O κ. Μάθιου Νίμιτς απεφάνθη προχθές ότι ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε… «σφαγέας των λαών»! Για την περίπτωση αρμόζει η αισώπεια ρήση «ου συ με λοιδορείς αλλ΄ ο τόπος».
Αν ο αμαθής αρνητής του παγκόσμιου και διαχρονικού μεγέθους του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας, δεν θα προέβαινε σε χοντροκομμένη πλαστογράφησή της. Επιφορτισμένος με τη διαχείριση ενός θέματος που έχει στο επίκεντρό του την ιδιοποίηση από τη σκοπιανή νομενκλατούρα ξένης ιστορίας, όφειλε πρωτίστως να εξοικειωθεί με το ιστορικό επιστητό του χώρου.
Αν διαβάζει, του προτείνουμε:
Απ΄ τους αρχαίους:
Αρριανό: Αλεξάνδρου Ανάβασις και Ινδική Πλούταρχο: Αλέξανδρος και περί Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής.
Απ΄ τους συγχρόνους:
S.F.C. Fuller: Τhe Generalship of Αlexander the Great Ν.G.Ι. Ηammond: Τhe Genius of Αlexander the Great.
Οι εγκυρότεροι ιστορικοί του κόσμου αναγνωρίζουν τον καταλυτικό ρόλο του ακατανίκητου Μακεδόνα στην πολεμική, στρατιωτική και πολιτιστική αλλαγή του κόσμου που πραγμάτωσε η δράση του.
«Απ΄ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία, τη νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, τη δοξασμένη ως άλλη δοξάστηκε καμιά, την απαράμιλλη» (Καβάφης) δεν βγήκαμε μοναχά εμείς «Ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας», σφραγίστηκε ο σύμπας κόσμος. Εγινε ο πολιτισμός «κτήμα ες αεί» του πλανήτη. Στον Αρριανό (VΙΙ, 28) αναπαριστάται «εν ανθηρώ έλληνι λόγω» η εκπληκτική προσωπικότητα του Μεγάλου Ανδρός. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τους κατακτητές που οι κάποτε κατακτηθέντες λαοί τούς παραδίδουν στο πυρ το εξώτερον της μνήμης τους, ο Αλέξανδρος αγαπήθηκε τότε και έκτοτε και λατρεύεται ως και σήμερα από αυτούς. Δεν πήγε εκεί ως κατακτητής διά πυρός και σιδήρου. Υπήρξε ο απελευθερωτής τους. Ελευθέρωσε από την κατοχική περσική υπερδύναμη τους μη ιρανικούς λαούς. Ελευθέρωσε και τον ίδιο τον περσικό λαό. Σε όλους χάρισε πολιτισμό και γλώσσα.
Η διατήρηση των βαρβάρων ηγεμόνων, οι βασιλικές τιμές στις αιχμάλωτες μητέρα, σύζυγο και θυγατέρες του ηττημένου Δαρείου, η απουσία ίχνους βίαιης επιβολής στους κατακτημένους δείχνουν ένα πρωτοφανές μεγαλείο ψυχής. Συμπεριφέρθηκε κόντρα στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία, που μόλις έχουν ανακαλύψει διάφοροι σύγχρονοι ακτιβιστές. Ο Αλέξανδρος εφήρμοσε στην πράξη τον αντιρατσισμό.
Το Γκουαντάναμο είναι made in USΑ. Τα τεκταινόμενα στο Ιράκ επίσης. Ο Αλέξανδρος δεν ήξερε από τέτοια. Είχε μάθει από τον πατέρα του ότι στον πόλεμο η στρατιωτική βία δεν είναι το μοναδικό όπλο και σίγουρα δεν είναι το ισχυρότερο. Αμέσως μετά την πρώτη νίκη του στον Γρανικό άρχισε να μεταχειρίζεται τους ηττημένους ως ελευθέρους συμμάχους. Η καλή θέληση των πληθυσμών ήταν γι΄ αυτόν η ηθική βάση της στρατιωτικής ισχύος. Ανεδείχθη μέγας κατακτητής ψυχών. Οι σημερινοί «προληπτικοί πόλεμοι» είναι στον αντίποδα της μεγαλεξανδρικής αντίληψης.
Η στρατηγική ιδιοφυΐα του Αλεξάνδρου είχε ήδη από τότε επινοήσει όσα ο Κλαούζεβιτς στους νεότερους χρόνους συνόψισε: αξία της μέγιστης ενεργητικότητας, συγκέντρωση στο αποφασιστικό σημείο, ταχύτητα των κινήσεων, αιφνιδιασμός, καταδίωξη του εχθρού. Πλήγμα στην υλική βάση της στρατιωτικής ισχύος του εχθρού, όχι με το να την καταστρέψεις, αλλά με το να την καρπωθείς.
Ο υβριστής του Μ. Αλεξάνδρου ανήκει σε κάποιους που κατά τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο «επιδεικνύουν ιστορικά ακάλυπτη και ηθικά ακατανόητη πρόθεση να μειώσουν την προσωπικότητά του». Ο Αμερικανός δεν είναι Ευρωπαίος και θα δυσκολευτεί να καταλάβει τη διαπίστωση του Ρ. Βamm ότι «η αρχαιότητα που από μέσα της γεννήθηκε η Ευρώπη είναι ο κόσμος του Ελληνισμού που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος».
Και σίγουρα θα του είναι αδύνατον να ερμηνεύσει τον λόγο του Αρριανού «ουδέ εμοί έξω του θείου φύναι αν δοκεί ανήρ ουδενί άλλω ανθρώπων εοικώς» (VΙΙ, 30). Δεν πιστεύω δηλαδή ότι ως άνθρωπος ασύγκριτος με οποιονδήποτε άλλον μπορεί να γεννήθηκε δίχως θεία θέληση. Ετσι εξηγείται γιατί είναι πρόθυμος να τον πιστώσει στους σλάβους γείτονές μας, αν και οι πρόγονοί τους έφθασαν στην περιοχή 1.000 χρόνια αργότερα.
Αναλογίζομαι τον σφετερισμό που επιχειρούν τα άσχετα Σκόπια.
Σκέφτομαι πώς θα τον αξιοποιούσαν αν μπορούσαν να του προσδώσουν την ιθαγένειά τους οι Εβραίοι ή οι Τούρκοι.
Αλήθεια, εμείς τι κάνουμε;
Ο κ. Στ. Παπαθεμελής είναι πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης.
