Οι απλουστευτικές παρερμηνείες είναι επικίνδυνες. Παράδειγμα, το αδιέξοδο με το Μακεδονικό: οι εταίροι μας της Ευρώπης είχαν, επί Σαμαρά, δεχτεί ένα κείμενο απόφασης που φαινομενικά ικανοποιούσε τα ελληνικά αιτήματα. Στην πραγματικότητα είχαν προσφέρει ένα κείμενο κοινοτικής αλληλεγγύης με τη σαφέστατη παράλληλη συμβουλή να διαπραγματευτούμε με τους γείτονες. Κρατήσαμε το κείμενο της αλληλεγγύης. Αλλά παρακάμψαμε τη συμβουλή… Και όταν αργότερα μας πρότειναν λύση (Πινέιρο), είπαμε όχι.
Η ίδια αλληλεγγύη εκδηλώθηκε τις προάλλες στο Βουκουρέστι. Πάλι με τη συμβουλή να διαπραγματευτούμε αμέσως με τους γείτονες. Η κυβέρνηση την έχει αποδεχτεί. Αλλά ταυτόχρονα καλλιεργείται από πολλούς κλίμα αρνητικό: τους νικήσαμε, ας υποκύψουν. Οσοι καλλιεργούν αυτό το κλίμα, κάνουν το ίδιο λάθος με τον Σαμαρά.
Αν και θα το ήθελαν οι κοινοτικοί εταίροι «παλαιάς κοπής» δεν έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό όνομά της. Για τους ίδιους λόγους κοινοτικής αλληλεγγύης. Το ως πότε είναι ένα ερώτημα. Η Ρωσία, η Κίνα, η Βουλγαρία και δεκάδες άλλες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, έχουν αναγνωρίσει αυτό το συνταγματικό όνομα χωρίς να σκεφτούν τις ελληνικές αλλεργίες.
Οσοι τα μπερδεύουν αυτά με τις σχέσεις ΗΠΑ – Ρωσίας – Ευρώπης κάνουν συνεπώς λάθος. Δόθηκε στους Ρώσους η ικανοποίηση να καθυστερήσει η ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ γιατί πολλοί Ευρωπαίοι δεν θέλουν μετωπική σύγκρουση με τη Ρωσία που θα είχε και οικονομικές συνέπειες. Σε αυτό ο κ. Μπους όντως απέτυχε. Εξάλλου, ως πρόεδρος τελειώνει. Και μαζί ο τσαμπουκάς του…
Πέτυχε μολοντούτο σε τρία άλλα σημαντικά σημεία: να αποφασίσει η Γαλλία μεγαλύτερη εμπλοκή στο Αφγανιστάν· να αποδεχτούν όλοι την αντιπυραυλική ομπρέλα που τόσο ενδιαφέρει την αμερικανική πολεμική βιομηχανία· να αποφασίσει η πρώην γκωλική Γαλλία την πλήρη επανένταξή της στο αμερικανοδιοικούμενο ΝΑΤΟ. Οπότε και το σχέδιο ευρωπαϊκού «στρατού» αποκτά διαφορετικό αλλά πάντα εξαρτημένο περιεχόμενο, εφόσον (αν προχωρήσει…) στηρίζεται επιπλέον πρώτα στη γαλλοβρετανική συνεργασία και λιγότερο πια στη γαλλογερμανική. Ο κ. Σαρκοζί έχει κάνει μια μεγάλη ατλαντική στροφή την οποία επιβεβαίωσε και στην Ουάσιγκτον και, πιο θεαματικά πολύ πρόσφατα, στο Λονδίνο. Ο πάντα υπαρκτός γαλλογερμανικός άξονας, λιγότερο εγκάρδιος, δεν είναι πια ο μόνος.
Πολλές δυτικές εφημερίδες σχολίασαν σχετικά με το Λονδίνο και τον κ. Σαρκοζί τη θεαματική επίδειξη ομορφιάς και γούστου της κυρίας Κλάρα Μπρούνι. Σε αντίθεση με τη γαλλική αντιπολίτευση δεν πρόσεξαν τους πρωτόγνωρα αμερικανόφιλους λόγους του γάλλου προέδρου. Κακώς!
