«Αγαπώ πολύ την Ελλάδα και τους Ελληνες, είναι ένας γενναιόδωρος λαός. Ελπίζω τα συνεχόµενα κύµατα µετανάστευσης που περνούν έντονα και από τη χώρα σας να µην σας κουράσουν και να µη χάσετε την ανθρωπιά σας». Η «ανθρωπιά» για τον Ντιεµπέντο Φράνσις Κέρε δεν είναι µια κούφια λέξη, κάτι που περιµένει να επιδείξει ο υπόλοιπος κόσµος καθ’ υπόδειξή του. Μπορείς να τη νιώσεις στον τόνο της φωνής του και στη βαριά προφορά του, όπως µιλάει για την ταπεινή αρχιτεκτονική του και την ακόµα ταπεινότερη ζωή του. Η πορεία του είναι µυθιστορηµατική: πρόκειται για το µικρό παιδί που γεννήθηκε στο Γκάντο της Μπουρκίνα Φάσο στη Δυτική Αφρική και έγινε ο πρώτος µικρός του χωριού που έµαθε γράµµατα – ήταν εξάλλου ο γιος του αρχηγού της κοινότητας. Τα µαθήµατα ξυλουργικής που παρακολούθησε έγιναν η αφορµή για να κερδίσει µια υποτροφία από την Carl Duisberg Society, που συνδράµει στην εκπαίδευση παιδιών από αναπτυσσόµενες χώρες, και έτσι να βρεθεί στη Γερµανία, όπου τελικά σπούδασε Αρχιτεκτονική. Από το γραφείο που ξεκίνησε στην κουζίνα του σπιτιού του, χάνοντας έτσι την αγανακτισµένη κοπέλα του, ως το γραφείο που έστησε επισήµως στο Βερολίνο το 2005, αφότου είχε κερδίσει την προσοχή του κόσµου της αρχιτεκτονικής µε το δηµοτικό σχολείο που έχτισε στη γενέτειρά του Γκάντο, ο 57χρονος Κέρε έχει διανύσει πολύ δρόµο προς τον ουρανό, κρατώντας πάντα τα πόδια στο έδαφος. «Το µυαλό µου εξακολουθεί να προσπαθεί να συλλάβει αυτό που έχει συµβεί. Τώρα βλέπω ότι είναι πραγµατικότητα, ότι, ναι, η δουλειά µου έχει αναγνωριστεί. Η δουλειά που έχω κάνει επειδή αγαπώ την αρχιτεκτονική, αγαπώ την κοινότητα από την οποία προέρχοµαι, αγαπώ να σχεδιάζω χώρους που εµπνέουν τους ανθρώπους. Σκέφτοµαι: «Μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις µε περισσότερο ενθουσιασµό, πιο συνειδητά»».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
