1. Elton John/ Leon Russell – «The Union» Decca
H απόλυτη ελευθερία στην τέχνη! Εχοντας κερδίσει τα πάντα στην πολύχρονη καριέρα του ο Ελτον Τζον κάνει αυτό που θεωρείται ιδανικό. Δεν αναλώνεται δηλαδή στην διατήρηση της φόρμας που τον καθιέρωσε, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη σημερινή μουσική πραγματικότητα και εφορμά ως έφημος να εξερευνήσει τη μεγάλη αγάπη της ζωής του: τη μουσική. Συμπεθεριάζει με τον μέντορά του Λίον Ράσελ, τον οποίο κυριολεκτικά επαναφέρει στη ζωή και ηχογραφεί ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας. Οχι ότι θα άλλαζε τίποτε, αλλά μαζί του σε αυτό το ταξίδι είναι και οι Μπράιαν Γουίλσον, Νιλ Γιανγκ, Ντον Γουόζ και Μπούκερ Τι. Πέστε το όπως θέλετε, μπλουζ, γκόσπελ, πολύ υψηλών προδιαγραφών ποπ, σημασία έχει ότι τραγούδια όπως τα «Hey Ahab» και «There’s No Tomorrow» είναι σπάνια στις μέρες μας.
2. Gorillaz – «Plastic Beach»
ΕΜΙ
Η επιβεβαίωση. Τουλάχιστον για όσους πίστευαν ότι ο Ντέιμον Αλμπαρν ήταν μακράν η σημαντικότερη μορφή που έβγαλε το περίφημο μπριτποπ κίνημα της δεκαετίας του ’90 στη Βρετανία. Από την πλευρά του θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως επίδειξη δύναμης αφού σε αυτό το τρίτο άλμπουμ του καρτουνίστικου γκρουπ του, κάνει απλώς ο,τι θέλει. Το χιπ χοπ, η ελεκρόνικα, το ροκ και φυσικά η ποπ όπως θα έπρεπε να ακούγονται στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του νέου μιλένιουμ. Την ιδέα γύρω από τη νέα δουλειά εμπνεύστηκε ξαπλωμένος σε μία παραλία και παρατηρώντας πόσο γεμάτο στο πλαστικό ήταν ο χώρος. Στίχοι που αφορούν γενικότερα τη οικολογία αλλά και αιχμές« για την αδυναμία του πολίτη της παγκοσμιοποίησης να υπερασπιστεί το πορτοφόλι του» και την διαφυγή του σε απατηλά όνειρα όπως είναι τα λαχεία και τα τυχερά παιχνίδια. Οι εντυπωσιακές συνεργασίες ξεκινούν από τον Σνουπ Ντογκ, περνούν στον Λου Ριντ και τον Μαρκ Ι. Σμιθ και καταλήγουν στους De La Soul και τον μεγάλο Μπόμπι Γούμακ μεταξύ πολλών άλλων!
3. Paul Weller – «Wake Up Nation» Island Records
Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια! Είναι 52 χρόνων, έχουν περάσει 28 χρόνια από τη διάλυση του θρυλικού συγκροτήματος Jam και 21 από τη διάλυση των εξαιρετικών Style Council. Από τότε κυκλοφορεί τη μία ενδιαφέρουσα μετά την άλλη. Με το «22 Dreams» όμως του 2008 ο Πολ Γουέλερ μπήκε σε μία άλλη στρατόσφαιρα αφού πλέον αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη σύγχρονη μουσική από μόνος του. Και το περυσινό αριστούργημα ήλθε και επιβεβαίωσε αυτήν την άποψη. Με μέσο όρο διάρκειας στα τραγούδια, τα δύο λεπτά και κάτι, υπάρχει μία διάθεση έλλειψης τόσο εθιστική, μέσα από τα τα νεοκλασικά σπαράγματα, τις γκλαμ-ροκ νότες του πιάνου στο «Moonshine», την φάνκι ενορχήστρωση του «Aim High» και την παιχνιδιάρικη σίξτις διάθεση του «Trees».
4. Gil Scott-Heron – «Ι’m Here»
Sony Music
O σπουδαίος ποιητής και τραγουδιστής, σύμβολο της δεκαετίας του ’70 επιστρέφει με νέο άλμπουμ έπειτα από απουσία 16 χρόνων από τη δισκογραφία με πρωτότυπο υλικό και αντιλαμβάνεται κανείς από την αρχή, ότι δισκογραφεί μόνο όταν έχει κάτι να πει. Και ο «νονός» του χιπ χοπ έχει καθώς φαίνεται πολλά να πει με το «I’m Here». Επειτα από μία περίοδο με νομικά προβλήματα που σχετίζονται με τα ναρκωτικά ο αμερικανός δημιουργός με την βοήθεια του παραγωγού Ρίτσαρντ Ράσελ απομακρύνεται από τον τζάζι φανκ ήχο των προηγούμενων άλμπουμ και προσανατολίζεται προς πιο μίνιμαλ ηλεκτρονικά μονοπάτια. Η ποίησή του εξαιρετική όπως ολόκληρο το αποτέλεσμα!
