Η γλυκιά βεβαιότητα

Η πρόσφατη ιστορία της δεσποινίδας από τη Θεσσαλονίκη που πείραξε το βιογραφικό της ώστε να φαίνεται συνεργάτις της NASA είναι σίγουρα αστεία, αν κάποιος συνυπολογίσει το πόσοι ήταν αυτοί πoυ πίστεψαν στο συγκεκριμένο βιογραφικό. Είναι νομίζω φανερό ότι αν κάποιος έχει το θράσος να δημιουργήσει μέσω του βιογραφικού του μια νέα ζωή (ίσως και μια ολοκαίνουργια προσωπικότητα…) μπορεί εύκολα να τα καταφέρει να γίνει και αγαπητός και διάσημος. Παράδοξη είναι η εξήγηση αυτού του πράγματος. Ολα εξηγούνται αν σκεφτούμε ότι ζούμε σε μια εποχή υπερπληροφόρησης. Ο λόγος που αυτού του τύπου τα βιογραφικά γίνονται αποδεκτά χωρίς να κινούν υποψίες έχει να κάνει με το ότι ζούμε σε μια εποχή στην οποία υποθέτουμε ότι κανείς δεν θα τολμούσε κάτι τέτοιο, καθώς όλα μα όλα είναι εύκολο να ελεγχθούν. Μόνο που για να ελέγξεις κάποιον πρέπει να αμφιβάλλεις, και εμείς έχουμε μάθει να ζούμε με βεβαιότητες. Ολα μάς φαίνονται εξαιρετικά πιθανά, τόσο πιθανά ώστε δεν κινούν τις υποψίες μας.

Θα φέρω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητός ο συλλογισμός μου. Ας πούμε ότι βρισκόμασταν στη δεκαετία του ’50 ή στη δεκαετία του ’60. Η εμφάνιση ενός τέτοιου βιογραφικού από μια κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη θα δημιουργούσε αυτόματα τεράστιες υποψίες. Πώς διάβολο κάποια τόσο νέα μπορεί να κατέχει αυτές τις θέσεις που ισχυρίζεται ότι κατέχει; Πώς κάποια φτάνει να αποκτήσει τέτοιου τύπου οικειότητα με αμερικανούς καθηγητές; Πώς είναι δυνατόν σε κάποια τόσο νέα οι Αμερικανοί να εμπιστεύονται επεμβάσεις που έχουν χαρακτήρα πειραμάτων ή να της δίνουν τη δυνατότητα να εκπαιδεύσει αστροναύτες;