ΠΟΣΟ βάσιμη είναι η γνωστή άποψη του Joseph de Maistre (1753-1821) ότι «κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει»; («Toute nation a le gouvernement qu’elle mèrite»)
Φυσικά, το απόφθεγμα αυτό δεν ισχύει στις περιπτώσεις λαών που ζουν κάτω από ένα καθεστώς απολυταρχικό, τυραννικό, δικτατορικό, που τους έχει επιβληθεί με τη βία ή με την «ιστορική συνέχεια» μιας κληρονομικής μοναρχίας. Τα όπλα, ο τρόμος ή η «παράδοση» αναγκάζουν τους λαούς να υποτάζονται και να σωπαίνουν.
Ωστόσο, ακόμα και τότε, οι λαοί δεν είναι πάντα «αθώοι» και ανάξιοι των σατραπικών καθεστώτων – όπως δεν ήταν «αθώα» τα εκατομμύρια Γερμανοί που σεληνιάζονταν ακούγοντας τον Χίτλερ να ρεκάζει πως «θα τους κάνει κυρίαρχους του κόσμου»… τα εκατομμύρια Ιταλοί που γαυριούσαν όταν ο Μουσσολίνι κοκορευόταν πως «θα αναστήσει το ρωμαϊκό Imperium»… τα εκατομμύρια Γιαπωνέζοι που παραληρούσαν όταν ο Χιροχίτο τους έταζε πως θ’ απλώσει την αυτοκρατορία του σε όλη την Ασία και τον Ειρηνικό… H ιμπεριαλιστική, μεσσιανική ρητορία (βοηθημένη από τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες και τα μεγάλα συμφέροντα) ξεσήκωναν την υστερία των μαζών, που στρατεύονταν πασίχαρες στα «οράματα» και τα τάματα των κάθε λογής Φύρερ, Ντούτσε ή αυτοκράτορα-«θεού», πιστεύοντας πως τέτοιος ηγέτης τους αξίζει και του αξίζουν.
ΟΜΩΣ, τα πράγματα αλλάζουν στις δημοκρατίες κάθε είδους, αφού εκεί κυρίαρχος (συνταγματικά, τουλάχιστον) είναι ο λαός που, με την ελεύθερη ψήφο του, παραχωρεί την εξουσία στον A ή B «εκλεκτό» του. Και, άρα, έχει ο ίδιος την ευθύνη για την επιλογή των, κατά τη γνώμη του, «άξιων», που συνακόλουθα του αξίζουν. Και αν αποδειχτεί, τελικά, πως έκανε λάθος επιλογή (όπως έχει γίνει πολλές φορές, εδώ κι αλλού) πληρώνει τουλάχιστον τα δικά του λάθη και όχι τα (ερήμην του) λάθη ή εγκλήματα των «αφεντάδων» του.
Ωστόσο, κι εδώ το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Βέβαια, στις δημοκρατίες η πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία ακολουθεί. Τι γίνεται, όμως, όταν η μειοψηφία είναι ελάχιστα μικρότερη από την πλειοψηφία και, προπάντων, όταν οι απόψεις των «χαμένων» είναι ριζικά αντίθετες με των κερδισμένων»; Οι «νικητές» αξίζουν την κυβέρνηση που διάλεξαν. Οι «νικημένοι», όμως;
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, οι πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ. H πλειοψηφία ψήφισε για Πρόεδρο έναν πολιτικό που (πέρα από κάθε αμφιβολία) έχει διαπράξει όλα σχεδόν τα αδικήματα του Ποινικού, Πολιτικού και Διεθνούς Δικαίου: Απάτες (για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ), διαπλοκές – όπως θα λέγαμε εδώ – με τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες, απρόκλητο πόλεμο («προληπτικό», κατ’ ευφημισμόν) με χιλιάδες θύματα ενόπλους και αμάχους, σπατάλη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, περιφρόνηση του ΟΗΕ, ρήξη με την