Στη βροχερή Αθήνα του 2020 ο τραγουδοποιόςΦοίβος Δεληβοριάςπροσγειώνεται σε μια ταράτσα και συναντά τη Μαριλένα Αστραπέλλου σε μια συζήτηση για τη ζωή στον πλανήτη Αρη, την πρωθυπουργό Τζούλια και τις παλιές, αξέχαστες εποχές της Ελλάδας του ΔΝΤ, όταν εκείνος έβγαζε έναν νέο δίσκο. O Γεράσιμος Δομένικος φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε τη συνάντηση.
Δείτε το βίντεο της συνέντευξης του Φοίβου Δεληβοριά
Εξι Οκτωβρίου 2020
Ο Φοίβος Δεληβοριάς πετάει πάνω από τη βροχερή Αθήνα, όχι οριζοντίως, όπως έκανε πολλά πολλά χρόνια πριν ο Νίκος Πιλάβιος στον «Παραμυθά», αλλά καθέτως και ευθυτενώς, κρατώντας την ομπρέλα του, όπως έκανε πολλά πολλά χρόνια πριν η Μαίρη Πόπινς. Ο θαυματοποιός-τραγουδοποιός προσγειώνεται με άψογο στυλ και μεγάλη άνεση στην ταράτσα του Bios και κατεβαίνει στον στεγασμένο χώρο για την προγραμματισμένη συνάντησή μας. Είναι ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας – γιλέκο, φαρδιά γραβάτα και κολλαριστό πουκάμισο με διπλές μανσέτες με επίχρυσα μανικετόκουμπα. Ενας κακεντρεχής θα έλεγε ότι νεανίζει, πατημένα 47, η αλήθεια είναι ότι έτσι ντύνεται πλέον ως επί το πλείστον η πιτσιρικαρία. Και ας μη φοράει σακάκι με μαντιλάκι στο πέτο, «με ενοχλεί όταν πετάω με ομπρέλα» νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. «Εκκεντρικότητες καλλιτεχνών» σκέφτομαι τρώγοντας τα μοριακά μπατόν σαλέ μου και, αφού τον αφήσω από αβρότητα να περιεργαστεί το πικάπ του μαγαζιού (μοιάζει με αναλογικό, αλλά ενεργοποιείται μόνο όταν το κοιτάς επίμονα) ξεκινάμε τη συζήτησή μας, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν λείπουν και οι νοσταλγικές αναφορές στο 2010, χρονιά όπου η Ελλάδα, στενάζοντας, γυρνούσε την περιβόητη νέα σελίδα στην Ιστορία της…
Θυμάμαι ότι σε ένα τραγούδι σου, από το άλμπουμ «Ο αόρατος άνθρωπος» που πρωτοκυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2010, έλεγες ότι δεν υπάρχει ζωή στον Αρη…
«Ε, τι να κάνουμε, δεν μπορεί κάθε προφητεία που σου έρχεται στις 3.00 το πρωί μπροστά σε ένα πιάνο να βγαίνει και σωστή. Ποιος, άλλωστε, θα μπορούσε να προβλέψει ότι οι κάτοικοι του Αρη θα ήταν τελικά σωσίες των γήινων στα 80s, με χαίτη, κοστούμια με γυρισμένα μανίκια, βάτες και περμανάντ; Τόσα χρόνια επιστημονικής φαντασίας, τόσο ξόδεμα μελάνης από τον Μπράντμπερι και τον Ασίμοφ, για να γυρίσουμε ακόμη μία φορά στους Wham! και στην Μπόνι Τάιλερ. Δύο πράγματα με συγκίνησαν ιδιαίτερα, ωστόσο, σε αυτήν την Ιστορία: η ελληνόφωνη μειονότητα, οι Γαρδ-Ελ με τα μηχανάκια και τους πειρατικούς ραδιοσταθμούς και η αποκάλυψη ότι ο Σπορτ Μπίλι υπήρξε πραγματικά, έζησε μια ηρωική ζωή και πέθανε περίπου την εποχή όπου γεννήθηκα εγώ. Χθες έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ για τη ζωή του στο Mars TV».
