ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
Τα γεγονότα είναι πάντα ένα χρήσιμο σημείο εκκίνησης: Δύο Παλαιστίνιοι εισέβαλαν σε συναγωγή σε μια υπερ-ορθόδοξη εβραϊκή συνοικία της Δυτικής Ιερουσαλήμ, σκοτώνοντας τρεις ραβίνους, έναν ευσεβή Εβραίο, και έναν Δρούζο αστυνομικό (ο οποίος υπέκυψε μετά την επίθεση).

Οι δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν τους δράστες. Ηταν η πιο φονική επίθεση εναντίον Ισραηλινών αμάχων σε περισσότερα από τρία χρόνια. Η δολοφονική επίθεση κλιμακώνει την έξαρση της βίας για μία από τις πιο ιερές τοποθεσίες στην Ιερουσαλήμ: οι εβραίοι την ονομάζουν Ορος του Ναού, και οι Παλαιστίνιοι Τέμενος του Βράχου.

Ιδού δύο ερμηνείες των γεγονότων. Ας ξεκινήσουμε με αυτήν που δίνει ένας εβραίος γνωστός μου:

Οι Παλαιστίνιοι δεν μαθαίνουν ποτέ. Θέλουν να σκοτώσουν τους Εβραίους ενώ προσεύχονται. Γιορτάζουν την σφαγή. Η αντισημιτική υποκίνηση από τους ηγέτες τους δεν σταματάει ποτέ. Για αυτούς, ο μόνος καλός Εβραίος είναι ο νεκρός Εβραίος. Οι δολοφόνοι χαιρετίζονται ως «μάρτυρες» και δημόσιες πλατείες παίρνουν το όνομά τους.

Ορισμένοι Παλαιστίνιοι μπορεί να μιλάνε για εδαφικό συμβιβασμό στα σύνορα του 1967, αλλά είναι απλά μια προσπάθεια να βάλουν το Ισραήλ σε θέση αδυναμίας και να αποκρύψουν τον πραγματικό παλαιστινιακό στόχο, που είναι να ξαναπάρουν πίσω και τον τελευταία ελαιώνα και να ρίξουν τους Εβραίους στη θάλασσα.

Θέλουν την Χάιφα, δεν θέλουν την ειρήνη. Με ποιούς υποτίθεται ότι πρέπει να διαπραγματευθούμε εμείς; Εχουν μετατρέψει τον εθνικό τους αγώνα σε ιερό πόλεμο υπό την ηγεσία των ισλαμιστών της Χαμάς.

Ετσι, ξεχάστε το. Αν πρόκειται για σύγκρουση Ισλάμ εναντίον Εβραίων στους Αγίους Τόπους, δεν θα τελειώσει ποτέ.

Αραβικοί στρατοί έκαναν πόλεμο για να καταστρέψουν το Ισραήλ όταν ιδρύθηκε, το 1948. Εχασαν. Εχασαν ξανά και ξανά. Γιατί είναι το Ισραήλ η μόνη χώρα στον κόσμο που πρέπει να παραδώσει εδάφη στους ηττημένους, όταν τους έχει νικήσει;
Οι Παλαιστίνιοι είναι επαγγελματίες θύματα. Η Χαμάς, με τις ρουκέτες και τα τούνελ του τρόμου, αναπτύσσει δυνάμεις μεταξύ των αμάχων στη Γάζα για να εξασφαλίσει ότι θα υπάρξουν πολλοί άμαχοι νεκροί. Οι νεκροί κάνουν καλή προπαγάνδα. Δεν υπάρχει κανένας συμβιβασμός με τους Παλαιστίνιους.

Η Γη του Ισραήλ δόθηκε στους Εβραίους, είναι στη Βίβλο. Η Δυτική Οχθη δεν υπάρχει, ούτε η λεγόμενη κατοχή. Είναι η Ιουδαία και η Σαμάρεια, εβραϊκή γη. Συνηθίστε το.

Μια δεύτερη ερμηνεία των γεγονότων ήρθε από έναν Παλαιστίνιο γνωστό μου, που βλέπει τα πράγματα διαφορετικά: Χτυπάς τους ανθρώπους στο κεφάλι μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές, τέσσερις φορές, και την πέμπτη δεν το ανέχονται άλλο. Αυτό είναι η ισραηλινή κατοχή, μια καθημερινή ταπείνωση.

Δεν είμαστε πολίτες. Δεν είμαστε τίποτα, στη δική μας γη, επί σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Ο μόνος τρόπος για να υπάρξουμε είναι η σύγκρουση. Ισως η βία δεν οδηγεί πουθενά. Αλλά τουλάχιστον θυμίζει στους Ισραηλινούς ότι τα άθλια κουρέλια είναι ακόμα ζωντανά.

Επεκτείνουν τους οικισμούς, παίρνουν ακίνητα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, ανατινάζουν τα σπίτια μας, σκοτώνουν εκατοντάδες παιδιά μας, αστυνομεύουν την προσευχή μας, μπλοκάρουν τους δρόμους και τις επιχειρήσεις μας, παίρνουν το νερό μας, τσεπώνουν τους φόρους μας, μας αρνούνται ένα λιμάνι ή αεροδρόμιο, και μας λένε ότι θέλουν ειρήνη!

Θέλουν να μας διώξουν μακριά. Να μας εξαφανίσουν. Αν αντιστεκόμαστε, είμαστε τρομοκράτες. Αν θρηνούμε, είμαστε έμποροι του θανάτου. Αν αναπνέουμε, είμαστε εισβολείς.

Δεν θέλουν δύο κράτη, θέλουν μια «ειρηνευτική διαδικασία» για να συγκαλύψουν την αποικιοκρατία. Εχουν όλη την Αμερική, τα χρήματα, πυρηνικές βόμβες, αυτοκινητόδρομους, έναν στρατό και τεχνολογία. Εμείς δεν έχουμε τίποτα. Είμαστε φτωχοί. Αλλά θα αγωνιστούμε μέχρι να έχουμε ένα κράτος που θα αποκαταστήσει την υπερηφάνεια μας.

Δύο παιδιά, ένα από το Ισραήλ και ένα από την Παλαιστίνη, με ρώτησαν αν είναι δυνατόν να έχουμε δύο ιδέες στο κεφάλι μας την ίδια στιγμή. Οχι στη Μέση Ανατολή, είπα. Αλλά είναι σημαντικό να προσπαθήσετε, γιατί εκεί θα πρέπει να ζήσετε και οι δύο.