Δύο πόλεις, ένα ντέρμπι, μέγα μίσος

Το όνομα του Φιλ Τσίσνολ είναι άγνωστο στους πολλούς. Επαιξε ποδόσφαιρο τη δεκαετία του ’60 στην Αγγλία χωρίς να πετύχει κάτι ιδιαίτερο στην καριέρα του. Παγκίτης ήταν στο διάστημα που αγωνίστηκε στην πρώτη κατηγορία. Βίωσε ωστόσο κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Το καλοκαίρι του 1964 μεταγράφηκε έναντι 25.000 στερλινών από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Λίβερπουλ. Από τότε κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν έχει κάνει αυτό το δρομολόγιο!

Εδώ και 57 χρόνια κανείς δεν έχει φύγει από τη Λίβερπουλ για να πάει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ούτε το αντίστροφο. Διότι οι δύο ομάδες δεν θέλουν να έχουν… διπλωματικές σχέσεις. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει μια απλή αντιπαλότητα. Υπάρχει μίσος, χάσμα απροσμέτρητο, που σημαδεύει κάθε μεταξύ τους αναμέτρηση. Σαν κι αυτήν που θα δούμε απόψε στο Ανφιλντ (18.30) για το πρωτάθλημα. Σαν το παιχνίδι του Κυπέλλου το ερχόμενο Σάββατο στο Ολντ Τράφορντ.

Ζήτημα τιμής

Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού φίλους του ποδοσφαίρου! Δύο κλασικά ντέρμπι μεταξύ δύο κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να ζητήσουν. Αλλά στο Μάντσεστερ και στο Λίβερπουλ αυτά είναι κάτι παραπάνω από απλά παιχνίδια. Είναι ζήτημα τιμής.

Από τότε που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ απέκτησαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο βρετανικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, από τότε που άρχισαν να κερδίζουν τίτλους και εκατομμύρια οπαδούς σε όλον τον κόσμο, έγινε θέμα τιμής η νίκη στις μεταξύ τους αναμετρήσεις.

«Χαίρομαι όταν χάνουν»

«Ας το ξεκαθαρίσουμε. Θέλω να χάνει η Γιουνάιτεντ κάθε φορά που παίζει. Είμαι πολύ χαρούμενος όταν χάνει» δήλωσε κάποτε ο βετεράνος αμυντικός της Λίβερπουλ Τζέιμι Κάραγκερ. Και σε μια άλλη περίσταση ο αμυντικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Γκάρι Νέβιλ ήταν ακόμα πιο… σαφής: «Δεν αντέχω τη Λίβερπουλ, δεν αντέχω τους ανθρώπους της, δεν αντέχω τίποτα που έχει σχέση με αυτήν!».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γουέιν Ρούνι: «Μεγάλωσα ως οπαδός της Εβερτον, όλη η οικογένειά μου είναι οπαδοί της Εβερτον και μεγάλωσα μισώντας τη Λίβερπουλ. Αυτό δεν έχει αλλάξει»! Και ο Στίβεν Τζέραρντ: «Αν ζητήσεις από κάποιον οπαδό ή παίκτη μας να διαλέξει ένα παιχνίδι που θα ήθελε να κερδίσει, θα σου πει για τη Γιουνάιτεντ». Κάποτε ο εμβληματικός αρχηγός της Λίβερπουλ επιδείκνυε σε ένα τηλεοπτικό συνεργείο τη συλλογή που είχε στο σπίτι του από φανέλες που του είχαν χαρίσει αντίπαλοι ποδοσφαιριστές κατά τη συνήθη ανταλλαγή μετά το τέλος των αγώνων. Είχε από πάρα πολλές ομάδες. Αλλά όχι από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. «Αυτή η φανέλα δεν θα μπει ποτέ σε αυτό το σπίτι» ενημέρωσε χαμογελώντας.

Εκτός ελέγχου

Αρκετές φορές πάντως η κατάσταση ξεφεύγει. Σε ένα ντέρμπι στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο σκληροτράχηλος αμυντικός της Λίβερπουλ Νιλ Ράντοκ έσπασε με ένα μαρκάρισμα και τα δύο πόδια του επιθετικού της Γιουνάιτεντ Αντι Κόουλ! Μετά δήλωσε: «Δεν ήθελα να του σπάσω και τα δύο πόδια, αλλά μόνο το ένα. Τον κατέστρεψα. Ξέρω ότι δεν ήταν έξυπνο από μέρους μου, όμως ήταν υπέροχο». Στον τελικό Κυπέλλου του 1996 ένας οπαδός της Λίβερπουλ έφτυσε τον Ερίκ Καντονά και έριξε γροθιά στον Αλεξ Φέργκιουσον την ώρα που κατευθύνονταν στην εξέδρα για την απονομή του τροπαίου, ενώ σε μια άλλη περίσταση ο σερ Αλεξ είχε πει: «Η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας μου είναι να τσακίζω τη Λίβερπουλ μέσα στη γαμ…η φωλιά της».

Τα λιμενικά τέλη και το μοιραίο κανάλι

Η αντιπαλότητα των δύο πόλεων ξεκίνησε… έξω από το γήπεδο. Εως τα τέλη του 19ου αιώνα τα μεγάλα κλωστοϋφαντουργεία του Μάντσεστερ χρειάζονταν το γειτονικό λιμάνι του Λίβερπουλ για να εξάγουν τα προϊόντα τους. Οταν, όμως, το 1894 ολοκληρώθηκε η διάνοιξη του Manchester Ship Canal, ενός μεγάλου καναλιού μήκους 58 χιλιομέτρων που έδινε διέξοδο προς τη θάλασσα μέσω του ποταμού Μέρσι, τα καράβια μπορούσαν να πλέουν απευθείας στο Μάντσεστερ παρακάμπτοντας το λιμάνι του Λίβερπουλ. Οι έμποροι του Μάντσεστερ απαλλάχθηκαν από τα τέλη που πλήρωναν στους γείτονές τους και αύξησαν τα κέρδη τους, την ίδια στιγμή όμως οι κάτοικοι του Λίβερπουλ καταστράφηκαν οικονομικά, διότι τα λεφτά που χάθηκαν από τα καράβια που σταμάτησαν να αράζουν στο λιμάνι τους ήταν πολλά. Θεώρησαν τους κατοίκους του Μάντσεστερ υπεύθυνους γι’ αυτό. Και δεν τους το συγχώρησαν ποτέ.