Το καλοκαίρι του 1968 ήταν θερμό στο Μεξικό. Αυξανόμενη κοινωνική δυσθυμία και ο απόηχος του γαλλικού Μάη, της Ανοιξης της Πράγας και της κατάληψης του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης είχαν εκθρέψει ένα γιγάντιο φοιτητικό κίνημα που τον Ιούλιο και τον Αύγουστο κατέβαζε στους δρόμους της Πόλης του Μεξικού έως και 500.000 φοιτητές, οι οποίοι αποδοκίμαζαν τον πρόεδρο της χώρας με το σύνθημα «Ντίας Ορδάς, φαφλατάς!». Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων που θα ξεκινούσαν στις 12 Οκτωβρίου, το διεφθαρμένο καθεστώς τού μόνιμα στην εξουσία από το 1929 Επαναστατικού Θεσμικού Κόμματος έστειλε στρατιωτικές μονάδες να καταλάβουν το Αυτόνομο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Στις 2 Οκτωβρίου, μόλις αποσύρθηκαν οι δυνάμεις, 10.000 φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο Τλατελόλκο, στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών, φωνάζοντας: «Δεν θέλουμε Ολυμπιάδα, θέλουμε Επανάσταση». Περικυκλώθηκαν από 5.000 στρατιώτες και 200 ελαφρά τανκς.
Ο απολογισμός της σφαγής που ακολούθησε δεν έγινε ποτέ γνωστός με ακρίβεια. Λέγεται ότι οι νεκροί ήταν 200-400 και, σύμφωνα με όσα γράφει ο 19χρονος τότε συγγραφέας Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο στο βιβλίο του «’68. Μεξικό» (εκδ. Αγρα), τα πτώματά τους ρίχθηκαν στον Κόλπο του Μεξικού από στρατιωτικά αεροπλάνα. Αθλητικογράφοι όπως ο Τζον Ρόντα του «Guardian» που βρίσκονταν ήδη εκεί θα θυμούνταν το κροτάλισμα των όπλων και τον ήχο των σφαιρών τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν την κρατική τρομοκρατία θα διαδεχόταν στο Μόναχο η ομηρεία και η στυγερή δολοφονία έντεκα μελών της ισραηλινής αθλητικής αποστολής από την παλαιστινιακή οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» στη θλιβερότερη στιγμή της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, για να ακολουθήσει, σαν μακρινός απόηχος, η έκρηξη της βόμβας στο Ολυμπιακό Πάρκο της Ατλάντα το 1996.
Αν και η τρομοκρατία υπήρξε ένα φάσμα που πλανιόταν τακτικά πάνω από τις μεταπολεμικές Ολυμπιάδες (βασκική τρομοκρατία στη Βαρκελώνη του 1992, ισλαμική τρομοκρατία στην Αθήνα του 2004 και στο Λονδίνο του 2012), μόνο εκείνες του Μονάχου το 1972 και της Ατλάντα το 1996 βρέθηκαν πράγματι αντιμέτωπες με επιθέσεις
– διαφορετικής αιτιολογίας, στόχων και τάξης μεγέθους. Η επίθεση στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου ήταν το αντίστοιχο της 11ης Σεπτεμβρίου: κάτι το αδιανόητο προηγουμένως, που όμως με απλό σχεδιασμό διέρρηξε πλήθος χαλαρών πρωτοκόλλων ασφαλείας. Η βόμβα στο Ολυμπιακό Πάρκο της Εκατονταετηρίδας ήταν η ερασιτεχνική απόπειρα ενός μοναχικού δεξιού εξτρεμιστή ενάντια στον «παγκόσμιο σοσιαλισμό» και στη στάση της κυβέρνησης των ΗΠΑ στο ζήτημα των αμβλώσεων. Και οι δύο έδειξαν ότι οι εκτιμήσεις των δυνάμεων ασφαλείας για τις πιθανές απειλές ενάντια σε ένα μεγάλο πλήθος αθλητών και θεατών ήταν από λανθασμένες έως ανύπαρκτες – ιδιαίτερα στην περίπτωση του 1972, περίοδο που η αραβοϊσραηλινή σύγκρουση βρισκόταν σε πλήρη ανάφλεξη ήδη από την εποχή του Πολέμου των Εξι Ημερών το 1967.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