Ευρώπη, καταστροφές του περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα έκανε ελλειμματικό τον προϋπολογισμό που είχε αφήσει με πλεόνασμα ο Κλίντον, αλαφραίνει τη φορολογία των πλουσίων, καταργεί κονδύλια για κοινωνικές δαπάνες, καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Κι όμως, αυτόν τον «σεσημασμένο» ψήφισαν οι μισοί και πλέον ψηφοφόροι, προκαλώντας την κατάπληξη της διεθνούς κοινής γνώμης, σε σημείο που η αγγλική εφημερίδα «Daily Mirror» κυκλοφόρησε την επομένη των εκλογών με πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο: «Πώς είναι δυνατόν 54.054.087 άνθρωποι να είναι τόσο ΒΛΑΚΕΣ;»
Είναι δυνατόν, επειδή αυτοί οι (παραλείπω το επίθετο) πίστεψαν στη δημαγωγία του Μπους, που είναι ένα άθλιο κράμα θρησκομανίας και ταρτουφικής ηθικολογίας, μεσσιανισμού και σωβινισμού, μεγαλοϊδεατισμού και μισαλλοδοξίας, φονταμεναλιστικού συντηρητισμού και τρομοκράτησης για την ισλαμική τρομοκρατία…
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως «οι δημοκρατίες μεταβάλλονται (σε οχλοκρατίες) κυρίως εξαιτίας της αναισχυντίας των δημαγωγών» («Αι δημοκρατίαι μάλιστα μεταβάλλονται δια την των δημαγωγών ασέλγειαν»1). Αλλά, εδώ, έπεσε έξω. H αναίσχυντη δημαγωγία του Μπους πάει να μεταβάλει την αμερικανική δημοκρατία όχι σε οχλοκρατία αλλά, αντίθετα, σε απολυταρχική ολιγαρχία μιας ομάδας αρχολάγνων πολιτικάντηδων και χρηματολάγνων μεγαλοεπιχειρηματιών. Που, στο όνομα του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», θα κυριαρχούν ανεξέλεγκτοι (καθώς θα έχουν και την πλειοψηφία στο Κογκρέσσο), αδιαφορώντας για διεθνείς και τοπικούς νόμους και δικαιώματα, και ενδιαφερόμενοι μόνο «δια την των αργυρίων απόλαυσιν».
Αυτό το καθεστώς αξίζει σ’ εκείνους που το ψήφισαν. Ομως στα άλλα 56 εκατομμύρια που το μαύρισαν; Σ’ εκείνους που έβλεπαν και βλέπουν πως η αχαλίνωτη πια κυβέρνησή τους θα γίνει τώρα ακόμα πιο αλαζονική, ακόμα πιο άπληστη «χρυσού (κίτρινου ή/και μαύρου) και δυνάμεως»;… πως θα υπερθεματίσει σε καταπίεση και κοινωνική αδικία προς τα μέσα και σε αρπακτικότητα προς τα έξω, αφού θα είναι απόλυτος άρχων όχι μόνο της συμπολιτείας αλλά και του κόσμου όλου;
KAI εδώ βρίσκεται η άλλη μεγάλη πλευρά του θέματος. Οσο κι αν δεν το θέλουμε, αποτελεί γεγονός πως οι ΗΠΑ είναι υπερκυβέρνηση του Πλανήτη μας. Και το ερώτημα: Σ’ αυτόν τον Πλανήτη αξίζει να άγεται και να φέρεται και να απειλείται και να ματώνεται από μια «συνωμοτική υπερσυντηρητική μαφία» (όπως την είπαν), που όχι μόνο δεν την ψήφισε, όχι μόνο δεν την εγκρίνει αλλά και την αποστρέφεται – σύμφωνα με τις όπου Γης προεκλογικές δημοσκοπήσεις;
Πολλοί Αμερικανοί, την παραμονή των εκλογών, έλεγαν στην τηλεόραση πως «αν κερδίσει ο Μπους, αυτοί θα μεταναστεύσουν στον Καναδά ή στην Ευρώπη». Εμείς πού θα μεταναστεύσουμε; Μήπως στα Σκόπια, την καινούργια οδαλίσκη του αμερικανού Πατισάχ;
………………………………
1. Πολιτικά, E,3,1304β, 21
