Χρυσoκόκκινα μαλλιά κουρεμένα κοντά και ζωηρά γαλάζια μάτια. Μικρόσωμη, με σκαρί κοριτσίστικο, και ένα ευχάριστο πρόσωπο πολύ εκφραστικό. Ηταν τότε 78 ετών αλλά εξέπεμπε μια νεανική ζωτικότητα, θύμιζε άχρονο ξωτικό που δραπέτευσε από κωμωδία του Σαίξπηρ. Ομως εκείνο το απόγευμα του Απριλίου του 2010 στη Θεσσαλονίκη το «ξωτικό» ήταν ανήσυχο. Η συγκριτολόγος Μέριλιν Γιάλομ, διακεκριμένη μελετήτρια στον χώρο των Φεμινιστικών και των Γαλλικών Σπουδών, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, βρισκόταν στην Ελλάδα, στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, για την παρουσίαση του βιβλίου της Τα αμερικανικά νεκροταφεία (εκδ. Αγρα, 2010) μαζί με ένα από τα τέσσερα παιδιά της, τον φωτογράφο γιο της, Ριντ. Μια τεχνική βλάβη στη σύνδεση Διαδικτύου στο ξενοδοχείο της είχε καταστήσει αδύνατη την επικοινωνία με τον σύζυγό της στην Αμερική, τον δημοφιλή ψυχίατρο και συγγραφέα Ιρβιν Γιάλομ. Δεν μπορούσε να επικεντρωθεί στην προγραμματισμένη μας συνέντευξη αν δεν κατάφερνε πρώτα να του μιλήσει. «Είμαστε μαζί από δεκατεσσάρων ετών και δεν έχει περάσει μέρα χωρίς να μιλήσουμε» μου εξήγησε. Πήγαμε στο γραφείο Τύπου της έκθεσης και κάθισε μπροστά σε έναν υπολογιστή. Μισή ώρα αργότερα, μου διηγούνταν πίνοντας καφέ τα οικογενειακά νέα που της είχε μεταφέρει ο Ιρβ, προτού καταπιαστούμε με το βιβλίο της και τον θάνατο ως θέμα παντοτινό αλλά και ταμπού στις σύγχρονες κοινωνίες. «Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολούμασταν και οι δύο με τον θάνατο, ο Ιρβ έγραφε τον Κήπο του Επίκουρου κι εγώ τη μελέτη για τα νεκροταφεία. Πηγαίναμε σε φίλους για φαγητό και μιλούσαμε συνέχεια για τον θάνατο, ώσπου οι φίλοι μας άρχισαν, μαζί με την πρόσκληση, να ξεκαθαρίζουν: «Αλλά δεν θα μιλήσουμε πάλι για τον θάνατο»».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
