Ολόκληρος ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει εσχάτως μεταξύ των σκληροπυρηνικών και των μετριοπαθών στην Ν.Δ. συμπυκνώνεται στον πολιτικό λόγο του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη.
Ο δικηγόρος και πολιτικός φίλος του κ. Αντώνη Σαμαρά, έχει κατορθώσει να διχάσει την αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί με τις απόψεις του εκφράζει μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης που βαρέθηκε τους πολιτικούς με την δήθεν ευπρέπεια και τον ψεύτικο πολιτισμό τους, την ξύλινη γλώσσα τους και την απερίγραπτη ικανότητά τους να λένε ψέματα.
Αλλά από την άλλη πλευρά, όποιος ασκεί κριτική, θα πρέπει να το κάνει εντός ορισμένων πλαισίων κοσμιότητας και θα πρέπει να μην υπάρχει αμφιβολία ότι με τα όσα λέει, δεν εξυπηρετεί συγκεκριμένα προσωπικά του ή κομματικά συμφέροντα.
Όταν ο κ. Κρανιδιώτης μιλάει για «νεοφιλελεύθερα τσογλάνια που συμπεριφέρονται ως «Γκρούεζες» του ’50 και συνωμοτούν σε παρακάμαρες» ή θα πρέπει να διευκρινίσει ότι δεν αναφέρεται σε εκλεγμένους βουλευτές, ή θα πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να μιλάει έτσι για πολιτικούς που εξελέγησαν με την ψήφο του λαού στον οποίο ομνύει.
Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται ο ίδιος , θα πρέπει μάλλον να του το επισημάνει η ηγεσία του κόμματος του, το οποίο προφανώς του έχει ήδη υποσχεθεί ότι θα πολιτευθεί.
Κι επειδή προφανώς δεν γνωρίζει καλά την πολιτική, θα πρέπει κάποιος να του πει, ότι αν μιλάει κάποιος για τσογλάνια και δεν τολμά να τα κατονομάσει, τότε και ο ίδιος είναι «τζάμπα μπάγκας». Ή γιαλαντζί ντερβίσης, όπως θα γράφει το δικό του λεξικό πολιτικής συμπεριφοράς…
