Με ένα σπάνιας ευγένειας χιούμορ εικονογραφεί την τύχη των λογοτεχνικών του ηρώων ο Χρήστος Χαρτοματσίδης. Από τη συλλογή διηγημάτων του Το παλιό κτίριο (1991) και τα μυθιστορήματά του Κιθαρίστας σε ταβέρνα (1996), Οι περιπέτειες του Μπρέγκα (2001) και Είναι κάπου αλλού η γιορτή (2011) ως τα διηγήματα τα οποία περιλαμβάνονται στη συλλογή Φωτο-Veritas (2003), ο Χαρτοματσίδης προκαλεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει πίσω από τα χιουμοριστικά του σκαριφήματα τα δεινά μιας τάξης αποβλήτων. Οι απόβλητοι μπορεί να είναι πολιτικοί πρόσφυγες εξ Ελλάδος στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ξένοι μετανάστες εν Ελλάδι, γυναίκες που αγωνίζονται να τα φέρουν πέρα με το καλό ή το κακό, αλλά και άνδρες που παλεύουν κόντρα στην άρνηση ή στην αδιαφορία την οποία συναντούν καθημερινά τριγύρω τους, έχοντας να κάνουν με μια κοινωνία πρόθυμη όχι μόνο να τους υποπτευθεί για ψύλλου πήδημα, αλλά και να τους σπρώξει με συνοπτικές διαδικασίες στο περιθώριο. Αντί για την πολιτική καταγγελία, ο Χαρτοματσίδης θα υιοθετήσει ευθύς εξαρχής την κωμωδία και το ανάλαφρο (ποτέ ξεκαρδιστικό ή ανατριχιαστικό) γέλιο μέσα από το οποίο οι αφηγήσεις του αντλούν όλη την ισχύ και την πειθώ τους. Αφηγήσεις που τονίζουν όχι τόσο το στοιχείο της ξενηλασίας, που περιορίζεται, παρόλο το μέγεθος της σκηνικής του παρουσίας, σε επικουρικό ρόλο, όσο το ανυπεράσπιστο και το απροστάτευτο του ατόμου απέναντι σε οποιαδήποτε συλλογικά οργανωμένη πραγματικότητα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
