Χορό ανοιχτό στη ζωή, να τι οραματίζεται ο Κωνσταντίνος Μίχος, ιδρυτής και χορογράφος της ομάδας Λάθος Κίνηση. Με την καινούργια του δουλειά «Ο τελευταίος άδειος άντρας» αμφισβητεί το τυπικό μοντέλο ανδρικής συμπεριφοράς, όταν πέντε άντρες χορευτές συναντώνται επί σκηνής με μια έγκυο επτά μηνών, επίσης χορεύτρια. Η ευθραυστότητα της εγκύου καταργεί μισογυνισμό, προκαταλήψεις και αντιπαλότητες, καθώς τα συναισθήματα μετασχηματίζονται βαθμιαία και αναδύεται η τρυφερή πλευρά του άντρα ενώ, αντιστρόφως, η γυναίκα αποκτά δύναμη και αυτάρκεια.


Ο Κ. Μίχος στην υπερδεκαετή παρουσία του στα ελληνικά χορευτικά πράγματα (γενν. 1960, απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Χορού, ίδρυσε την ομάδα του το 1989) δεν ακολούθησε ποτέ την πεπατημένη. Μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο επιτυχημένες. Τολμηρός, επινοητικός, συχνά άνισος, εξακολουθεί να πειραματίζεται, όπως θα άρμοζε άλλωστε σε έναν ένθερμο θιασώτη του contact improvisation όπως αυτός. «Είχα την αίσθηση από την αρχή της πορείας μου ότι ο χορός έχει πολλά κλισέ και αναζητούσα πάντα τρόπους να τα σπάσω, να τροχίσω αυτό που λέμε ομορφιά και που σε τελευταία ανάλυση αιχμαλωτίζει το κορμί. Ενα λουτρό ζωής θέλει ο χορός» υποστηρίζει ο χορογράφος, ο οποίος αν στην παράσταση αυτή εισάγει το σώμα μιας εγκύου, στο παρελθόν δούλεψε με ανάπηρους και ανθρώπους με ειδικές ανάγκες με μόνιμο μέλημα να δυναμιτίσει προϋπάρχοντες κώδικες. Από αυτή την άποψη θα μπορούσαμε κάλλιστα να τον χαρακτηρίσουμε εννοιακό καλλιτέχνη του χορού, αφού όλα υποτάσσονται στην αρχική ιδέα. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στους τίτλους των χορογραφιών του ­ Η καρδιά δεν είναι μυς (1990), Τι λένε τα κορίτσια μεταξύ τους (1994) κτλ. ­ για να πιστοποιήσει τον ποταμό ιδεών που διατρέχουν το έργο του. Αν ο χορός σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα αποπειράθηκε να επανασυνδεθεί με τη ζωή, υπερασπιζόμενος ταυτόχρονα ότι είναι cosa mentale με εργαλείο το σώμα, τέτοιο είναι και το δικό του διάβημα.


Το πρόπλασμα του «Τελευταίου άδειου άντρα» που είδαμε στο θέατρο «Ανάλια» τον Φεβρουάριο κατάφερε να γονιμοποιήσει την ιδέα σε σκηνική πράξη, ισορροπώντας ευφυώς πειραματική διάθεση και κατασταλαγμένη εμπειρία. Με αρκετή δόση χιούμορ, λιτή αισθητική, όπως η ευρηματική αξιοποίηση καθημερινών αντικειμένων ­ φακοί, κεριά, φώτα από χριστουγεννιάτικο δέντρο ­ ως πηγή φωτισμού της παράστασης, και πρωτίστως ένα πολυεθνικό σύνολο έμπειρων αυτοσχεδιαστών, είδαμε να μεταγράφεται η πρόθεση σε αποτέλεσμα. Για τον τίτλο που επέλεξε ο χορογράφος λέει: «Αδειος άντρας είναι αυτός που δεν κατάφερε να πετάξει τα κλισέ με τα οποία μεγάλωσε και δεν μπορεί έτσι να βρει τον ρόλο του δίπλα στη γυναίκα. Εκλεισα τα σαράντα και κοιτάζοντας πίσω τη ζωή μου αναρωτιέμαι για την αντρική υπόσταση που έχει δεχθεί πλήγματα και ψάχνει εναγωνίως ρόλο…».


Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ


Η νέα χορογραφία του Κωνσταντίνου Μίχου «Ο τελευταίος άδειος άντρας» παρουσιάζεται για τέσσερις ημέρες ­ Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή ­ στο Ανοιχτό Θέατρο (Γκύζη και Κάλβου) στις 9.30 μ.μ. Συμμετέχουν ο Μπένο Βούρχαμ, ο Ρικάρντο Μόρισον, ο Τζο Τορναμπένε, ο Κωνσταντίνος Μίχος και η Μαρία Ανδρεουλάκη, σε ένα μεικτό θέαμα όπου οι συντελεστές χορεύουν, τραγουδούν, παίζουν μουσική και αφηγούνται ιστορίες.