα πληγωμένο δάχτυλο στην παραλία που γίνεται καλύτερα αν το βουτήξουμε για λίγη ώρα στο (υποτίθεται καθαρό) θαλασσινό νερό. Φροντίζουμε βέβαια να βρούμε ένα σίγουρα από θάλασσα βγαλμένο αλάτι – υπάρχει μάλιστα κάποιο όπου βρίσκεται μέσα στη συσκευασία του σε ημι-υγρή κατάσταση από τη Βρετάννη, αφού δεν μπορούμε να έχουμε κι εμείς κάτι ανάλογο (!) – και φτιάχνοντας ένα διάλυμα με χλιαρό αλατόνερο μπορούμε να περνούμε τρεις φορές την ημέρα με ένα βουτηγμένο σε αυτό βαμβάκι το πρόσωπο των εφήβων που ταλαιπωρούνται από την ακμή. Η αλλαγή στο PH του δέρματος βοηθάει, όπως αποδεικνύεται, και στην ακμή και σε μολυσμένες πληγές του δέρματος.
Αν υποθέσουμε ότι δεν είναι εύκολο να κοπανάμε κρεμμύδια σε οποιαδήποτε στιγμή και να βάζουμε τον οπό, δηλαδή το ζουμί τους, επάνω στα τσιμπήματα, χώρια η δυνατή μυρωδιά, υπάρχει κάτι ακόμη που θα βοηθούσε (από τσούχτρες στη θάλασσα ως μέλισσες), αρκεί να το έχουμε αγοράσει από το σουπερμάρκετ. Πρόκειται για εκείνα τα υγρά που χρησιμεύουν για να μαλακώνουν τα κρεατικά. Ενα τέταρτο μιας κουταλιάς του γλυκού νερό και αντίστοιχη ποσότητα από τη «σατανική» αυτή ουσία που κάνει πουρέ και την πιο σκληρή μπριζόλα φτιάχνουν μιαν αλοιφή καλή να την έχει κάποιος μαζί του («Jounal of the American Medical Association», 24 Aπριλίου, 1972). Η παπαΐνη που περιέχεται διασπά την πρωτεΐνη της δηλητηριώδους ουσίας.
Αλλά και η πιο απλή κουζίνα έχει κι άλλα να μας προσφέρει. Θα συνεχίσουμε.
