Η ιστορία Μπαλτάκου αποκαλύπτει με τον χειρότερο τρόπο κάτι που βλέπαμε, ομολογούσαμε εδώ και καιρό. Οτι το κυρίαρχο πρόβλημα δεν είναι η οικονομική, αλλά η πολιτική κρίση. Οτι όσα βήματα κι αν γίνουν για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο, θα κινδυνεύουμε συνεχώς από τις απρόβλεπτες συνέπειες του πολιτικού ερμαφροδιτισμού γύρω από τον οποίο περιστρέφεται συνεχώς η πολιτική μας ζωή.
Ο θλιβερός κ. Μπαλτάκος απεικονίζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο όλες τις παθογένειες του κομματικού μας συστήματος και πρωτίστως βέβαια της ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς μετά τη δολοφονία Φύσσα έκανε πράγματι μια γενναία στροφή επιλέγοντας τη σύγκρουση με τη Χρυσή Αυγή. Μόνο που η στροφή αυτή ερχόταν σε αντιπαράθεση με το παρελθόν του και κυρίως με τις ακροδεξιές υπερεθνικιστικές παρέες που είχε προσπαθήσει να ενσωματώσει στην παράταξή του. Η διαρκής ταλάντευσή του μετά την άνοδο στην εξουσία –από τη μία βλέψεις για μια μεγάλη φιλοευρωπαϊκή παράταξη και από την άλλη λοξοκοίταγμα προς τον σκληρό πυρήνα της Δεξιάς –οδήγησε σε υπονόμευση εκ των ένδον της αξιοπιστίας και της πολιτικής του.
Μπορεί για τον Πρωθυπουργό η στάση του στενού συνεργάτη του να ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά όφειλε να έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό ότι οι βάρκες στις οποίες πατούσε ήταν διάτρητες… Ο μετεκλογικός ρεαλισμός του ήταν ναρκοθετημένος από την προεκλογική του λαϊκίστικη τακτική που διαπερνούσε ακόμη ένα τμήμα των στενών συνεργατών του, αλλά και σημαντικότατο κομμάτι των στελεχών αλλά και της εκλογικής βάσης της ΝΔ.
Το θέαμα Μπαλτάκου, που συνομιλεί με τον χρυσαυγίτη υπόδικο βουλευτή, κάτω από ένα πλήθος εικονίσματα, με ύφος και γλώσσα υποκόσμου, δεν μπορεί να ήταν άγνωστο στους παροικούντες τη Βουλή και το Μαξίμου. Ο θεοσεβούμενος επισκέπτης του Αγίου Ορους, που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, δεν αποτελεί δυστυχώς μια μεμονωμένη περίπτωση στους κόλπους της ΝΔ. Εκκολάφθηκε κι αυτός μαζί με αρκετούς ακόμη, κατά τη διάρκεια που κυριαρχούσε στην πολιτική της η αγοραία αντιμνημονιακή και εθνικοπατριωτική ρητορική.
Είναι φυσιολογικό και θεμιτό η αντιπολίτευση να προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί πολιτικά την υπόθεση Μπαλτάκου. Μέχρις ενός σημείου όμως. Δεν μπορεί να κάνει σημαία τους εκβιαστές υποδίκους χρυσαυγίτες και τα επιχειρήματά τους. Να αποδέχεται άκριτα ως σκευωρία τις διώξεις τους, όταν μάλιστα αποδέχονται τα πορίσματα των ερευνών της Δικαιοσύνης και υπερψηφίζουν την άρση ασυλίας τους. Οι νεοναζί δεν μπορούν να γίνουν ούτε τιμητές ούτε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής, όποιες διαφωνίες και διαφορές κι αν υπάρχουν ανάμεσα στα κόμματα του συνταγματικού τόξου.
Και για να μην ξεχνιόμαστε. Ο κ. Μπαλτάκος και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι του στον χώρο της ΝΔ δεν είναι οι μόνοι ακροδεξιοί που ξέρουμε στο πολιτικό μας σύστημα. Καλό είναι να το θυμούνται όσοι φιλοδοξούν να κυβερνήσουν ακόμη και με εφεδρείες ψεκασμένων…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
