Οι followers του Μαρκουλάκη

Είχα φτάσει αργά στο γκισέ για να πάρω τα εισιτήρια της παρέας και μπροστά στο ταμείο δεν υπήρχε άνθρωπος. Ηταν γύρω στις 9.00 μ.μ. και η παράσταση άρχιζε 9.15 μ.μ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, γιατί είχα συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια να βλέπω πάντα μία μεγάλη ουρά στο θέατρο Αθηνών, εκεί που ανεβαίνουν οι παραστάσεις του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Με ξάφνιασε η έλλειψη συνωστισμού και για μία στιγμή πίστεψα ότι το έργο που ανεβάζει εφέτος, το κλασικό πλέον «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», δεν ξετρέλανε το κοινό ως επιλογή. Οταν μπήκα στην αίθουσα κατάλαβα το τρομερό μου λάθος: ως συνήθως, στο θέατρο των Αθηνών δεν έπεφτε καρφίτσα – απλώς ο Μαρκουλάκης έχει εκπαιδεύσει και το κοινό του σε αυτά τα μικρά αλλά ωραία. Ολοι πλέον πάνε νωρίς, οι πιο πολλοί αγοράζουν τα εισιτήρια από το Ιnternet και δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος για το παλαιότερο ανυπόφορο στριμωξίδι. Ολα είναι πολιτισμένα και επιπεδάτα. Οπως και οι παραστάσεις του Μαρκουλάκη.

Το θεατρόφιλο κοινό δεν είναι ενιαίο. Υπάρχουν πάντα αυτοί που τρέχουν στο θέατρο για να παρακολουθήσουν ηθοποιούς τους οποίους πρόσφατα έχουν γνωρίσει στην τηλεόραση. Οποιος κάνει σουξέ με ένα σίριαλ συχνά βλέπει και γεμάτο το θέατρο στο οποίο εμφανίζεται: το κοινό τρέχει χωρίς καλά-καλά να γνωρίζει το έργο στο οποίο αυτός πρωταγωνιστεί, απλώς για να δει τον νέο τηλεστάρ από κοντά. Υπάρχει επίσης μία μερίδα του κοινού, πιο ψαγμένη, που παρακολουθεί μανιωδώς τη δουλειά συγκεκριμένων σκηνοθετών, διότι τους αρέσει το προσωπικό τους άγγιγμα ακόμη και σε κλασικά θεατρικά έργα. Υπάρχουν ακόμη αυτοί που τρέχουν στο θέατρο για να δουν ιστορίες επιτυχημένων παραστάσεων και να έχουν λόγο στην παρέα τους για το αν αυτό το σουξέ αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο. Υπάρχουν φυσικά και οι λάτρεις συγκεκριμένων θεάτρων, στα οποία νομίζεις ότι κάθε χρόνο ανεβαίνει το ίδιο έργο και βέβαια υπάρχουν και οι λάτρεις συγκεκριμένων ηθοποιών, που το κοινό έχει μαζί τους μία σύμβαση σταθερότατη διότι αυτοί το έχουν συγκινήσει ή το έχουν διασκεδάσει. Και τέλος, υπάρχει και ο Μαρκουλάκης και το θέατρο Αθηνών, που νομίζω ότι είναι τελείως διαφορετική ιστορία.