5. The Arcade Fire – «The Suburbs»
Mercury
Μπορεί να μην υπάρχει πλέον εκείνο το ξάφνιασμα της πρώτη φοράς είναι όμως το πιο ώριμο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα το εξαιρετικό καναδικό συγκρότημα και εκείνο που καθώς φαίνεται θα τους κάνει γνωστούς στο μεγάλο κοινό καθώς ο ήχος τους έχει γίνει πιο προσιτός από ποτέ. Εντυπωσίασε ακόμη και με την πορεία του στα τσαρτς αφού βρέθηκε στη Νο1 θέση σε ολόκληρο τον πλανήτη ακόμη και στις ΗΠΑ όπου τέτοιος ήχος δεν είναι και ο πιο συνηθισμένος. Ο Γουίν Μπάτλερ κατεβάζει του τόνους δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία και μέσα από τους υπέροχους όπως πάντα στίχους του, μιλά για τα προάστια όπου μεγάλωσε τόσο αυτός όσο και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος.
6. Kanye West – «My Beautiful Dark Twisted Fantasy»
Universal
Φυσικά και πρόκειται για τη σημαντικότερη μορφή που έχει αναδείξει το χιπ χοπ την τελευταία δεκαετία. Τόσο ικανός και έξυπνος ώστε πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι το είδος που υπηρετεί πνέει τα λοίσθια και η ανανέωση μέσα από άλλες μουσικές είναι αναγκαία. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η πληθώρα καλεσμένων που μόνο για να αναφερθείς σε αυτούς χρειάζεσαι ένα νέο κείμενο. Από τον Jay-Z, τη Ριάνα, τον Τζον Λέτζεντ και την Αλίσια Κιζ μέχρι τον Ελτον Τζον, τον Τζάστιν Βέρνον των Bon Iver και τον Κρις Ροκ ενώ εντυπωσιακά είναι και τα σάμπλερ που χρησιμοποιούνται όπως είναι αυτά των King Crimson και του Τζιλ Σκοτ-Χίρον. Οσο για τα είδη που ακούγονται, με ένα μαγικό τρόπο καλύπτονται σχεδόν τα πάντα!
7. Renee Fleming – «Dark Hope» Mercury Records
Τα στεγανά στην τέχνη ποτέ δεν ήταν του γούστου μου γι αυτό και καλλιτέχνες όπως η Ρενέ Φλέμινγκ πάντοτε με ενθουσίαζαν. Η αμερικανίδα σοπράνο ξάφνιασε τους πάντες πέρυσι αλλάζοντας εντελώς την φωνητική περιοχή που κινείται αλλά και τον τρόπο της αναπνοής της_έτσι ώστε όσοι δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται θα δυσκολευτούν να πιστέψουν ότι πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες του Στράους και όχι για μία κλασική ροκ τραγουδίστρια_ και παρουσίασε ένα από τα πιο όμορφα ροκ άλμπουμ της χρονιάς. Εξαιρετική στο «Endlessly» των Muse με τις κιθάρες να κοντράρουν τα αλλά Φίλιπ Γκλας περάσματα. Επιθετική και διόλου απολογητική στο «Stepping Stone» της Ντάφι, αθώα στο «Mad World» των Tears For Fears, και άκρως λυρική στο «Today» των Jefferson Airplane. Αυτό που μου αρέσει είναι που κάποιες στιγμές ακούγεται διστακτική να «ανοίξει» την χειμαρρώδη και_ κρεμμώδη φωνή της!
