Το γλωσσάριο της κωλοτούμπας – Διαφορετικότητες

Ενας φασίστας δεν ανέχεται τις διαφορετικότητες. Επιλέγουμε τον πληθυντικό, γιατί η χρήση του όρου στον ενικό εισάγει μιαν ύποπτη γενίκευση, που ήδη, αυτή καθ’ εαυτή, συρρικνώνει το πεδίο ανοχής. Ολα τα εγκλήματα και κατ’ επέκταση οι ιδεολογίες που έχουν σαν χαρακτηριστικό τον αυταρχισμό και οδηγούν στον ολοκληρωτισμό στηρίζονται στον αποκλεισμό, στον διωγμό και τελικά στην εξόντωση ομάδων που ζούσαν ή σκέφτονταν διαφορετικά.

Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο γιατί οι ιδέες του διαφθείρουν τη νεολαία. Οι χριστιανοί Μάρτυρες καταβροχθίζονται από τα άγρια ζώα στους ρωμαϊκούς ιπποδρόμους. Αργότερα, η Υπατία στην Αλεξάνδρεια, οι πάντα πιστοί στο παρελθόν ειδωλολάτρες Μανιάτες και οι εικονομάχοι εξοντώνονται από τον φανατισμό της Ορθοδοξίας. Παράλληλα όμως ο καθολικισμός καίει στην πυρά πολλούς ασήμαντους και συκοφαντημένους και ανάμεσά τους μεγάλες προσωπικότητες.

Για να έρθουμε στη σύγχρονη εποχή, ο Χίτλερ παραδίδει στον λαϊκό φανατισμό ανίατους ασθενείς, ομοφυλόφιλους, Αθίγγανους, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και τελικά όλους όσοι είχαν εβραϊκή καταγωγή. Το τέλος της διαδρομής είναι τα στρατόπεδα εξόντωσης και τα κρεματόρια. Την ίδια εποχή μια ιδεολογία που όχι απλώς διεκδικεί την προοδευτικότητα αλλά και έχει την απαίτηση να τη μονοπωλήσει πράττει αντίστοιχα. Εκατομμύρια χωρικοί πεθαίνουν από την πείνα, ενώ οι οπαδοί της άλλης αλήθειας με την ταμπέλα «τροτσκιστής» ή και διάφορες άλλες, που εφευρέθηκαν αργότερα, οδηγούνται σε θαλάμους βασανιστηρίων, σε εκτελεστικά αποσπάσματα και στα κτηνώδη γκουλάγκ της Σιβηρίας.

Η σταλινική παρεκτροπή οδήγησε, για πρώτη φορά, στην αμφισβήτηση του αξιώματος ότι το μίσος και η αυθαιρεσία είναι αποκλειστικά ιδιότητες της κοινωνικής συντήρησης και της παραδοσιακής άρχουσας τάξης. Η συγγραφέας Hannah Arendt και ο ημέτερος Κορνήλιος Καστοριάδης ανέδειξαν τον ολοκληρωτικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς καθώς και τις αλλοιώσεις που αυτός επιφέρει στις προοδευτικές και απελευθερωτικές ιδέες του 19ου αιώνα.

Η σημερινή μας κυβέρνηση ψηφίστηκε θετικά από τον έναν στους τέσσερις που είχαν δικαίωμα ψήφου. Ο λαός έχει πάντα δίκιο και τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων πρέπει να γίνονται αποδεκτά με όποιον τρόπο και αν εξήχθησαν, αν δεν υπάρχει διαπιστωμένη άσκηση βίας και νοθείας. Αυτά για το τυπικό της ιστορίας.

