Χωρίς αμφιβολία, η ελληνική κοινή γνώμη φαίνεται να διαφωνεί, κατά πλειοψηφία και διαμετρικά με την πολιτική διγλωσσία και τις βασανιστικές, για μια Δημοκρατία, παλινωδίες του επίδοξου θεμελιωτή ενός νέου ελληνικού καθεστώτος της αριστερής Ολιγαρχίας, δηλαδή του αξιοτίμου κυρίου Αλεξίου Τσίπρα. Και είναι να τον οικτίρει κανείς, για τις απανωτές αυτοδιαψεύσεις, που ελαχιστοποιούν, ή και μηδενίζουν τις προσδοκίες του, ν’ αναδείξει τον εαυτό του, όχι μόνο σε καταλύτη ενός 40χρονου κοινοβουλευτικού ελληνικού παρελθόντος, αλλά και σε αναμορφωτή του πολιτικού παρόντος και μέλλοντος της Ευρώπης!
Με άλλα λόγια, ο με τις ευλογίες και το δακτυλίδι διαδοχής στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τον ευκολόπιστο φίλο Αλέκο Αλαβάνο, νεοφώτιστος Αλέξης Τσίπρας, επηρεασμένος από τις αυταπάτες και τις χίμαιρες της πολιτικής του οψιμάθειας, για μια επαναστατική Πανευρώπη, δεν αποκλείεται να οραματιζόταν, αλλά εντελώς Δονκιχωτικά, το ρόλο ενός νέου Τζουζέπε Γκαριμπάλντι. Αλλά και ενός Σιμόν Μπολιβάρ.
Άλλωστε, για την τελευταία παρομοίωσή του, δεν χρειάζονται περισσότερα διαπιστευτήρια, από εκείνα της άσβεστης φιλίας του Αλέξη Τσίπρα προς τον επιεικώς ανάξιο διάδοχο του Ούγκο Τσάβες και τύραννο της Βενεζουέλας, Νίκολας Μαδούρο. Προς ένα τυχοδιώκτη, που αμαυρώνει την παράδοση της συνταρακτικής Μπολιβαριανής επανάστασης, η οποία θεμελίωσε την ανεξαρτησία των χωρών της λατινικής Αμερικής.
Τα κρούσματα της πρωθυπουργικής αυτοδιάψευσης πληθαίνουν όσο η κυβερνητική απραξία και ο ολιγαρχικός ΣΥΡΙΖΑΝελικός καθεστωτισμός έχουν περισφίξει το κυβερνών μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στις αδυσώπητες Συμπληγάδες της πραγματικότητας, που αναλύεται σε σειρά από ασυγχώρητες γκάφες όπως:
– Η εγκατάλειψη του καθεστωτικού πραξικοπήματος για φίμωση των ΜΜΕ, μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), για ακύρωση του νόμου Ν. Παππά για τα τηλεοπτικά κανάλια.
– Ο οπερετικός ανασχηματισμός της κυβέρνησης, που παραπέμπει, κατά το πλείστον, στο «Άλλαξε ο Μανολιός», αλλά και σε παράδοση της υπουργικής σκυτάλης σε πρόσωπα, όπως η νέα υπουργός Εργασίας κυρία Έφη Αχτσιόγλου, μόνο και μόνο για μια πιθανή ολέθρια κυβερνητική black Friday, δηλαδή για ένα υπό σκέψιν ξεπούλημα, «όσο-όσο», όλων εκείνων, που ματαίως πάσχιζε να περισώσει ο κύριος Γιώργος Κατρούγκαλος, από τη βουλιμία των πιστωτών. Άλλωστε, κανείς και καμία δεν πάνε χαμένοι σε τέτοιες καταστάσεις. Κάποιες ακριβοπληρωμένες θέσεις, όπως στο ΔΝΤ ή στον αερολιμένα Ελ. Βενιζέλος (λέγε με Παναγιώτη Ρουμελιώτη), πάντα είναι διαθέσιμες…
– Η στελέχωση του κομματικού κράτους-παρακράτους με 27.000 αργόμισθους και άλλες 1.400 μετακλητές «γλάστρες»… Δηλαδή ρεκόρ ρουσφετιού που θα το ζήλευαν και οι θρυλικότεροι αρχιερείς της ευνοιοκρατίας του παρελθόντος… Και ων ουκ έστι αριθμός από άλλα φαυλοκρατικά έκτροπα…
Όλη αυτή η κατάσταση μας παραπέμπει στον γελοίο επίλογο της Τσαουσεσκικής ολιγαρχίας, όπως ορθότατα την παρομοίασε με τον Τσιπραϊκό καθεστωτισμό, ο πάλαι ποτέ υπέροχος φίλος Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Αλέξης Τσίπρας απετόλμησε να πράξει ο,τιδήποτε ξεπερνούσε τις δυνάμεις του, σαν τον δραματικό Ίκαρο που καταβαραθρώθηκε με τα λιωμένα κέρινα φτερά του στο ομώνυμο πέλαγος. Το πολιτικό του ναυάγιο θα είναι και η αυτοτιμωρία του, για την οποία περιττεύει κάθε θρήνος, γιατί ήταν η επίμονη και μέχρις εσχάτων επιδίωξή του… Και ίσως ο θρήνος περισσότερο ταιριάζει σ’ εκείνους που τον αποθέωσαν, συμπαρασύροντας στα δραματικά επακόλουθα και επίχειρα της αποθέωσης και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Από ευφυΐα, υστεροβουλία, ή από άλλα κίνητρα; Ο καθένας μας ας δώσει την αρμόζουσα ερμηνεία…
Υ.Γ. Τα δύο νέα ταξίδια του κ. Τσίπρα επιβεβαιώνουν το θρύλο του «Περιπλανώμενου Ιουδαίου» όπως τον ερμηνεύουν ο Δανός φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ και άλλοι διανοούμενοι. Πρώτος σταθμός η Αβάνα της Κούβας, για τη μνήμη του Φιντέλ Κάστρο. Φόρος τιμής στον μακροβιότερο επαναστάτη και ηγέτη του υπαρκτού σοσιαλισμού; Ή απόπειρα εξισορρόπησης των σχέσεών του, με τμήμα της Ομάδας των 53, που τον κατηγορούν για προσχώρησή του στο «αντιδραστικό», φιλελεύθερο, καπιταλιστικό μπλοκ; Ή, εν πάση περιπτώσει, «αλλαγή αέρα» στον τροπικό του Αιγόκερω, για αποσυμπίεση από τις φορτίσεις της Μεσογειακής πολιτικής Τρικυμίας;
Το δεύτερο ταξίδι έχει προγραμματιστεί για το Αμπού Ντάμπι, των Αραβικών Εμιράτων, με απώτερο στόχο τη συνάντησή του με τον Φρανσουά Ολάντ για να του αποσπάσει σε στυλ φιλικής φιλανθρωπίας, άλλη μια υπόσχεση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, από το Eurogroup. Και αυτό εν γνώσει του ότι ο Ολάντ βρίσκεται στο ναδίρ της δημοτικότητας στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό χώρο…
Και αυτή, μια ακόμη περιπλάνηση μάλλον τουριστικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα, διότι το πρόβλημα αυτής της ελάφρυνσης ανήκει στην αρμοδιότητα της Τρόικας των πιστωτών και δεν υπόκειται σε χειρισμούς της Ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας. Εάν τα χρέη εξοφλούντο με πολιτικές ευνοιοκρατικές παρεμβάσεις, για κάθε χρεώστη-μπαταξή, τότε θα είχαμε ντόμινο από διεθνή κραχ…