8. Kings Of Leon – «Come Around Sundown» Sony Music
Πιστεύω ότι σε αυτό το πέμπτο άλμπουμ τους αν είχαν επιλέξει για παραγωγό τους έναν Μπράιαν Ινο ή ακόμη έναν Danger Mouse τα πράγματα θα είχαν επισπευσθεί: δηλαδή οι νέοι U2 θα είχαν γεννηθεί. Δεν πειράζει όμως, αφού και έτσι «μίλησαν» στα εκατομμύρια των θαυμαστών τους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι Kings Of Leon έχουν τα πάντα ως συγκρότημα: ένα τραγουδιστή με πολύ όμορφη και ιδιαίτερη σέξι ροκ φωνή, ξέρουν να γράφουν τραγούδια που πατάνε στην αμερικανική παράδοση και την ίδια στιγμή γίνονται ύμνοι στα μεγάλα στάδια που τα παρουσιάζουν, έχουν μία σοφιστικέ πλευρά στον ήχο τους, ενώ τέλος σίγουρα το παρουσιαστικό τους έχει βοηθήσει τα μάλα στην επιτυχία τους.
9. The Black Keys – «Brothers» Nonesuch Records
Ενα μεγάλο συγκρότημα που έχει έμπνευση, χιούμορ, καλό γούστο και κυρίως τη δυνατότητα να ηχογραφεί το ένα καλύτερο άλμπουμ μετά το άλλο. Με αυτή την έκτη δισκογραφική του δουλειά επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει τα καλύτερα άλμπουμ να μας έρχονται από το πουθενά. Γκαράζ μπλουζ ροκ γραμμένα με το λιτό τρόπο που μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια και οι White Stripes αλλά και οι Kills. Ενα πραγματικό διαμάντι της σύγχρονης μουσικής
10. Massive Attack – «Heligoland» / Tricky – «Mixed Race» EMI
Η σκηνή του Μπρίστολ ή αλλιώς οι αρχιερείς του τριπ χοπ ξαναχτύπησαν. Οι πρώτοι για να μας υπενθυμήσουν ότι μιλούν μόνο όταν έχουν κάτι σπουδαίο να πουν και ο δεύτερος προκειμένου να πείσει τους πιο δύσπιστους ότι η καριέρα του δεν αρχίζει και τελειώνει στο «Maxinquaye». Ωραίοι ήχοι, όμορφες και έξυπνες συνεργασίες και κυρίως συγκλονιστικά τραγούδια. Τόσο το «Paradise Circus» των πρώτων με την Χόουπ Σάντοβαλ όσο και το «Hakim» του δεύτερου αποτελούν λόγο για να αποκτήσει κανείς τα δύο άλμπουμ.
Oι επανεκδόσεις της χρονιάς
1. David Βowie- «Station to Station» (Super Deluxe Βox Set 5CD, DVD & 3 Vinyl)
ΕΜΙ
Μια άκρως απολαυστική επανέκδοση ενός από τα καλύτερα άλμπουμ του Ντέιβιντ Μπάουι, αλλά και όλων των εποχών. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί κάτι που να λείπει από εδώ: βινύλια, CD, DVD, βιβλίο, φωτογραφίες, πόστερ…
2. Medeski Martin & Wood – «Radiolarians: The Evolutionary Set» (5cd-1dvd-2 βινύλια)
Universal
Το νέο μεγαλεπήβολο έργο του εξαιρετικού αμερικανικού τρίο Medeski, Martin & Wood είναι κι εκείνο που τους τοποθετεί πλέον σε μία άλλη σφαίρα, αυτή των εκλεκτών της τζαζ. Πρόκειται ουσιαστικά για τα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το τελευταίο διάστημα και στα οποία έδωσαν το όνομα των αμοιβαδοειδών πρωτόζωων. Η τέλεια «χημεία» της βιολογίας με τη μουσική. 3. Billie Holiday – «The Complete Commodore/Decca Masters» (3cd)
Verve
Ο λόγος που υπέγραψε το 1939 η Μπίλι Χόλιντεϊ με την Commodore ήταν γιατί ήθελε πάση θυσία να ηχογραφήσει το τραγούδι «Strange Fruit». Τα υπόλοιπα 51 τραγούδια που περιέχει αυτή εξαιρετική κασετίνα ηχογραφήθηκαν το διάστημα 1944-1950 που επέστρεψε στην εταιρία, στην καλύτερη φάση της καριέρας της. «Fine And Mellow», «Lover Man» και «My Man» μόνο τρία από αυτά.
4. Ravi Shankar – «The Master»
Deutsche Grammophon
Με αφορμή τα 90χρονα του σπουδαίου ινδού μουσικού και συνθέτη το γερμανικό κλασικό label κυκλοφορεί σε μία πολυτελή έκδοση τα τρία άλμπουμ που ηχογράφησε το διάστημα 1978-1981. Οπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Τζορτζ Χάρισον ο Σανκάρ ήταν «Ο νονός της Ευρωπαϊκής Μουσικής» ενώ ο Γεχούντι Μενουχίν πως «η ιδιοφυία του και η ανθρωπιά του μπορούν να συγκριθούν μόνο με του Μότσαρτ».
