Κόρη του Ηλιου, αδελφή της Κίρκης, σύζυγος του Μίνωα, μητέρα της Αριάδνης και της Φαίδρας, η Πασιφάη, κυριευμένη από φλογερή ερωτοληψία για τον θεσπέσιο ταύρο που ο σύζυγός της δεν θυσίασε στον Ποσειδώνα, θα συνευρεθεί, κρυμμένη σε μια ξύλινη δαμάλα που παραγγέλνει στον Δαίδαλο, με το υπέροχο ζώο και θα γεννήσει τον φονικό Μινώταυρο. Αθάνατη, βασίλισσα, γεννήτρα ενός τέρατος. Παρούσα στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή γραμματεία, από τον Ησίοδο ως τον Ευριπίδη, τον Βιργίλιο, τον Οβίδιο και τον Λουκιανό, η θεϊκή Πασιφάη είναι αλήθεια πως δεν απαντά στις τέχνες με την πυκνότητα που διακρίνει τους συγγενείς της στον Μινωικό κύκλο, έχει όμως διάρκεια στον χρόνο και διακρίνεται από μια αξιοσημείωτη «ελαστικότητα» ως προς τις ερμηνείες και τις χρήσεις του μύθου της.
Αυτές τις ποιότητες του μύθου της Πασιφάης, που λάμπει προς όλους, εξερευνά η Μαίρη Μικέ, καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη μελέτη της Ανθεκτική εκκρεμότητα. Ο μύθος της Πασιφάης σε νεοελληνικά λογοτεχνικά κείμενα του 20ού αιώνα (εκδ. Gutenberg) σε επιλεγμένα κείμενα επτά ανδρών (Κωστής Παλαμάς, Αγγελος Σικελιανός, Νίκος Εγγονόπουλος, Ανδρέας Εμπειρίκος, Μίλτος Σαχτούρης, Νίκος Καζαντζάκης, Γιάννης Ρίτσος) και δύο γυναικών λογοτεχνών (Αντεια Φραντζή, Αθηνά Παπαδάκη), παρατηρώντας τις εμφανίσεις της Πασιφάης στα εξατομικευμένα αισθητικά σύμπαντα και τις μεταπλάσεις της στο πλαίσιο συγκεκριμένων ιστορικών και ιδεολογικών συγκυριών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