Ανακοινώθηκε το soldout της συναυλίας σου στο Πεκίνο για τους ομογενείς της Κίνας. Ακολουθούν Ινδία, Βραζιλία και το διαχρονικό Βούπερταλ στη Γερμανία. Σε έχουν χαρακτηρίσει τροβαδούρο του έλληνα οικονομικού μετανάστη. Το περίμενες ποτέ να πάρει τέτοια τροπή η καριέρα σου;
«Σε αυτό το σημείο πρέπει να ευχαριστήσω τον DjShadow ο οποίος, με τη μείξη του τραγουδιού μου “Στις φάμπρικες της Γερμανίας Revisited”, με έκανε γνωστό στους ομογενείς. Πάντα οι Ελληνες ακούν ευλαβικά τις προτάσεις της ευρωπαϊκής αβανγκάρντ. Αν δεν είχε επισημάνει το τραγούδι μου, το πιθανότερο είναι να έπαιζα ακόμη στο Ηρώδειο. Και αυτό δεν είναι μπηχτή για τον κύριο Κυριακού, που το αγόρασε προ μηνός. Μακάρι να πάει καλά, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει;».
Εσένα πώς και δεν σε τράβηξε κοντά της η ξενιτιά;
«Θα με πεις παραδοσιοκεντρικό, αλλά το πρώτο πράγμα που μου λείπει όταν μένω πολύ καιρό έξω είναι το φαγητό μας. Πού να βρω έξω σούσι και παέγια;».
Πώς κρίνεις τη συζήτηση για τη θεσμοθέτηση του νεποτισμού ως προϋπόθεση για να πολιτεύεται κάποιος στην Ελλάδα;
«Παρ’ ότι θεωρώ και εγώ σωστό (το έλεγε και ο Τζίμης Πανούσης στην εποχή μου) να γίνει και επίσημα το πολίτευμά μας “κληρονομική δημοκρατία”, πιστεύω ότι θα ήταν ακόμη καλύτερο να μπορούσαμε να περιορίσουμε τις δυνατότητες διακυβέρνησης μόνο σε τρεις οικογένειες. Εχω να προτείνω μάλιστα και συγκεκριμένες τρεις: τους Καραμανλήδες, τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες. Δεν ξέρω πώς μου ήρθαν οι συγκεκριμένοι, αλλά πιστεύω ότι είναι άφθαρτοι, έντιμοι και δουλεύουν πολύ σκληρά στα εκτός πολιτικής επαγγέλματά τους. Ξέρω όμως ότι αυτό που λέω δεν θα γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Σιγά μη δεχτεί ο Ελληνας να κυβερνηθεί από τρεις οικογένειες!».
Αλήθεια, εσύ γιατί δεν έχεις κατέβει βουλευτής ως τώρα; Δεν σε ενδιαφέρει η πολιτική;
«Εμένα δεν με ενδιαφέρει το βουλευτιλίκι, γιατί μπορώ εκτός Βουλής να λέω ξεκάθαρα τη γνώμη μου για τα κακώς κείμενα. Ας πούμε, δεν συμφωνώ καθόλου με την επιλογή της πρωθυπουργού Τζούλιας Αλεξανδράτου να βάλει στη θέση του υπουργού Πολιτισμού έναν πολιτικό. Για τους πολιτικούς υπάρχει το δελτίο του Star, να τους βλέπω εκεί κάθε μέρα το καταλαβαίνω, αλλά και στη Βουλή; Χάθηκαν μια Λαμπίρη, μια Μπάστα, ένας Ψινάκης, βρε αδερφέ;».
Πήρες ποτέ μέρος στις ομάδες αγανακτισμένων πολιτών που αποφάσισαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να απαγορεύσουν σε καλλιτέχνες να προσβάλλουν την αισθητική αυτού του τόπου; Λέγεται ότι οργανωμένο αντάρτικο τους φορτώνει σε πλοίο και τους στέλνει όλους σε ένα «Νησί»…
«Φυσικά και δεν συμμετέχω σε αυτές τις ομάδες. Κακοποιούν και προπηλακίζουν τους λαϊκοπόπ και τους σκυλάδες και δεν κάνουν τίποτε στους “έντεχνους” και στους “κυρίαρχους εναλλακτικούς”. Δεν το βρίσκεις υποκριτικό; Aν τώρα με το “Νησί” εννοείς τη φωτογραφία του βασανισμένου ποπ σταρ των 00s που κυκλοφόρησε στις εφημερίδες, φυσικά και δεν προσυπογράφω. Ποιος αρρωστημένος εγκέφαλος σκέφτηκε να τον βάλουν να ακούσει όλη την προσωπική δισκογραφία του σε ringtones;».
Σε ικανοποιεί ο ήχος του 2020;
«Μου αρέσει πολύ ο μονοφωνικός ήχος, ναι. Δεν τα πάω και τόσο καλά με τα νέα μουσικά ρεύματα (τις καντάδες, τις μαντολινάτες και τα βαλσάκια), αλλά με παρηγορεί που νεότεροι μουσικοί έχουν καταφέρει να εντάξουν στον ήχο τους κάτι από τον ήχο της Μπρίτνεϊ, των ’NSync και όλων εκείνων των αξεπέραστων και ασυμβίβαστων θρύλων του παρελθόντος».
