Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από την τρομοκρατική επίθεση εναντίον των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης, που συγκλόνισε όλον τον κόσμο και προκάλεσε κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τον αμερικανικό λαό, ακριβώς όπως συνέβη τις ημέρες αυτές με τα αθώα παιδάκια του τραγικού σχολείου στην Οσετία. Από το Μανχάταν στο Μπεσλάν το φαινόμενο της τρομοκρατίας, παρά τις διακηρύξεις αυτών που υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει να μας σώσουν από αυτήν, έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι έτσι όπως διεξάγεται τώρα η αντιτρομοκρατική εκστρατεία μόνο την τρομοκρατία δεν καταστέλλει.
Το χάος στο Ιράκ, οι καθημερινές αιματηρές επιθέσεις, ο νεκροί αμερικανοί στρατιώτες που ξεπερνούν ήδη τους χίλιους, αλλά και η επανεμφάνιση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν που ελέγχουν σχεδόν ολόκληρη τη χώρα πλην της περιοχής της Καμπούλ, όλα αυτά μιλούν από μόνα τους και δείχνουν ότι, αν δεν αναζητηθούν και δεν αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά τα αίτια που γεννούν την τρομοκρατία, το φαινόμενο θα εξαπλώνεται συνεχώς. H επιλογή της καταστολής και μόνο αποδεικνύεται εντελώς ανεπαρκής και αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του ο πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος αποφάσισε να ακολουθήσει το λαμπρό παράδειγμα του προέδρου Μπους υιοθετώντας την απαράδεκτη πολιτική των προληπτικών κτυπημάτων.
Τι αλήθεια απέφερε ο προληπτικός πόλεμος εναντίον του Ιράκ; Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος Μπους για να δικαιολογήσει τον πόλεμο, εκμεταλλευόμενος την ευαισθησία της αμερικανικής κοινής γνώμης μετά το κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν ότι διέθετε αδιάσειστα στοιχεία πως ο Σαντάμ συνεργαζόταν με την Αλ Κάιντα και ότι υπήρχε ο κίνδυνος να εξοπλίσει τρομοκράτες με τα χημικά του όπλα για να κτυπήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά την κατάληψη της Βαγδάτης δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο που να επαληθεύει τους ισχυρισμούς αυτούς, ενώ βέβαια δεν βρέθηκαν ούτε τα περιώνυμα χημικά όπλα. Αυτό που αντίθετα συνέβη είναι ότι το Ιράκ, επί αμερικανικής κατοχής πλέον, κατακλύστηκε από πάσης φύσεως τρομοκράτες οι οποίοι κτυπούν ανενόχλητοι, ενώ ο Μπιν Λάντεν παραμένει πάντα ασύλληπτος στα κακοτράχαλα βουνά του Αφγανιστάν.
Τι πιστεύει λοιπόν ότι θα πετύχει ακολουθώντας την ίδια τακτική ο πρόεδρος Πούτιν; Το πρόβλημα της Τσετσενίας δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, όπως θέλει ο ίδιος να το εμφανίσει. Πρόκειται για τον αγώνα ενός λαού ο οποίος, αφού καταδιώχθηκε ανηλεώς από την εποχή του Στάλιν, ζητεί τώρα την ανεξαρτησία του ακολουθώντας το παράδειγμα τόσων άλλων κρατών που δημιουργήθηκαν μετά την πολυδιάσπαση της Σοβιετικής Ενωσης. H καταστολή με τη βία μιας εθνικιστικής εξέγερσης οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, καθώς μάλιστα αποκλείστηκε εκ προοιμίου η επιλογή του διαλόγου. Το πρόβλημα όμως είναι ότι την αποτυχία αυτή την πληρώνουν συνεχώς και νέα θύματα και μάλιστα αθώα μικρά παιδιά.
Με τα δεδομένα αυτά είναι απολύτως βέβαιο ότι το φαινόμενο της τρομοκρατίας θα φουντώνει συνεχώς, τα αθώα θύματα θα πολλαπλασιάζονται καταβάλλοντας το τίμημα αυτού του τραγικού αδιεξόδου και τα προβλήματα που έχουν οδηγήσει στην κατάσταση αυτή θα παραμένουν άλυτα. Μόνο μια νέα προσέγγιση με καθαρά πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια θα μπορούσε ενδεχομένως, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά, να αντιμετωπίσει το τεράστιο αυτό ζήτημα που έχει καταστεί η μεγάλη μάστιγα του 21ου αιώνα.