Εχουμε όμως ακόμη το δικαίωμα να σκεφτόμαστε. Οταν ξέσπασε η κρίση πληρωμών και η χώρα αναγκάστηκε να καταφύγει στην έκτακτη και υπό όρους χρηματοδότηση (παλιά το λέγανε τρόικα) των θεσμών, οι αμετανόητοι και επομένως ψυχοπαθείς λενινιστές της παρέας Τσίπρα έκαναν μια προσπάθεια για να αφαιρέσουν τον λόγο από τους γείτονές τους στο πολιτικό σκηνικό και ιδιαίτερα από τους εκπροσώπους του κολοσσιαίου χώρου που σκόπευαν να λεηλατήσουν, του πλειοψηφικού ΠαΣοΚ.

Επιθέσεις εναντίον του ΠαΣοΚ γίνονταν συστηματικά από τη γέννησή του και μετά. Ηταν όμως διαφορετικής ποιότητας. Γεγονότα είχαν επανειλημμένα παραποιηθεί. Στατιστικές είχαν αλλοιωθεί με τρόπο ώστε να σημαίνουν άλλο τελείως από εκείνο που πραγματικά έπρεπε να εκφράσουν. Προσωπικές επιθέσεις με συκοφαντίες και αισχρή λασπολογία είχαν γίνει για όλους σχεδόν τους ηγέτες του χώρου. Χωρίς μέτρο χρήση όρων υβριστικού περιεχομένου είχε επίσης επανειλημμένα διαπιστωθεί. Ολα αυτά όμως έγιναν μέσα στα πλαίσια μιας συζήτησης. Ο στόχος της επίθεσης είχε το δικαίωμα στον αντίλογο και ο επιτιθέμενος καθόταν να συζητήσει. Δευτερολογούσε, απαντούσε, ενίσχυε ή σχετικοποιούσε τα επιχειρήματά του. Είχαμε, δηλαδή, πολιτική συζήτηση. Συχνά αυτή ήταν απρεπής, φανατισμένη, δόλια διαμορφωμένη για να επιτύχει άμεσα αποτελέσματα, ψηφοθηρική, δημαγωγική, αλλά ήταν συζήτηση.

Το 2010 εμφανίστηκαν τα κομάντος της «πρώτης φοράς Αριστερά». Αυτοί δεν μιλούσαν. Ούρλιαζαν και γρύλιζαν. Αν δεν έφευγες αμέσως κάτω από τις βρισιές, τα γιουχαΐσματα, τα φτυσίματα, τα χτυπήματα και έκανες την ηρωική προσπάθεια να απαντήσεις ή να ρωτήσεις ποιο είναι το υπόβαθρο της επίθεσης, τότε άρχιζαν οι προπηλακισμοί, οι βιαιοπραγίες και η ασφάλειά σου έμπαινε σε άμεσο κίνδυνο. Μέσα στη Βουλή, ο ίδιος ο σημερινός Πρωθυπουργός και τα πρωτοπαλίκαρά του έβριζαν και συκοφαντούσαν ασύστολα κάτω από την ανεξήγητη ανοχή των τότε ηγεσιών των δύο μεγάλων παραδοσιακών κομμάτων. Το σύνθημα που είχε εκστομίσει ο κ. Τσίπρας έγινε καθημερινή πραγματικότητα σε όλη τη χώρα: «Δεν θα τολμάτε να μιλήσετε. Δεν θα τολμάτε να πείτε το όνομά σας, να βγείτε από τα σπίτια σας».

Το πεδίο της σύγχρονης σύγκρουσης για την κατάλυση της δημοκρατίας στη χώρα μας είχε προδιαγραφεί. Στην Ελλάδα των λενινιστών ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ μόνο μία φωνή θα ακουγόταν. Η νεοφασιστική φλυαρία της ασύδοτης προπαγάνδας του νεοκομμουνισμού. Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν αλλάζει, προσαρμόζεται και σηκώνει ξανά κεφάλι όταν του δοθεί η ευκαιρία. Οσο οι άνθρωποι αυτοί είναι στην εξουσία, η δημοκρατία μας θα υποφέρει, τα ατομικά μας δικαιώματα θα είναι σε κίνδυνο. Η επιταγή για την άμεση εγρήγορση όσων αγαπούν την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη.