Ξεκίνησε να εργάζεται ως νοσηλεύτρια, διορισμένη στο ΚΑΤ, αλλά παραιτήθηκε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν άντεχε μια καθημερινότητα με τόσο πολύ πόνο γύρω της. Ισως γιατί όλα τα παίρνει πολύ προσωπικά και συγχρόνως θέλει να διαφυλάξει τις ευαισθησίες της. Νέα, ωραία και ταλαντούχα, η Ζέτα Δούκα είναι κυρίως ένας άνθρωπος που σκέφτεται, που ανησυχεί, που αγαπά την τέχνη, ενώ σε εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την ελληνική γλώσσα, κυρίως όσον αφορά την αναζήτηση της ακρίβειας του νοήματος σε ό,τι λέει. «Μεγάλωσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, μια που η γιαγιά μου είχε σχολή χορού και πιάνου» λέει και θυμίζει ότι ήθελε να γίνει βιολόγος αλλά φοίτησε στη Νοσηλευτική, έκανε παράλληλα σπουδές στον χορό και στο πιάνο και ως τα είκοσι δύο της ασχολήθηκε με αυτά. Στο θέατρο όμως «βρήκα τελικά το έναυσμα για να κάνω κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ.Πιθανότατα είναι ο χώρος όπου θα παραμείνω ως το τέλος.Ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά είσαι.Πολύ συχνά αναρωτιέμαι γιατί κάνω κάτι και μακάρι να συνεχίσω.Ζούμε σε μια χώρα που με στενοχωρεί όλο και παραπάνω.Αυτό που θέλω είναι να εξελίσσω αυτό που είμαι και αυτό που μου αρέσει να κάνω».

Μοιρασμένη ανάμεσα στο θέατρο και στην τηλεόραση, η Ζέτα Δούκα βρίσκεται σε μια πολύ καλή της στιγμή: η σεζόν που κλείνει περιείχε τη συμμετοχή της για δεύτερη χρονιά στον «Λάκη τον γλυκούλη», ενώ το πέρασμά της από την τηλεοπτική σειρά «4», στον ρόλο μιας τρανσέξουαλ, εντυπωσίασε θετικά: «Στην τηλεόραση κυνηγάω να κάνω διαφορετικά πράγματα, ακόμη και με μεγάλο ρίσκο. Είναι όμως δικές μου οι επιλογές. Ηθοποιός όμως έγινα για να υπάρχω στη σκηνή.Και πιστεύω πως ό,τι καλείσαι να κάνεις πρέπει να το υπηρετείς με ευσέβεια και ευλάβεια και να δίνεις το 100% του εαυτού σου». Για να κάνεις καριέρα; «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καριέρα, υπάρχει πορεία- γιατί ζω από τη δουλειά μου και δεν έχω τη δυνατότητα να πω ότι για ένα χρονικό διάστημα δεν θα κάνω τίποτα».

Από την 1η Ιουνίου η ηθοποιός θα υπο δύεται τη Χάρπερ στο έργο του Τόνι Κούσνερ «Αγγελοι στην Αμερική» που σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης σε μια «διαφορετικής ατμόσφαιρας» δουλειά για τη Ζέτα Δούκα: μεγάλο σύγχρονο έργο, μεγάλος χώρος, θίασος με ηθοποιούς διαφορετικών γενεών και ένας σκηνοθέτης με τον οποίο ήθελε πολύ να συνεργαστεί γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, «ο Μαστοράκης έχει ίσως την ίδια δίψα που είχε και μικρός για να μάθει και να εξελίξει τα θέματα».

Η Χάρπερ (σύζυγος του Τζο Πιτ, ο οποίος αρνείται να παραδεχθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος, ενώ και οι δυο τους είναι μορμόνοι) «είναι μια διανοητικά διαταραγμένη αγοραφοβική γυναίκαπου έχει υποστεί συγκεκαλυμμένη βία στο παρελθόν από το οικογενειακό της περιβάλλον. Σεξουαλικά καταπιεσμένη και στερημένη, είναι έξυπνη, σχεδόν προφητική… Σαν μια Κασσάνδρα που λέει αλήθειες και προλέγειχωρίς να την ακούει κανείς. Για να ησυχάσει τους δαίμονές τηςπαίρνει βάλιουμ.Κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασίωσηχωρίς να ξέρει τι προτιμά.Γυναίκα θύμα,με βαθιά καλοσύνη και αγάπη μέσα της,σε άλλες συνθήκες θα ήταν εξαιρετική… Γεμάτο μεγάλα νοήματα, το έργοεπιτρέπει σε έναν διαβασμένο στη ζωή θεατήνα καταλάβει τόσο πολλά που ίσως να αλλάξει και τον τρόπο σκέψης του.Συγκινητικό και ανθρώπινο, είναι ένα έργο που πονάει…» κοινό και ηθοποιούς, προσθέτει.

Διόλου εγκλωβισμένη στην εξωτερική της εικόνα, η 35χρονη σήμερα ηθοποιός ψάχνει και ψάχνεται: νιώθει ότι αυτή η παράσταση θα την πάει παραπέρα- γι΄ αυτό και επιλέγει με μεγάλη προσοχή τα επόμενα βήματά της. «Οι ρόλοι που με ταρακουνούν είναι των βασανισμένων ανθρώπων.Τους καταλαβαίνω και νομίζω ότι τους αποδίδω καλύτερα…Είμαι όμως ιδιαίτερα ευαίσθητη στον ανθρώπινο πόνο,γι΄ αυτό και προσπαθώ να μη βουτάω επί μακρόν στον πόνο του άλλου.Γιατί δύσκολα βγαίνω…». Η πρωτοβουλία της άλλωστε να δημιουργήσει το εξειδικευμένο στις διατροφικές διαταραχές Κέντρο Ημέρας «Ανάσα» ξεκινά από την προσωπική της περιπέτεια- ανορεξική αρχικά και βουλιμική στη συνέχεια- και την εσωτερική της ανάγκη να βοηθήσει τους γύρω της. «Πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει μέσα του πολλά μικρά ή μεγαλύτερα ανθρωπάκια με άλλες ιδιότητες και άλλες ανάγκες το καθένα.Κάπου εκεί ψάχνω να βρω την ισορροπία μου» καταλήγει.

Το έργο του Τόνι Κούσνερ «Αγγελοι στην Αμερική», σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα και σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη,θα παίζεται από την 1η Ιουνίου ως και τις 7.6.2010 στην Πειραιώς 260 (Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.