ΟΤΑΝ τοποθετήθηκαν, για πρώτη φορά, τα φωτεινά σήματα της Τροχαίας στα αθηναϊκά σταυροδρόμια, το λαϊκό χιούμορ τα βάφτισε «Ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης»: Γρηγόρης, το πράσινο, το «εμπρός» για γρήγορη διάβαση των πεζών – Σταμάτης, το κόκκινο, για στάση και αναμονή τους.
Τα παρατσούκλια αυτά έχουν ξεχαστεί, νομίζω, από καιρό. Ξανάρχονται, όμως, στην επικαιρότητα, «σημειολογικά», χάρη στις άοκνες προσπάθειες των κυβερνώντων μας. Που αναδείχνονται «Γρηγόρηδες» ακάθεκτοι σε «μέτρα» ευμενέστατα για τους κομματικούς εταίρους τους… δυσμενέστατα για τους «ετέρους», τους άλλους, τους αντιπάλους τους… και ολεθριότατα για τους απλούς πολίτες και τον τόπον όλο. Και, ταυτόχρονα, «Σταμάτηδες» αδρανείς και ασάλευτοι σε αποφάσεις απαραίτητες για την επιβίωση των «πληβείων» και της χώρας της ίδιας.
ΔΕΝ ισχυρίζομαι, φυσικά, πως οι τωρινοί άρχοντές μας είναι οι εφευρέτες των πολιτικών Γρηγοροσταμάτηδων. Κάθε άλλο. Είχαν πολλούς και άξιους προδρόμους και δασκάλους. Εδώ κι αλλού, και άλλοτε και πάντα. Στους «Βατράχους» του, ο Αριστοφάνης λέει, με το στόμα του Ευριπίδη:
«Πολίτη αργό στο να ωφελεί την πόλη,
γοργό στο να την βλάφτει, ανοιχτομάτη
για τον εαυτό του και για κείνη στείρο,
τον σιχαίνομαι»
(«Μισώ πολίτην, όστις ωφελείν πάτραν
βραδύς φαίνεται, μεγάλα δε βλάπτειν ταχύς,
και πόριμον αυτώ, τη πόλει δ’ αμήχανον»1).
Ομως, οι παρόντες κυβερνήτες μας κατάφεραν να ξεπεράσουν κάθε «χύτρα ταχύτητας» στον υπερσιτισμό των «παιδιών τους», κάθε ναδίρ υποσιτισμού των «αποπαιδιών», και κάθε ζενίθ θράσους και αναισχυντίας.
KAI όλα αυτά πράττονται και εισπράττονται από ένα κόμμα που κέρδισε τις εκλογές, κραδαίνοντας το ευαγγέλιο της ηθικής και τη ρομφαία της κάθαρσης του δημόσιου βίου, της πάταξης της «διαπλοκής» και τα άλλα γνωστά καταπότια.
Φυσικά, ξέραμε πως «η ηθικολογία είναι το καλύτερο τέχνασμα για να σέρνεις την ανθρωπότητα απ’ τη μύτη», όπως λέει ο Νίτσε. Και περισσότερο απ’ όλους, το ήξεραν οι νεοδημοκράτες αρχιτεχνίτες της ηθικολογίας, που το εκμεταλλεύτηκαν ανενδοίαστα, για να σύρουν τους μισούς Ελληνες προς τις γαλάζιες κάλπες.
Αλλά την ηθικολογία (όπως και τη διαφθορά, καταπώς λέγαμε τις προάλλες: 18.9.05) την παραμονεύει η ανελέητη ειρωνεία. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία, με τα σεμνο-ταπεινά άμφιά της και τα πάναγνα κηρύγματά της, να παραπλάνησε χιλιάδες Ελληνες. Ταυτόχρονα, όμως, δημιουργούσε στους αποπλανημένους υψηλές αξιώσεις και περίλαμπρα πρότυπα: Αξιώσεις, όχι μόνο να τιμωρήσει τους ενόχους, αλλά και – προπάντων – να μην υποπέσει ποτέ η ίδια στις ανηθικότητες και τις ατασθαλίες που είχε στηλιτεύσει με τόση στομφώδη ρητορεία. Και να γίνει πρότυπο της αρετής, της ακεραιότητας, της χρηστότητας, που είχε τόσο λιβανίσει και υποσχεθεί.
Και τι βλέπουμε σήμερα; Την κυβέρνηση των ιεραποστόλων της ηθικής να διαπράττει στη νυοστή δύναμη όλες τις αθλιότητες που είχε κατακεραυνώσει… την παράταξη των ανεπίληπτων «εισαγγελέων» να αριστεύει σε όλα όσα είχε άλλοτε μηδενίσει… το κόμμα των κοσμοδιορθωτών και αδιάφθορων να κορυβαντιά σε κάθε είδος διαφθοράς και να έχει επιδοθεί στο διαγούμισμα του δημόσιου κορβανά και στο «χρυσούν θέρος» (τον χρυσό θερισμό)2 του υστερήματος των υπηκόων της…
«KRIMINALROMAN» (αστυνομικό μυθιστόρημα – για την ακρίβεια, μυθιστόρημα εγκλημάτων) είχε χαρακτηριστεί η ληστρική δραστηριότητα των χιτλερικών, από τα πρώτα χρόνια της εξουσίας τους. Ενα παρόμοιο «ρομάντζο», σε μικρογραφία, λες και διαβάζεις όταν παρακολουθείς το έπος των καταιγιστικών αποκαλύψεων για τα αρίφνητα σκάνδαλα, κομματοκρατίες, ληστοκρατίες, δωροδοκίες, διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τα Σεραφείμ της Ρηγίλλης.
Και η οργή, η εξανάσταση των πολιτών φτάνει στη διαπασών, επειδή (να η ειρωνεία) συγγραφείς και πρωταγωνιστές αυτού του «ρομάντζου» είναι εκείνοι ακριβώς που είχαν καπηλευθεί την πολιτική ηθική και είχαν ευαγγελιστεί ένα κράτος άμωμης εντιμότητας και δικαιοκρισίας.
Γι’ άλλη μια φορά, αποδείχνεται πως οι ηθικολόγοι είναι οι πιο πανούργοι υποκριτές, και οι ηθικολόγοι που αποκτούν εξουσία γίνονται οι πιο αδίστακτοι σφετεριστές και λαφυραγωγοί…
……………………………….
1. «Βάτραχοι», στ. 1.427. Μετάφρ. Θρ. Σταύρου, Εστία. – 2. Πλούταρχος, «Πολιτικά παραγγέλματα», 798C-E.
