Τα έργα του καθηλώνουν με την εικαστική τους αρτιότητα, την αφηγηματικότητα και βέβαια την κίνηση που χωνεύει λέξεις και συναισθήματα για να τα εκπέμψει με τον πιο άμεσο καθρέφτη μας, το σώμα. Κίνηση άλλοτε μεγαλοπρεπή και ποιητική όπως το «Desh» και άλλοτε δωρική όπως το «Until the Lions», με τη χορογραφία να ξεδιπλώνεται γύρω από έναν κορμό δέντρου και τις ρωγμές της γης. Ο Ακραμ Καν με την ομάδα του μιλούν πάντα για τα μεγάλα ανθρώπινα ζητήματα. Το «Until the Lions» εμπνέεται από την πριγκίπισσα Αμπα, ηρωίδα του ινδικού έπους «Μαχαμπχαράτα». Μια πριγκίπισσα που θα απαχθεί την ημέρα του γάμου της από τον πολεμιστή Μπίσμα και θα ατιμαστεί, χάνοντας για πάντα την εκτίμηση της κοινωνίας και το μέλλον της. Ομως εκείνη θα ξεγελάσει τον χρόνο και τους θεούς για να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών σε σώμα ανδρικό και να πάρει την εκδίκησή της.
«Εως ότου τα λιοντάρια αποκτήσουν τους δικούς τους ιστορικούς, την ιστορία θα τη γράφουν οι κυνηγοί» λέει η αφρικανική παροιμία που ενέπνευσε τον Ακραμ Καν. Ηταν μόλις 13 ετών όταν συμμετείχε στην παράσταση «Μαχαμπχαράτα» του Πίτερ Μπρουκ το 1989, ζώντας για μήνες μακριά από την οικογένειά του και τη μητέρα του. Η νοσταλγία για τη θηλυκή ενέργεια τον οδήγησε να μελετήσει καλύτερα τους γυναικείους ρόλους του έργου και τις ερμηνείες των χορευτριών. Ηταν η εποχή που εκτός από τη μαθητεία του στο kathak, μέθοδο κλασικού ινδικού χορού, ερχόταν σε επαφή με τους κώδικες του σύγχρονου χορού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
