Πριν από τρεις εβδομάδες έσπευσαν αρκετοί να χειροκροτήσουν τη μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης με τις τηλεοπτικές άδειες.
Μόλις πριν από τρεις εβδομάδες.
Σήμερα ο διαγωνισμός έχει ουσιαστικά καταρρεύσει, η κυβέρνηση τα έχει χαμένα, οι τηλεοράσεις είναι στον αέρα, οι χειροκροτητές αναμασούν ανοησίες για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα κι οι πρωτομάστορες βρίσκονται με το ένα πόδι στο δικαστήριο.
Ολα αυτά ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα για όποιον είχε από την αρχή μια ψύχραιμη και ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης.
Προφανώς για τους αβανταδόρους δεν έχω απορίες, δουλειά τους.
Απορώ όμως με μια άλλη κατηγορία ανθρώπων: όσους έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό διαθέτοντας ήδη τηλεοπτικό σταθμό –οι άλλοι δεν είχαν να χάσουν τίποτα.
Τώρα οι μεν παραπονούνται για το τίμημα που έδωσαν, οι άλλοι διαμαρτύρονται για την άδεια που δεν πήραν και όλοι μαζί καταγγέλλουν τον διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχαν.
Συγγνώμη, αλλά γιατί γκρινιάζουν; Αυτοί δεν έτρεξαν να πάρουν μέρος στον συγκεκριμένο διαγωνισμό; Αυτοί δεν έπαιζαν τρεις μέρες το Big Brother;
Αυτοί δεν αποδέχτηκαν μια διαδικασία που εξομοίωνε έναν ιδιοκτήτη καναλιού με κάθε περαστικό που έκανε τη φιγούρα του;
Αυτοί δεν μπήκαν σε μια πλειοδοσία η οποία εξ ορισμού δεν έχει πλαφόν;
Αυτοί δεν συμφώνησαν να διαγωνιστούν για τέσσερις άδειες; Πώς τώρα τους φαίνονται λίγες;
Αυτοί δεν ομολόγησαν ότι ήταν τσαμπατζήδες κι αεριτζήδες;
Υπήρξαν προσπάθειες συνεννόησης ώστε να μην πάνε στον διαγωνισμό και γνωρίζω σε ποιους σκόνταψαν.
Αλλά τώρα γκρινιάζουν επειδή νόμισαν ότι ο διαγωνισμός ήταν μια ευκαιρία να ρίξουν τον διπλανό τους. Ο καθένας διακινούσε περίπου τη βεβαιότητα ότι ο ίδιος θα πάρει άδεια και μάλιστα φθηνή –οι άλλοι θα την πατήσουν…
Επί μήνες προσπαθούσαν να πιάσουν άκρες με το Μαξίμου και τον Παππά, έβαζαν στο νταραβέρι διασκεδαστές και δημοσιογράφους, έδιναν εξετάσεις στην κυβέρνηση και περίμεναν ότι θα ανταμειφθούν –τους είδαμε και στην Εξεταστική της Βουλής…
Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσοι μεγαλοσχήμονες ατσίδες πιάστηκαν ευκολότερα κορόιδα κι από τους αφελείς περαστικούς που παίζουν τον «παπά» στην Ομόνοια.
Παραβίασαν δηλαδή τη βασική αρχή ενός απλού χαρτοπαίκτη, του Αμαρίλο Σλιμ, που έλεγε: «Οταν καθίσεις στο τραπέζι, κοίτα γύρω σου να βρεις το κορόιδο. Αν δεν το βρεις, φύγε τρέχοντας: το κορόιδο είσαι εσύ!»
Και τώρα φωνάζουν. Γιατί φωνάζουν;

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