Παρακολουθώντας τις πολλές εκδοχές της ελληνικής πολιτικής αντιλαμβάνεται ο καθείς το κενό, το έλλειμμα ,την αδυναμία και την απόσταση από τις πραγματικές ανάγκες του τόπου και των πολιτών.
Θετική πρόταση ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη δεν αναδεικνύεται από πουθενά.
Αντί αυτής κυριαρχούν αγώνες άγονοι συνοδευόμενοι από λαϊκιστικές κραυγές, ανούσιες ρητορείες και παλαιομοδίτικες ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις χωρίς μέτρο, χωρίς αίσθηση των συνθηκών και των αναγκών της πολύπαθης πατρίδας.
Ούτε καν η δυνατότητα της χώρας και το όποιο πλεονέκτημά της δεν έχουν αξιολογήσει ή διερευνήσει τα πολιτικά σχήματα που μας κυβερνούν η θέλουν να μας κυβερνήσουν.
Δεν έχουν ακόμη αίσθηση του χρόνου και του επείγοντος, ούτε βεβαίως της ταχύτητας μεταβολής των δεδομένων, τεχνολογικών,δημογραφικών, γεωπολιτικών και άλλων που επιδρούν καταλυτικά και επηρεάζουν τη θέση της χώρας στο κόσμο.
Αγνοούν η παραγνωρίζουν επίσης τα περισσότερα κομματικά επιτελεία τις εξελίξεις του περίγυρου, την πρόοδο, τα επιτεύγματα ή τα προβλήματα των γειτόνων, τις γενικότερες στοχεύσεις και επιδιώξεις τους ή ακόμη και τις απειλές που μπορεί να πηγάζουν από τις εξελίξεις στην ευρύτερη ζώνη.
Αλήθεια πόσα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου γνωρίζουν ότι η γειτονική Βουλγαρία συγκροτεί οργανωμένο και αποτελεσματικό κράτος ή ότι η Αλβανία ξεπερνά σταδιακά τα βάθη της μεταπολεμικής καθυστέρησης ή ότι η Τουρκία έχει συγκροτήσει μια φιλική προς την επιχειρηματικότητα δημόσια διοίκηση;
Ακόμη πόσα πολιτικά στελέχη, βουλευτές και άλλοι κομματικοί παράγοντες έχουν άραγε συνείδηση του βάρους και των συνεπειών της συντελεσθείσης το 2009 χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας;
Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν έχουν συνείδηση των συνθηκών ,ούτε του περιβάλλοντος και γι’ αυτό δεν είναι σε θέση να διατυπώσουν προτάσεις ή να συμμετάσχουν στην σύλληψη και κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου εξόδου από την κρίση.
Όταν ερωτώνται σχετικά οι περισσότεροι στρέφουν τη συζήτηση αλλού, στην επικοινωνία συνηθέστερα, στου αρχηγού τη λάμψη και στη δυνατότητα προσέγγισης του λαού,ούτε στιγμή δεν αντέχουν να σκεφθούν πιο σύνθετα, πιο παραγωγικά και πιο ολοκληρωμένα.
Υστερούν δυστυχώς.
Η χώρα δεν θα διασωθεί, ούτε θα προκόψει με κόλπα και εξυπνάδες.
Κακά τα ψέματα, η ελληνική πολιτική οφείλει να σχεδιάσει συνειδητά και ολοκληρωμένα το μέλλον, μελετώντας βαθιά τις δυνατότητες, ιεραρχώντας αυστηρά τις ανάγκες και ορίζοντας κατά τρόπο συγκεκριμένο τους στόχους. Και στη βάση αυτών των στόχων να κηρύξει την ανάπτυξη ενός πανελλήνιου κινήματος παραγωγής και δημιουργίας, ικανού να κερδίσει τουλάχιστον τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Ας μην μας κοιμίζουν οι συνήθεις και διαδεδομένες ελληνικές αυταπάτες.
Χωρίς νέα παραγωγή και δημιουργία η Ελλάδα δεν θα πάει μακριά. Θα χάσει και θα χαθεί πριν καλά – καλά το καταλάβει..
