Το πάθημα και το μάθημα

Πήγαινα στο Δηµοτικό την εποχή που ήταν µόδα οι παντόφλες µε γουνάκι. Φοριούνταν όπως και τα παπούτσια, µε το γουνάκι να αγκαλιάζει τους αστραγάλους. Είχα κι εγώ τέτοιες! Ηταν γαλάζιες και τότε µου άρεσαν. Ως την ηµέρα που από αφηρηµάδα πήγα στο σχολείο φορώντας τες. Δεν το κατάλαβα µέχρι τη µοιραία στιγµή που το πήραν είδηση οι συµµαθητές µου και άρχισαν την καζούρα. Βullying θα το αποκαλούσαν σήµερα και πιθανώς θα µε έτρεχαν στους ψυχολόγους για να το ξεπεράσω. Τότε όµως αυτού του είδους τα προβλήµατα τα διαχειριζόµασταν µόνοι µας. Πέρασα λοιπόν όλη την ηµέρα καθισµένος στο θρανίο µου και δεν βγήκα σε κανένα διάλειµµα, κρύβοντας τα πόδια µου. Αντιµετώπισα µε όση στωικότητα διέθετα τα πειραχτήρια της τάξης που επανέρχονταν για να µε κοροϊδέψουν – όχι επειδή ήταν κακά παιδιά, αλλά επειδή ήταν παιδιά. Προσπάθησα να µη βάλω τα κλάµατα ούτε όταν έµαθε ο δάσκαλος το πάθηµά µου, µε αποτέλεσµα να ακούσω τον εξάψαλµο µπροστά σε όλη την τάξη: «Εδώ είναι σχολείο και ερχόµαστε κατάλληλα ντυµένοι» κ.λπ. Η εµπειρία άφησε τα σηµαδάκια της, όπως αφήνουν σηµάδια όλα όσα περνάµε σε αυτή τη ζωή. Ακόµα και σήµερα, όταν βρίσκοµαι εκτός σπιτιού, ενίοτε ρίχνω γρήγορες µατιές στα πόδια µου, για να επιβεβαιώσω πως πράγµατι φοράω παπούτσια. Ωστόσο εκτός από τραυµατική ήταν και χρήσιµη. Με έµαθε να είµαι πιο προσεκτικός, και κυρίως να αντιµετωπίζω ακόµα και τις πιο άδικες επιθέσεις επιστρατεύοντας όλη την ψυχραιµία που διαθέτω. Οσο ασήµαντο και αν ακούγεται σήµερα αυτό που έπαθα (ένα µικρό ανέκδοτο για να γελάνε οι παρέες) τόσο σηµαντικό ήταν ως µάθηµα και ως άσκηση για το µεγάλωµά µου. Οταν πρόσφατα φιλικό ζευγάρι µού περιέγραφε πως το bullying που υπέστη η κόρη τους στο σχολείο (δύο φίλες της τη στρίµωχναν στην τουαλέτα και ανακάτωναν τα καλοχτενισµένα µαλλιά της) τους ανάγκασε να καταφύγουν όχι µόνο σε ψυχολόγο (για τη µικρή) αλλά και σε δικηγόρο (για να απειλήσουν µε αγωγή τους γονείς των άλλων παιδιών και το σχολείο που δεν προστάτευε το θύµα), ένιωσα την ανάγκη να τους διηγηθώ τη δική µου εµπειρία. Κυρίως το πώς διαχειρίστηκα το όλο θέµα µόνος, χωρίς να µπλέξω γονείς και σχολεία, όπως κάναµε τότε όλα τα παιδιά που υφιστάµεθα παρενοχλήσεις. Δεν αναφέροµαι σε ειδικές περιπτώσεις, σε παιδιά που για πολύ συγκεκριµένους λόγους ήταν µονίµως θύµατα ή υφίσταντο ακραίες, βίαιες συµπεριφορές. Στα συνήθη σχολικά πειράγµατα αναφέροµαι, στις µικροσυγκρούσεις και στους καβγάδες που ναι µεν δεν πρέπει να συµβαίνουν αλλά τελικά συµβαίνουν (γιατί αυτή είναι η φύση των ανθρώπων) και που αν στιγµιαία πονάνε, στην πραγµατικότητα µας µαθαίνουν να στεκόµαστε στα πόδια µας, να αντιµετωπίζουµε µε περισσότερη δύναµη τα δύσκολα. Πρέπει κάποια στιγµή τα καλοµαθηµένα παιδιά µας να µάθουν πώς να τα βγάζουν πέρα και µόνα τους, χωρίς τις διαρκείς (για ψύλλου πήδηµα) παρεµβάσεις µας. Αλλιώς φοβάµαι πως η παρενόχληση που τα περιµένει όταν θα µείνουν µόνα στη ζωή, θα είναι µη αντιµετωπίσιµη.