Θυμάσαι κάποτε που «η πειρατεία σκότωνε τη μουσική»;
«Ναι, αλλά μόλις άρχισαν οι μουσικοί να κλέβουν iPhones, να οδηγούν αυτοκίνητα αγνώστων και να εισβάλλουν απρόσκλητοι σε οικογενειακά τραπέζια, ξεκίνησαν κινητοποιήσεις για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων. Ενας ξάδερφός μου έπεσε τρεις φορές θύμα κλοπής από τη Δέσποινα Βανδή».
Περίμενες να επηρεάζει με αυτόν τον τρόπο την τέχνη η γιγάντωση των κοινωνικών δικτύων;
«Η αλήθεια είναι ότι, έπειτα από 16 χρόνια Facebook, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και έτσι λένε μόνο ευγενικά λόγια για τα έργα τέχνης των άλλων. Οπότε, τι άλλο θέλουμε; Η τέχνη πλέον παράγει μόνο αριστουργήματα. Ολες οι ταινίες που βγαίνουν είναι στις 250 καλύτερες όλων των εποχών στο imdb».
Εχεις ακούσει κάτι για την παρασκευή εμβολίου κατά της μνησικακίας, της μισαλλοδοξίας και του κακού γούστου;
«Ακουσα ότι εμβολίασαν με αυτό έναν μνησίκακο, μισαλλόδοξο και κακόγουστο ιδιωτικό υπάλληλο στην Αμερική, αλλά αυτός απλώς αδυνάτισε…».
Τι λες, έχει απομείνει κάποιο μυστήριο στον έρωτα ή μας τα εξήγησαν όλα οι επιστήμονες;
«Πάντα κάτι θα μας εκπλήσσει και θα μας γοητεύει. Προχθές πήγα στον γάμο του ανιψιού μου. Παντρεύτηκε την πρώτη του συσκευή βιντεογκέιμ. Αλλοι στην ηλικία του άλλαξαν πολλές, αλλά αυτός εκεί, πιστός. Ποιος θα το έλεγε ότι εν έτει 2020 θα ήμασταν ακόμη τόσο ρομαντικοί;».
Πώς βλέπεις τη νευρωτική γενιά μας που τόσο καλά είχες σκιαγραφήσει στον δίσκο που κυκλοφόρησε το 2010; Μπορεί πλέον να ερωτεύεται ή ακόμη παιδεύεται;
«Από τότε που καθιερώθηκε και νομικά ο γάμος με τον εαυτό σου, η γενιά μας είναι ευτυχισμένη. Μπορείς πλέον να ταλαιπωρήσεις 200 καλεσμένους κάνοντας μόνος σου γαμήλια δεξίωση. Δεν πάνε, βέβαια, όλοι αυτοί οι γάμοι καλά. Μια παλιά γνωστή μου χώρισε από τον εαυτό της, επειδή έκανε ακριβώς ό,τι άρεσε και σε αυτήν, οπότε πολύ γρήγορα χάθηκε το μυστήριο. Ενώ μια άλλη, που στέλνει μηνύματα στο κινητό της και μετά δεν τα απαντάει ποτέ, είναι ακόμη τρελά ερωτευμένη».
Αλήθεια, τι ήταν αυτό που σε έκανε να έχεις «αμήχανο βήμα» δέκα χρόνια πριν;
«Το ότι είχα ερωτευτεί πολύ έναν άλλον άνθρωπο. Μια κοπέλα. Ηταν η φάση έτσι τότε. Υπήρχε κάποιος που όταν ήταν κοντά σου τα έχανες, μπερδευόσουν, ήσουν ανασφαλής και ένιωθες μόνος σου, κανένα από τα ταλέντα σου δεν ανθούσε μπροστά του. Και μόνο αν αγαπούσες ο ίδιος την αμηχανία σου, συγκινούνταν και εκείνος. Πλήττω, όμως, όταν μιλάω για εκείνη την εποχή. Σε λίγο θα μιλήσουμε και για το ΔΝΤ…».
Και δύο αγαπημένες δημοσιογραφικές ερωτήσεις: Τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό και πώς βλέπεις τον εαυτό σου έπειτα από δέκα χρόνια;
«Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω έναν δίσκο που θα λέγεται “Το κύκνειο άσμα μου”. Εκανα το λάθος και φόρτωσα το application στο οποίο βλέπεις τον εαυτό σου έπειτα από μία διετία. Και δεν έδειχνε τίποτε».
Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, τεύχος 522, σελ. 68-72, 17/10/2010.