5. The Cure – «Disintegration» (Deluxe Edition 3 cd)
Universal
Eνα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα στην ιστορία της μουσικής, όπου αποδεικνύεται περίτρανα ότι μπορεί μπορεί να υπάρξει εμπορική αποδοχή σε έναν δημιουργό που δεν παρέκκλινε στο ελάχιστο στην πολύχρονη καριέρα του και ο οποίος απλώς βρήκε τρόπους να «περάσει» το έργο του στο ευρύτερο ακροατήριο. Τα «Love Song», «Lullaby» και «Fascination Street» αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Και πέντε ενδιαφέροντα τζαζ άλμπουμ
1. Keith Jarrett/ Charlie Haden – «Jasmine»
ECM
Τα δύο «ιερά τέρατα» της σύγχρονης τζαζ και πάλι μαζί και όμως ο ήχος τους δεν παρουσιάζει το παραμικρό σημάδι κόπωσης. Τόσο ο Τζάρετ στο πιάνο όσο και ο Χέιντεν στο μπάσο καταφέρνουν όπως μόνο οι καλοί μουσικοί μπορούν, να αγγίξουν την καρδιά αυτών των κλασικών τραγουδιών όπως είναι το «Where Can I Go Without You» της Πέγκι Λι ή το «Don’t Ever Leave Me» των Κερν/Χάμερσταϊν.
2.The Nigel Kennedy Quintet – «Shhh!»
ΕΜΙ
Στο νέο εξαιρετικό άλμπουμ του και πάλι το κουιντέτο του με πολωνούς μουσικούς ο κορυφαίος κλασσικός βιολονίστας είναι στιγμές που θυμίζει την υπέροχη Mahavishnu Orchestra του Τζον Μακ Λάφλιν με την οργασμική κορύφωση που χαρακτηρίζει τα περισσότερα κομμάτια και τον τζαζ-ροκ προσανατολισμό του.
3. Herbie Hancock – «The Imagine Project»
Sony Music
O Χέρμπι Χάνκοκ επιστρέφει στα 70 του με την πιο φιλόδοξη δουλειά της καριέρας του, όπου διασκευάζει κάποια πολύ γνωστά τραγούδια στην λογική του «Imagine» του Τζον Λένον, όπως τα «Don’t Give Up» του Πίτερ Γκάμπριελ ή το «The Times, They Are A’ Changin’» του Μπομπ Ντύλαν με τη συμμετοχή δεκάδων μουσικών όλων των ειδών, όπως είναι η Πινκ, ο Τζεφ Μπεκ, η Ούμου Σάγκαρε, ο Τζον Λέτζεντ, η Ιντια Αρι, ο Βίνι Κολαγιούτα, ο Λάρι Γκόλντινγκς, ο Μάρκους Μίλερ, ο Κ’ Νaan, οι Los Lobos, ο Ντέιβ Μάθιους, ο Τζέιμς Μόρισον, η Τσάκα Καν και ο Γουέιν Σόρτερ για να ονομάσουμε κάποιους.
4. Thomas Quasthoff – «Tell It Like It Is»
Deutsche Grammophon
Ο πιο εμπορικός σύγχρονος μπασοβαρύτονος της Deutsche Grammophon αφήνει στην άκρη τα αγαπημένα του λίντερ για μία ακόμη φορά μετά το «The Jazz Album» προκειμένου να ασχοληθεί με το ποπ τραγούδι. Από το «I Can’t Stand The Rain» της Αν Πιμπλς,στο «Kissing My Love» του Μπιλ Γουίδερς στο «Georgia On My Mind» ο Κβάστχοφ πραγματικά κάνει θαύματα και η φωνή μοιάζει φτιαγμένη για αυτά τα τραγούδια.
5. Charlie Haden – «Sophisticated Ladies»
Universal
Για μία ακόμη φορά με το περίφημο Quartet West με τον ίδιο φυσικά στο μπάσο αλλά και με τη χρήση ορχήστρας εγχόρδων επιστρέφει αρκετές δεκαετίες πίσω και δανειζόμενος το εκπληκτικό «Sophisticated Lady» του Ντιουκ Ελινγκτον φτιάχνει ένα ταμπλό όπου παρελαύνουν μερικές από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες των ημερών μας όπως είναι η Μέλοντι Γκαρντό, η Νόρα Τζόουνς, η Κασάντρα Γουίλσον, η Ρουθ Κάμερον, η Νταϊάνα Κραλ αλλά και η Ρενέ Φλέμινγκ.
