Ένας τρίτος παρατηρητής των εθνικών μας υποθέσεων θα είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό παρακολουθώντας τις μακρές διαβουλεύσεις των κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης στις παρούσες κρίσιμες συνθήκες. Και αυτό γιατί θα έβλεπε το καράβι μισοβυθισμένο και στην πλώρη του καπεταναίοι να φιλονικούν για την πορεία του και τα αξιώματα του άτυχου πληρώματος. Κακά τα ψέματα η εικόνα της ελληνικής πολιτικής δεν είναι η καλύτερη.
Όλοι υποτίθεται θέλουν κυβέρνηση μακράς πνοής, αλλά ο καθένας αντιμετωπίζει με ξεχωριστό τρόπο τη συμμετοχή του σ’ αυτή.Ο κ.Βενιζέλος ταλαντεύεται αν θα πρέπει να συμμετάσχουν βουλευτές και πρώην υπουργοί και κατατείνει στην προώθηση πολιτικά άχρωμων τεχνοκρατών, συγκρουόμενος με στελέχη του κόμματός του που υποστηρίζουν ότι στη μάχη σωτηρίας της χώρας απαιτείται η επιστράτευση των καλύτερων. Αντιστοίχως ο κ.Κουβέλης παρ’ότι κέρδισε ότι κέρδισε υποσχόμενος ότι θα κάνει τα πάντα για τον σχηματισμό κυβέρνησης, επιλέγει τώρα την ελάχιστη συμμετοχή και τη μικρότερη δυνατή φθορά.
Μένει ο κ.Σαμαράς ο οποίος για την ώρα αναμένει τη συμμετοχή των άλλων ,αλλά οφείλει κι αυτός να υπερβεί τις κομματικές δεσμεύσεις και να επιλέξει όντως τους αξιότερους που διαθέτει η παράταξή του αν πραγματικά επιθυμεί η κυβέρνησή του να είναι μακράς πνοής και απολύτως αποτελεσματική. Με άλλα λόγια οι συνθήκες δεν επιτρέπουν μικροπολιτικές επιλογές και παιγνιδάκια. Το καράβι δεν μπορεί να βουλιάζει και εμείς να τραγουδάμε…
